Na BAFF neemt ook Toneelhuis afscheid van een artistiek medewerker.
BAFF zette onlangs Tom Van Bauwel buiten de deur. Ook Toneelhuis zet een van zijn bewoners op straat. Op een serenere manier, weliswaar.
Toneelhuis wordt geleid door regisseur Guy Cassiers, die momenteel het eerste deel van Wagners Der Ring des Nibelungen ensceneert in de Milanese Teatro alla Scala. Bij zijn aantreden in 2005 koos Cassiers ervoor om zijn huis open te stellen voor andere kunstenaars. Met hen deelt hij een liefde voor vernieuwend (tekst)theater. Zo wil(de) hij een open huis creëren dat even kleurrijk is als de stad waarin het gehuisvest is.
Niet alle mooie liedjes duren even lang. In 2009 verkaste Wayn Traub naar Hasselt om er een eigen gezelschap op te richten. Ook regisseur Lotte van den Berg en choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui stonden liever op eigen benen. Van den Berg werd artistiek leider van OMSK in Dordrecht en Cherkaoui leidt Eastman. Hij blijft wel artist in residence bij Toneelhuis. Alleen theatermaker/beeldend kunstenaar Benjamin Verdonck, de acteurs van Olympique Dramatique en regisseur Peter Missotten bleven.
In januari 2010 werden auteur-regisseur Bart Meuleman (op blz. 78 vindt u een interview met hem) en de jonge theatermaker Abke Haring verwelkomd. De vernieuwde ploeg zag de toekomst energiek tegemoet. Maar enkele maanden later vertrok Missotten. De bezieler van de Filmfabriek had net de première van het omstreden De indringer (*) achter de rug. De reden van zijn vertrek? ‘Een artistiek meningsverschil over de toekomst.’
Maar wat dan met het dividend van dat verschil? Het was toch net vanwege die meerwaarde dat Cassiers een Toneelhuis met vele kamers inrichtte? Elke kunstenaar kon zijn ‘kamer’ naar eigen smaak aankleden, rekening houdend met enkele huisregels. Waarvan de belangrijkste is: theater creëren voor ‘de grote zaal’. Iets wat Missotten steeds met veel multimediale inventiviteit deed, zoals ook De wilde wilde weg (2008) toonde.
In tegenstelling tot het wrange dispuut tussen BAFF en Van Bauwelis het geschil tussen Toneelhuis en Missotten puur artistiek. Daarom is het nog zo jammer dat de samenwerking niet voortgezet wordt. In de oververzadigde theatersector is het nood-zakelijk om de handen in elkaar te slaan. Zeker wanneer er zulke begaafde mensen in het spel zijn, die elkaar net dankzij hun verschillende visies kunnen optillen. Als die band wordt doorgesneden, is dat niet alleen een persoonlijk drama, het is ook een verlies voor de diversiteit en de kwaliteit van het theater in Vlaanderen.
Els Van Steenberghe
