Vicepresident Dick Cheney was vorige week niet uit de televisiejournaals en de cable networks weg te branden. De reden voor die buitensporige mediabelangstelling was een kwartel. De jacht op kwartels is het geliefkoosde tijdverdrijf van de vicepresident, maar een paar weekends geleden ging het helemaal fout. Cheney was met een groep vrienden te gast bij Katharine Armstrong, van een steenrijke Republikeinse familie met een uitgestrekte ranch in Texas. Toen een vogel opvloog, dacht Dick niet langer na en vuurde. Hij trof niet de kwartel maar zijn vriend, de 78-jarige advocaat Harry Whittington die onverwacht in de vuurlijn opdook. Whittington werd met een lading hagel in het lichaam naar het ziekenhuis afgevoerd. Zijn verwondingen leken niet zo ernstig, tot hij een dag later een lichte hartaanval kreeg blijkbaar veroorzaakt door een van de honderd loodjes die naar de hartregio was afgezakt.
Alles samen een vrij banaal incident dat intussen wellicht alweer was vergeten als Cheney meteen de pers zou hebben ingelicht en de ware toedracht van het gebeuren zelf uit de doeken zou hebben gedaan. Maar Cheney wachtte acht uur om het nieuws bekend te maken, en die klus liet hij over aan zijn gastvrouw Katharine Armstrong, die een plaatselijke krant opbelde. Cheney wachtte zelfs twee uur vooraleer zijn baas in te lichten, en wou slechts onder zware druk – door de president zelf en de staf van het Witte Huis – in persoon tekst en uitleg geven. Uiteindelijk deed hij dat vier volle dagen na de feiten in een interview met de bevriende omroep Fox News. Daarin nam de vicepresident de volledige verantwoordelijkheid voor het jachtongeluk op zich en hij noemde die zaterdag ‘een van de zwartste dagen’ in zijn bestaan. Toch bleef hij zijn beslissing verdedigen om het nieuws uren achter te houden en de gebruikelijke informatiekanalen te omzeilen.
Het ligt allemaal in de lijn van de politieke cultuur van de regering-Bush, die van geheimhouding en handjeklap spelen met bevriende journalisten haar handelsmerk heeft gemaakt. Dick Cheney is de machtigste vicepresident sinds mensenheugenis en hij drukt als geen ander zijn stempel op de regeerstijl in dit Witte Huis. Hij is een fanatieke voorstander van meer executive power: meer macht voor de president, nadat het presidentschap sinds Watergate sterk aan prestige en gezag heeft moeten inboeten. Hij heeft een stevige greep op de informatiestroom die het Witte Huis binnen- en buitengaat, en hij wordt verantwoordelijk geacht voor een bewust lek dat de carrière van CIA-agente Valery Plame ruïneerde. Plame was schuldig aan het feit dat ze getrouwd is met een ex-ambassadeur die openlijk kritiek leverde op de oorlog in Irak.
Er was dus een kwarteljacht nodig om Cheney in opspraak te brengen, en dat is meer dan opmerkelijk. De vicepresident is met heel wat ernstiger foute beslissingen en dubieuze praktijken weggekomen. Cheney was een van de voornaamste aanvoerders van de posse die absoluut achter Saddam Hoessein aan wilde, en die met het meeste vuur de stelling verdedigde dat de Iraakse dictator massavernietigingswapens bezat en een kernbom zou maken. Hij was het die de mythe van de link tussen Saddam en Al-Qaeda aan de media sleet, en die de oorlog voorstelde als een wandeling in het park. Cheney, die de spotlights van de televisie meestal mijdt, kwam in praatprogramma’s voorspellen dat de Amerikaanse troepen in Irak ‘als bevrijders zouden worden begroet’. De misrekeningen van Cheney en Bush hebben tot dusver aan exact 2272 (volgens de officiële telling) jonge Amerikaanse soldaten het leven gekost – om nog maar te zwijgen van de tienduizenden dode Irakezen. Daarover heeft de Amerikaanse pers opvallend minder misbaar gemaakt dan over die ene kwartel die advocaat Harry Whittington in het ziekenhuis deed belanden.
JOHAN DEPOORTERE IS CORRESPONDENT VAN DE VRT IN DE VERENIGDE STATEN.
Johan Depoortere
