U kent ze wel. De underdogs en kleurloze ratés voor wie het leven veel weg heeft van een ijsglad wegdek. De klunzen die steeds opnieuw afdwalen van het geplaveide pad dat leidt naar geluk en sociaal succes, en die het moeten doen met gemiste kansen en verspilde moeite. Het soort types dat altijd, alle pogingen tot anders en beter ten spijt, vast komt te zitten in de zompige graskanten van de middelmatigheid. Tot die mensensoort behoren John en Sylvain, het kneuterige duo dat de spil vormt van de productie Wet Deck, het geesteskind van een kersvers gezelschap dat zich Haute Coiffure noemt.
Stichters en leden van dit tweemansgezelschap, Adriaan Van den Hoof en Wouter Hendrickx, studeerden in 1997 af aan Studio Herman Teirlinck. Hendrickx scherpte zijn komisch talent aan in diverse producties en Van den Hoof liet zich opmerken in voorstellingen van de Roovers, Stan, de Kakkewieten en als lid van de vaste cast van Vaneigens, onderdeel van het VRT-programma Man Bijt Hond. Het tweetal had dus geen gebrek aan afzetmarkt, maar wilde met deze voorstellingenreeks – een co-productie met de Antwerpse Monty – een persoonlijk en ongebruikelijk productierecept uitproberen en een poging doen om de speelstijl en verhaalstructuur van de film over te zetten naar theater. Aan de hand van een collage van teksten brengen zij het verhaal van twee ‘losers van jan-mijn-kloten’, filmscenaristen verbonden aan een obscure onafhankelijke studio, die continu op zoek zijn naar het ultieme scenario dat voor hen de ultieme doorbraak kan forceren. Deze halfwassen filmpiraten graven als waanzinnigen naar een denkbeeldige schat. Veel levert dat niet op, behalve wat ranzige weekendherinneringen, muffe ideeën, plots die zij overnemen van Hollywood-krakers als ET en Titanic en vooral heel wat gal en verbittering. Als het manna uiteindelijk toch uit de hemel komt gevallen, de brandkast wordt gekraakt en het grote geld in hun handen valt, blijkt hun ‘vriendschap voor het leven’ de proef niet te doorstaan. John brengt zijn kompaan met een stuk tuingereedschap om het leven.
Tussen de absurde openingsscène – twee mannen, vermomd als cowboy en menselijk kuiken, hebben het over succes en mislukking – en de nogal gezochte eindscène, wordt er gepraat en gekwebbeld met een sneltreinvaart. Over de kunst van het bureau opruimen, de bizarre buren, een uitzonderlijk seksavontuur, eenzaamheid en gemiste contracten, de nadelen van het kaal zijn, de parabel van de schorpioen en de kikker, de Japanse keuken en nog veel meer. Die op niets uitlopende monologen en nonsensicale dialogen – “Uw vingers in een pot choco steken is rustgevend” – worden afgewisseld met onvervalste slapstick-episodes waarin John en Sylvain allerlei zelfverzonnen filmsequenties uitbeelden.
Wet Deck is het resultaat van geïnspireerd sprokkel- en plakwerk. Van den Hoof en Hendrickx haalden de mosterd bij Truman Capote, Ethan Coen, Martin Bril, Judith Herzberg, Rudy Kousbroek, Georges Perec, Geerten Meijsing, Charles Bukowski en een reeks andere illustere en minder bekende tekstfournisseurs. Het toepassen van dit collageprincipe levert onvergetelijke momenten op, maar in zijn totaliteit lijkt Wet Deck te veel op een grootmazig breiwerk. Er zitten vuistgrote gaten in het weefsel en alle losse draadjes zijn een beetje stuntelig in een dikke knoop gedraaid.
“Wet Deck” van Haute Coiffure, tot 18 februari op tournee in Vlaanderen. Info over data en locaties bij Thassos: 03/235.04.90 of e-mail: thassos@ping.be.
Ann Demeester
