Greet De Keyser is niet langer correspondente in Amerika. Dat is jammer, al zouden wij niet precies weten waarom. Het Journaal zal alleszins korter zijn. Haar laatste interventie was de eedaflegging van George W. Bush, en zoals tegenwoordig gebruikelijk waren we ook nu getuige van het uitwisselen van heel wat hartelijkheden tussen de anchor in Brussel en de verslaggever/geefster ter plaatse. Soms valt de ‘r’ uit ‘hartelijkheden’ weg, maar in dat geval kijken we naar TerZake en zit Phara de Aguirre in de studio.

Martine Tanghe is lang geleden met die kwalijke gewoonte begonnen, toen Arnold Karskens elke dag op het dak van zijn hotel in Bagdad door Iraakse grenadiers onder vuur werd genomen: ‘Dank je Arnold, en let goed op jezelf.’ Tanghe kan dan kijken alsof ze net zonder verdoving een nier bij haar hebben weggehaald.

Met Tsunami Verlinden werden in dit genre alle grenzen duizenden kilometers verlegd. ‘Bedankt voor je weer erg aangrijpende bijdrage, Peter. We kijken al met ongeduld uit naar je volgende.’ Toen Verlinden eindelijk terug naar huis was gekomen, opgestegen één uur nadat hij in de grote televisieshow nog eens zijn nummertje had opgevoerd, zat hij in het eerstvolgende middagjournaal al naast Moe Tanghe. ‘Ben je zelf al een beetje bekomen, Peter? Dank voor je vele schitterende bijdragen, Peter.’ Je kijkt thuis gegeneerd weg, zoals mensen met enige opvoeding doen wanneer ze ongewild getuige zijn van een pijnlijk of intiem moment tussen derden.

Een half uurtje voordien was Verlinden ook al in De Nieuwe Wereld geweest, en als hij níét in De Laatste Show is opgedoken, kan dat alleen door een communicatiefout zijn geweest. Het wordt tijd dat hij een eigen generiekje krijgt in het Journaal, zoals Rudi Vranckx.

Dat melige gezemel kon dus zeker niet ontbreken toen Greet De Keyser haar laatste stand-up deed, pronkend naast George W. Bush, die ze nog kent van toen ze Lewinsky-gewijs op haar krukken de Oval Office binnenschuifelde. Anchorvrouw van Het Journaal was deze keer Sigrid Spruyt, de Mona Lisa van de nieuwsdienst: ‘Het is niet alleen voor president Bush een speciale dag vandaag, maar ook voor jou hè Greet? Je laatste reportage.’

‘Inderdaad, Sigrid. Na vijf intense jaren ga ik er een jaartje tussenuit. Om de batterijen wat op te laden.’

‘Dat heb je wel verdiend, Greet. Geniet er maar van.’

‘Dat zal ik doen, Sigrid. Zoals je weet heeft mijn vriend een restaurant.’

‘Leuk voor jou. De mijne heeft alleen scheve tanden.’

En zo gaat dat maar door, allemaal op antenne.

Ook in TerZake was er die avond een onlineverbinding met Washington. Phara: ‘Greet, na vijf jaar Amerika hou je er eindelijk mee op. Heb je de indruk dat je nu al iets kent van dat land, of nog altijd niet?’

Gelukkig is dat familiaire geklets en gekwebbel niet besteed aan Johan Depoortere, die het in de States van De Keyser overneemt. En dat zullen ze daar snel weten. Terwijl Greet nog vanaf het presidentiële spreekgestoelte achter kogelvrij glas commentaar gaf bij de mooie speech over vrijheid en dialoog van haar vriend George, stond een eind verderop in de stad Depoortere de tegenbetogers op te jutten.

‘Veertig miljoen dollar heeft die cinema gekost’, vuurde hij een vrouw aan die niet veel aanvuring vandoen had. ‘Vindt u dat verantwoord in een tijd waarin zoveel mensen armoede lijden, en waarin de surami-ramp in Azië meer dan tweehonderdduizend mensenlevens heeft geëist?’

Dat vond die mevrouw inderdaad niet verantwoord. En zij werd gevolgd door vierentwintig andere mevrouwen, die elk om een eigen reden iets anders niet verantwoord vonden, en de schuld daarvoor eendrachtig in de schoenen van de president schoven. Depoortere liet ze allemaal hun zeg doen, vroeg of ze professor Rik Coolsaet kenden, en of ze hadden gehoord wat die had verklaard: ‘Nee aan het unilateralisme van de regering-Bush. Nee aan de neo-conservatieven. Nee aan de haviken, de valken, de sperwers, de spreeuwen, en de vogels in het algemeen.’

Hij wees de betogers erop dat ze borden over de Vietnam-desertie van Bush vergeten waren, en dat ze gaten in hun spandoeken moesten knippen om niet te veel wind te vangen. Hierna klom hij op een verhoog, greep een microfoon, en schreeuwde door een geluidsinstallatie die op orkaankracht stond opengedraaid: ‘I have a dream! I have a dream, that one day on the Capitol Hill of Washington, the sons of the former slaves will chase the former sons of the slaves owners, and that the pigeons of peace will eat the hawks of war that now govern this nation, and that…’

Wat hij allemaal uitkraamde, beantwoordde niet helemaal aan de Oxfordiaanse regels in verband met het Engels, maar Depoortere is dan ook meer thuis in de Slavische talen. Het verminderde in geen geval het enthousiasme van de snel aangroeiende menigte. Depoortere wenkte enkele verkeersagenten, vouwde een plattegrond van Washington open, tekende met een rode viltstift een alternatieve route om het gigantische veiligheidscordon rond de officiële plechtigheid te omzeilen, en trok aan het hoofd van veertigduizend tot sterven bereide oproerkraaiers op weg naar het Capitool, luidkeels zingend van: ‘We walk hand in hand, someday-hehehehey.’ Vier minuten later vielen de eerste klappen. En het was Depoortere die ze uitdeelde.

Het heeft lang geduurd, maar eindelijk heeft de VRT in Washington een waardige opvolger voor de legendarische Maarten Bollen. De dag dat Bush Depoortere in het Witte Huis binnen laat, zal hij er zo gemakkelijk niet van af komen als met Greetje Krukken.

Koen Meulenaere