Koen Meulenaere
Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Michel Vandenbosch moet niet te veel klagen over wat hem aan het slachthuis van Anderlecht is overkomen. Tenslotte zijn de meeste schepsels die daar door de poort stappen, slechter af. Vandenbosch is al vaker gebrutaliseerd, maar tot nu toe is zijn leven slechts één keer echt in gevaar geweest. Dat was toen hij het aan de stok kreeg met onze chef-economie, een overtuigd voorstander van de biotechnologie.

Onze chef-economie heeft thuis vierhonderd kippen, een koe of twintig, enkele lammeren voor het Offerfeest, een roedel jachthonden, een stal jumpingpaarden, en een struisvogel. Daar is op zich niets tegen, tenzij misschien voor de omwonenden, ware het niet dat de meeste van deze dieren vrij krap behuisd zijn. Eén kip krijgt iedereen met een beetje wringen nog wel in een lege sigarendoos, maar zes is van het goede te veel. En het begrip “kistkalveren” is nergens zo juist gedefinieerd, als bij Despiegelaere in de garage.

Dat was Vandenbosch ter ore gekomen, en Gaia hield prompt een waarschuwingsactie voor het landgoed van onze gewaardeerde collega. Maar die verjoeg de betogers, door een krachtdadige versie van “Entre Sambre et Meuse” uit zijn bugel te blazen. De schelle tonen veroorzaakten helaas ook enige onrust bij het op elkaar gestapelde pluim- en melkvee, wat uitmondde in een aanzienlijk financieel verlies.

Om dit te compenseren, bedacht onze chef-economie op een middag een formidabel plan: vredesduiven. Via advertenties in de plaatselijke pers en in de talloze bladen van de Roularta Media Group, begon hij witte duiven te verkopen aan trouwlustige paartjes uit de streek. Vijfduizend frank per koppel. Dat initiatief liep algauw als een trein. Tot ver buiten de provincie kon er dra geen viering meer worden gehouden, of er stegen twee duiven van onze chef-economie ten hemel.

En omdat de kweek spoedig de vraag niet meer kon bijhouden, kreeg hij een nog beter idee. Hij ging de duiven trainen, verkocht ze voor zevenduizend frank, en geen kwartier nadat bruid en bruidegom de diertjes de vrijheid hadden geschonken, zaten ze terug bij Despiegelaere op het hok. Zo deed elk koppel na een tijdje minstens vier plechtigheden per weekend, en was goed voor een jaaromzet van ver boven het miljoen. Dat het meestal twee mannetjes waren, werd door geen enkele feesteling opgemerkt.

Onze chef-economie was zo opgetogen, dat hij begon te broeden op een manier om het loslaten van koeien als bruiloftstraditie te introduceren, uitgaande van het idee dat men voor twee koeien een aanzienlijk hogere prijs kan vragen dan voor twee duiven. Waartegenover dan weer stond dat een duif makkelijker de weg naar huis aan te leren is dan een koe. De eerste test, een huwelijk in een kleine dorpsparochie, was meteen de laatste. De beide runderen stormden in paniek een autostrade op en zorgden voor een zelden geziene ravage. Het feit dat ze op hun bil gebrandmerkt waren met een stempel “Guido’s wedding gadgets”, maakte het ontkennen van de verantwoordelijkheid een stuk moeilijker.

Het bleef dus bij duiven. Onze chef-economie ging ze soms persoonlijk aan de kerk afleveren. Meestal bij huwelijken die, gemeten aan het vermogen van de beide ouderparen, de hoop op een copieuze receptie wettigden. En zo zag hij zich op een keer tot zijn afgrijzen opnieuw geconfronteerd met Michel Vandenbosch, die het loslaten van duiven op trouwplechtigheden wenste te verbieden. En zodoende het bestaan zelf van onze chef-economie in gevaar bracht.

Voor de ogen van de verschrikte bruidsstoet ontspon zich een hoogoplopende ruzie tussen wat men kort voordien nog beschouwd had als “die vriendelijke mijnheer van de duiven”, en de beroepsagitator van de televisie. Dat Despiegelaere zijn sigaar had weggegooid, had een signaal moeten zijn, maar Vandenbosch is niet gevoelig voor signalen. Tenzij sinds kort voor die van de “cachers” van het slachthuis, van wie onze chef-economie er trouwens verschillende tot zijn tijdelijk personeel mag rekenen. Mannen met wie niet gespot moet worden.

Geen van deze rauwdauws werd echter ingeschakeld voor het inkorven, laat staan bevrijden, van ceremonieduiven, en dus meende Vandenbosch rustig zijn woordje te kunnen plaatsen. “De vogels die gij net hebt laten vliegen”, gnuifde hij op dat typische toontje dat ons altijd voor de tegengestelde mening doet kiezen, “worden plompverloren opgelaten, weten niet waarheen, verdwalen, vinden geen voedsel, verkommeren op daken en pleinen, worden ziek en steken ook andere aan.”

Onze chef-economie was zeer verveeld met de situatie. Want met in zijn nek de ouders van bruid en bruidegom, die van elkaar niet wisten dat ze elk twaalfduizend frank hadden betaald voor hetzelfde koppel duiven, kon hij moeilijk gaan argumenteren dat die beesten al lang terug thuis zaten. En mogelijk al per auto op weg waren naar een gouden jubileum dat anderhalf uur nadien begon.

En toen kreeg hij een lumineuze inval. Een ingeving van de Heilige Geest, die overigens op datzelfde moment voor hem een opdracht uitvoerde aan een kerk twee dorpen verderop. “Deze duiven”, beet Despiegelaere met een verwijtende vinger naar de Gaiahoofdman terug, “vliegen niet plompverloren. Ze zijn nu al op weg naar de vrede en het geluk, zoals deze beide jonge mensen hier achter mij. En dat is heel wat meer dan ze van u kunnen zeggen, ambrasmaker.”

Dit was zo mooi geformuleerd, dat onze chef-economie er zelf van schrok, en achter hem werd menige zakdoek bovengehaald. En niet alleen dat, de getuige van de bruidegom bleek een nogal opvliegende rijkswachter van het Speciale Interventie Escadron te zijn, die niet was vergeten hoe de vredelievende activisten van Gaia in Nieuwpoort één van zijn collega’s een been en een bekken hadden gebroken.

Het slot van het verhaal kunnen we kort houden. Vandenbosch werd voor verzorging weggevoerd, en onze chef-economie werd gevraagd te blijven op het avondfeest, waar hij met de moeder van de bruid de dans opende.

Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content