Twee zondagen geleden werd Renaat Landuyt, de bevlogen redenaar van de SP, in een uitzending van de RTBf op pijnlijke wijze in de pan gehakt door Christine Matray, voorzitster van de Vereniging van Franstalige Magistraten. De conclusies en aanbevelingen van het Rapport-Verwilghen werden in enkele minuten tijd tot brandhout herleid, met ijzersterke argumenten waar rationeel niet tegen op te tornen viel. Zeker niet door iemand met een zo beperkte juridische kennis als volksvertegenwoordiger Landuyt. Althans, dat was de indruk die nableef bij een neutraal en onvooringenomen kijker als uw dienaar.
Deze indruk werd nadien bevestigd door een allerminst neutraal en onvooringenomen kijker : onze chef-Wetstraat. De man die op 20 oktober een tegenbetoging organiseerde tegen de Witte Mars en alles waar die voor stond, in de eerste plaats de Nieuwe Politieke Cultuur. Onze chef-Wetstraat is allergisch voor de Nieuwe Politieke Cultuur. Niet zodra spreekt iemand die drie woorden uit, of een assortiment van zeldzame blazen en vreemde korsten bolt op in zijn gelaat en op zijn ledematen.
Onze chef-Wetstraat houdt van de Oude Politieke Cultuur, waarover men veel mag zeggen, maar niet dat er figuren in rond lopen als Johan Van Hecke of Bert Anciaux. Met het rapport van de Commissie-Dutroux had hij al smakelijk gelachen vooraleer het goed en wel van de persen was. Dit tot grote verontwaardiging van alle andere redacteurs, die spraken over een historisch moment in de parlementaire geschiedenis. ?Ik heb sinds mijn schooltijd geen enkel rapport gezien dat nog zwakker was dan dit,? bleef de chef-Wetstraat ons uitdagen. ?De Commissie-Dutroux is tenonder gegaan aan de mediocriteit van haar leden. Dit rapport is knoeiwerk.? Stelling die enige tijd later dus onderschreven werd door mevrouw Matray.
Christine Matray hoort, uit hoofde van haar functie en van wat wij zullen omschrijven als ?haar algehele voorkomen?, tot de ruime schare vriendinnen die onze chef-Wetstraat telt in kringen van Waalse magistrates. Wij hebben hier al discreet iets laten vallen over Véronique Ancia, Daniëlle Reynders en Martine Doutrèwe, maar daar blijft het bij lange niet bij. In zijn telefoonboekje wemelt het van rechtbankvoorzitsters, advocates-generaal, substitutes, procureuses, rechercheuses, adviseuses en allerlei andere allumeuses, wier telefoonnummers allemaal beginnen met 041. Toen het Luikse telefoonnet onlangs zijn voornummer wijzigde, was onze chef-Wetstraat de wanhoop nabij. Op Knack rijst het vermoeden dat het echte brein achter de moord op André Cools niet ver te zoeken is.
Zou u geloven dat op een middag twee bloedmooie vrouwelijke rechercheurs van de gerechtelijke politie op onze redactie kwamen aankloppen met een huiszoekingsbevel ? In verband met geheime Agusta-contracten die één of andere onderzoeksrechter op het privé-adres van onze chef-Wetstraat hoopte aan te treffen. In werkelijkheid waren die papieren thuis bij onze chef-economie verstopt, achter de sigarenkast, maar de fantasie bij het gerecht strekt niet ver.
Dat deed ze wel bij onze chef-Wetstraat, die zich met graagte liet opbrengen door de beide speursters. Met zijn eigen auto rijden mocht niet, om het risico niet te lopen dat de verdachte gauw enkele bewijsstukken in de kachel zou mikken. ?We brengen u straks wel terug,? stelden ze de arrestant gerust, hoewel die daar helemaal niet op aandrong. Wat volgde was niet meer of niet minder dan een triomftocht. Onze chef-Wetstraat zat als een keizer achterin een blitse open sportcoupé, met voorin twee dito detectives die zo uit Charlie’s Angels waren gestapt. Farah Fawcett, maar dan maal twee. Onze chef-Wetstraat, die de juiste weg moest wijzen, stuurde zijn begeleidsters met een reusachtige omweg het hele Pajottenland door. Waar de autochtonen verbaasd opkeken over de aantrekkingskracht die blijkbaar uitging van een eerste tuba uit de fanfare.
Van Cauwelaert, die zijn eigen vrouw telefonisch had gevraagd of ze hem dringend in Aarlen kon komen ophalen, toonde zijn bewaaksters met plezier alle hoeken van zijn huis. En omdat ze niet vonden wat ze zochten, gaf hij hen als teken van goede wil een vertrouwelijk en hier en daar wat bijgekleurd document over de financiëring van de linkse pers. Daarna nam hij beide vrouwen mee voor nog een klein hapje in de stad. Toen hij eindelijk weer op onze redactie werd afgeleverd, was de aflossing van de ochtendploeg net achter de rug.
Keren wij nu terug naar het RTBf-programma Controverse. Christine Matray, die een twintigtal ongerijmdheden en evenveel juridische flaters uit het Rapport-Verwilghen had aangeklaagd, had zich voorgenomen die malloten van de Commissie-Dutroux een koekje van eigen deeg te serveren. Ze haalde een lederen tas tevoorschijn en stalde voor de verbaasde ogen van Renaat Landuyt een paar fonkelende gynaecologische instrumenten uit : een vaginale klem, een eierstokschraper en een baarmoederpomp. ?Tu sais ce que c’est ?? beet ze de verraste Landuyt toe.
Die wist allerminst ce que c’était, maar besloot in paniek dat het om visgerei ging. Waarmee hij niet eens zo ver naast de waarheid zat. Helaas moest hij dat ook nog gezegd krijgen. ?C’est pour attraper une poisson,? stamelde hij beduusd, waarna naast hem collega-commissielid Nathalie de ’t Serclaes van haar stoel gleed. Landuyt heeft samen met Erik Derycke bijles Frans gevolgd bij Louis Tobback.
Christine Matray besteedde verder geen aandacht aan dit lichtgewicht, maar wees de kijker er op dat deze zelfde heren wel een weerloze wachtmeester uit Charleroi voor het hele land belachelijk hadden gemaakt met hun speculum. Terwijl Landuyt zat na te genieten van zijn sterke tussenkomst, sloot het FDF vader Marchal in de armen omdat die bevestigde dat het Rapport-Verwilghen enkel Franstaligen als schuldigen had aangewezen, en alle Vlaamse schurken, van het type commissaris Van Tieghem, ongemoeid had gelaten.
Koen Meulenaere
