Als het aan Jean-Marie Pfaff lag, zo liet hij afgelopen weekend in Gazet van Antwerpen optekenen, trok hij met Turnhout naar de koning. Want de peer die ze de club bij de bond hadden gestoofd, dat was toch wel een ordinaire afslachting, zeker ? Sterker nog, een sociaal bloedbad ! De jeugd van Turnhout werd recht in de handen van het vandalisme gedreven. Om nog maar te zwijgen van de spelers die door de bond drie weken lang psychologisch kapot waren gemaakt ! En, voegde voorzitter Luc Boermans er aan toe, elke Belg zou nu moeten lijden voor de rsz-schuld van Turnhout.
Alstublieft ! Aan demagogie heeft het in het Bayern van de Kempen dit seizoen in ieder geval niet ontbroken; aan redevol beleid des te meer. Turnhout heeft het in de strijd om de licentie te verkrijgen in extremis dan ook niet gehaald. Door zijn eigen loze beloften is het dat de club zichzelf heeft geringeloord.
Begin dit jaar liepen bij Sporta klachten binnen toen bleek dat lonen niet of met ongedekte cheques werden betaald. Spelers hadden daarover destijds een lang groepsgesprek en weigerden zelfs te trainen, al werd voor de buitenwereld het excuus opgehangen dat het terrein te slecht lag, want het zou allemaal wel in orde komen. Voor de eindrondematch tegen Bergen wachtten de spelers na de training een uur op de voorzitter om de belofte omtrent de premies ondertekend te krijgen. Was het vertrouwen van de spelers in de club dan toch niet zo onvoorwaardelijk meer ?
Dat men bij de tweedeklasser met schulden uit het verleden werd geconfronteerd en het niet evident is die zomaar weg te werken, is een feit : van de 25 miljoen werden 10 à 12 miljoen gedelgd, waardoor nog een dertiental miljoenen aan achterstallige rsz-betalingen overbleven. Dat men erin is geslaagd sponsors aan te trekken en zo op het veld een sterke ploeg uit te bouwen die als tweede eindigde in de competitie en terecht naar eerste klasse lonkte, is eveneens een feit : Turnhout scoorde 88 keer en eindigde weliswaar achter Lommel, maar met ruime voorsprong op de derde.
Maar wie voortdurend benadrukt dat ook extra-sportief alles in orde zal komen, ermee te koop loopt dat hij middels een groots project van 1 miljard de club nieuw leven zal inblazen en vervolgens struikelt over 14 miljoen, en bovendien de kansen om zijn project te realiseren eerder ziet afkalven dan toenemen, lijdt gezichtsverlies. Zeker als men voor de evocatiecommissie, die moet nagaan of er sprake is van procedurefouten en/of nieuwe elementen, ook nog eens met niet ter zake doende beschuldigingen afkomt, zoals de vermeende partijdigheid van This en Philips, de leden van de commissie die in het verleden bij RWDM waren aangesloten.
Ook al hoopte men afgelopen weekend nog met diplomatie en dreiging van een proces voor het BOIC of de burgerrechtbank de bond bakzeil te doen halen, derde klasse of de boeken neerleggen leken realistischer scenario’s.
Jos Heerman, oud-voorzitter en advocaat van Turnhout, spreekt het tegen, maar het had er alle schijn van dat Turnhout tijd probeerde te winnen tot er zekerheid bestond over de promotie. Dat men eerder de penningmeester naar de beroepscommissie stuurde en in tegenstelling tot bijvoorbeeld Beveren geen verstek liet gaan, bracht Turnhout evenwel in tijdnood. Het leidt geen twijfel dat Boermans anders, met sponsorovereenkomsten in het vooruitzicht, met de vereiste 13 miljoen over de brug zou zijn gekomen. Maar hoogmoed en onachtzaamheid zijn Turnhout evenwel zuur opgebroken, terwijl men nochtans nooit naliet het professionalisme in de werking van de club te benadrukken. Ceux qui en parlent le plus en font le moins, zeggen ze in het Frans. Vraag het maar aan de koning. (RDG)
