Mag ik hopen dat koning Filip zijn jongere broer Laurent een waardige functie zal geven binnen onze monarchie, want blijkbaar hadden de kinderen van koning Albert en koningin Paola geen bijster gelukkige jeugd? (Emile Bodson, Halle)

Jan van den Berghe: Dat van die ongelukkige jeugd klopt. Paola en Albert gingen elk hun eigen weg. De kinderen bleven vaak achter bij het personeel of werden ondergebracht bij andere families. Laurent kwijnde ook een tijdje weg aan een universiteit van de charismatische beweging in de Verenigde Staten. Zowel de verkrampte lichaamstaal van Filip als de rebellie van Laurent wordt door mensen uit hun naaste omgeving toegeschreven aan die gezinssituatie. De afkeer van beide broers voor elkaar is groot, maar nu Filip het hoofd van de familie is geworden kan hij Laurent maar beter niet nog verder isoleren. Anders dreigt die zich nog meer als een ongeleid projectiel te gedragen.

Koning Filip lijkt in tegenstelling tot wat velen verwachtten zijn persoonlijke stijl op te leggen. Denkt u dat hij ons kan verrassen? (Bernadette Lepers, Sint-Jans-Molenbeek)

Van den Berghe: Vroeger vertelden de mensen die hem kenden dat hij een koning zou worden in de stijl van Boudewijn. Hij is redelijk koppig, een beetje een ‘faux doux’, zoals Fabiola dat ooit zei over Boudewijn. Maar in al die jaren dat Filip op de reservebank zat, zullen zijn adviseurs hem wel diets gemaakt hebben dat je een koninkrijk niet meer kunt besturen op de wijze van zijn oom. Als hij de republikeinse stemmen wil smoren en geen genoegen wil nemen met een bloempotfunctie, zal hij meer in de sporen van zijn vader moeten stappen. In elk geval zal hij het beter moeten doen dan tijdens zijn periode als kroonprins. Wanneer hij opnieuw flaters zou begaan, of bijvoorbeeld zou weigeren om een bepaalde wet te ondertekenen, dan denk ik dat het snel voorbij zal zijn.

Mocht er ooit een film komen over Delphine Boël en men zou u vragen om daarin uzelf te spelen, zou u daarop ingaan? (Els De Backer, Stabroek)

Van den Berghe: Nee. Ik zou er niet in meespelen. Ik ben voor de tv-serie Albert II geraadpleegd om de historische achtergrond te duiden, maar ik was boos toen ik het uiteindelijke resultaat zag. De werkelijkheid was hier sterk genoeg, men hoefde er echt geen fictie aan toe te voegen. Ik vind ook niet dat er een film moet worden gemaakt over Boël. Albert II had zich daar kunnen van afmaken door à la François Mitterrand te zeggen: ‘Et alors?’ Nu heeft hij van een privékwestie een verhaal gemaakt dat ver buiten zijn oevers is getreden en waarvan het einde nog lang niet in zicht is.

Laurent overweegt een DNA-staal te leveren in de rechtszaak die Delphine Boël heeft aangespannen. Maar is Laurent wel de zoon van Albert? (Marc Van der Borght, Beveren)

Van den Berghe: Dat zijn speculaties die nergens op gebaseerd zijn. Wie jeugdfoto’s van Albert en Laurent vergelijkt heeft geen DNA-staal nodig om te zien dat ze wel degelijk vader en zoon zijn. Mocht Laurent dat staal leveren, dan zet hij zijn vader en de hele familie wel een dikke pad in de korf. Maar de kans is groot dat het bij een dreigement blijft: als Laurent niet in de pas gaat lopen, zet hij zijn dotatie op het spel en hij kan het zich niet permitteren om die te verliezen.

Vraag van de week

Hoe kan het dat het publieke geheim over Delphine Boël zo lang stand gehouden heeft? Waarom lieten al die journalisten die het wisten zo’n primeur liggen? (Erik Bouckaert, Maarkedal)

Van den Berghe: Om te beginnen denk ik dat er in de periode na de koningskwestie duidelijke afspraken zijn gemaakt. Over Alexander, Karel en Lilian mocht er wel van alles geschreven worden, maar over de rest van de koninklijke familie merkte ik tijdens mijn begindagen in de journalistiek toch dat er een grote schroom bestond om met dat soort nieuws uit te pakken. Vergeet niet dat majesteitsschennis in de jaren zeventig en zelfs tachtig nog iets voorstelde. Met berichten over het privéleven kon je grote problemen krijgen. Het was toen wel algemeen bekend dat het huwelijk van Paola en Albert nauwelijks nog iets voorstelde, daar zijn zelfs interpellaties over geweest in het parlement. Maar het is pas veel later dat eerst de boulevardbladen en dan de kranten zich iets meer durfden te permitteren

Volgende week: Bruno Vanobbergen, kinderrechtencommissaris.

Mail uw vraag naar mijnvraag@knack.be en maak kans op twee filmtickets.