Eerder die week had Tieleman al Etienne Schouppe vast gehad. De baas van de ijzeren weg werd aan de tand gevoeld over zijn verkeerde schatting van de HST-prijs. Een kleinigheidje eigenlijk. Bij indiening van het project had hij de kosten op zeventig miljard frank geraamd. En nu wordt het meer dan het dubbele. Bon, passons. De enige vraag is : wie zal dat geld ophoesten ? De belastingbetaler, denkt iedereen onmiddellijk, maar zo is het niet. Schouppe beweert dat het ons geen frank zal kosten. Sterker : ook de NMBS zal niets moeten betalen, en de staat nog minder. Dat geld zal uit de lucht komen vallen, zo klinkt kort samengevat het businessplan. En eerlijk waar : nadat hij zijn financiële constructie heeft uitgelegd, geloven wij Schouppe. Een geniaal man.
Helaas voor hem is genialiteit wel de allerlaatste eigenschap die Tieleman hem toeschrijft. Dirk meldt kortaf dat we niets moeten geloven van wat die patjakker en zwendelaar net heeft verteld, en dat de enige Schouppe die er tot nu toe in geslaagd is om een trein rendabel te doen rijden Bobbejaan heet.
Het uitgangspunt van Schouppe is dit : het is gemakkelijker om negen miljard te vinden dan honderdvijftig miljard. Weinigen zullen dit tegenspreken. Indien u op een dag toch honderdvijftig miljard van doen heeft, leen ze dan tegen een vaste rentevoet van zes procent en klaar is Kees. Het is hetzelfde procédé dat Fons Verplaetse indertijd in de oren van de naïeve Wilfried Martens heeft gefluisterd : intrestaflossing kost minder dan kapitaalaflossing, schuif die laatste dus eeuwig voor u uit. Fons doet dat met telkens nieuwe overheidsobligaties, Schouppe met één lening die pas afloopt in 2020. In dat jaar krijgt de staat uiteraard de gepeperde rekening op zijn bord, maar spoort Schouppe zelf al lang in een luxewagon door de eeuwige jachtvelden.
Tieleman heeft nog de Bendecommissie en China na Deng Xiaoping op de plank liggen, en besluit er niet veel woorden aan vuil te maken. ?Uw zes procent ligt ver boven de marktprijs,? snauwt hij boos. ?Als ge risicokapitaal aantrekt moet er ook risico aan verbonden zijn. Wat gij doet is een ongedekte obligatielening uitschrijven, en dat is verboden. Gij brengt de HST onder in een nieuwe vennootschap buiten de NMBS ? Goed, sta me dan toe dit vraagske te stellen : hoeveel Schouppes zitten er deze keer in allerlei neven-NV’s ?? Het antwoord hierop hebben we niet meer gehoord.
Dit korte gevecht was niet meer dan een opwarmertje. Eén dag nadien was het tijd voor het echte werk, met de sluiting van Renault-Vilvoorde. Te laat om een Fransman in de studio te dagvaarden, en van lieverlee werd Eric Van Rompuy dan maar opgevorderd. De Vlaamse voorman bleek jammer genoeg geen partij voor een ziedende Tieleman, die begon met zijn medeleven uit te drukken aan alle getroffen families. Waarna hij de minst geslaagde Van Rompuy onder de neus wreef dat hij deze sociale catastrofe bezwaarlijk op de rug van de PS kon schuiven, en dat het Vlaamse Gewest al geen haar beter was dan het Waalse. Meer weerwerk dan wat gestamelde onverklaarbaars en onaanvaardbaars kwam er niet.
Tieleman begreep dat er met een tegenstander van dit allooi geen eer te behalen was, veerde overeind en riep kwaad tussen de eerste vlokjes schuim op zijn lippen door : ?De tijd van geklets is voorbij, vriend. Actie, dat is wat we moeten hebben. Voorwaar ik zeg u : zolang ik leef wordt er in dit land geen enkele Renault meer verkocht. Van Rompaey, gij belt de Volksunie om dit politiek te leiden. Het zal hen deugd doen nog een keer tegen de Franskiljons te kunnen marcheren. Wat wals is vals is, dat wordt ons ordewoord. Ikzelf ga op het terrein.?
En terwijl Van Rompuy verbluft achterbleef, stormde Tieleman de trappen van het omroepcentrum af, recht naar de ondergrondse parkeergarage. ?Ik zal u eens een kleine demonstratie geven van hoe een echte guerrillastrijder dit soort zaken aanpakt,? knipoogde hij naar de camera. De eerste Renault die in zicht kwam, was die van Piet Van Roe, herkenbaar aan een sticker van Censydiam. Tieleman trapte zonder veel dralen een fikse deuk in het koetswerk, en legde met een rake mep het alarmsysteem het zwijgen op. ?Zelfs een beginnende autodief kan dit,? snoof hij minachtend. ?Het alarm van een Renault legt ge in twee tellen stil.? Daarna drukte hij zijn knie tegen een deurstijl, wrikte links en wrikte rechts, en stond na vijf seconden met een volledige voordeur in zijn handen.
?Frans vakwerk,? spotte Tieleman, die moeite had om niet in een schaterlach uit te barsten. ?Het regent ? Gij denkt : ik heb ruitenwissers ? Haha, zie goed.? En na een lichte vingerknip kletterden ze allebei de vloer op. In volgorde werden nu twee wielen gedemonteerd, een bumper losgetrokken, een achterruit verbrijzeld, en een motordeksel met één oordeelkundige dreun opengeklapt. Waarna de anchorman tot ons afgrijzen twee blote elektrische kabels met elkaar verbond.
Het effect was hallucinant. Een enorme steekvlam spoot de garage in en vóór camerateam en kijkers beseften wat er gebeurde, stond de hele parkeerkelder in vuur en vlam. Zevenduizend liter benzine, vijfhonderd rubberen banden, en enkele LPG-tanks van omroepbeambten die zich niet aan de voorschriften hadden gehouden. Een inferno !
Het volgende beeld dat wij zagen, was een zwart verschroeide Tieleman die vanonder de passerelle het resultaat van zijn werk vergenoegd stond gade te slaan. ?Drieëndertig Renaults,? rekende hij tevreden uit. ?Als die mensen allemaal een Toyota kopen, of een Misjubisji, dan weten ze in Parijs ineens hoe laat het is. Volg mij nu, we gaan de grenzen sluiten. Geen enkele Renault-rijder mag België nog binnen.?
Op de achtergrond kwamen brandweerkorpsen uit de hele provincie aanrijden en brulde Maurice De Wilde vanuit een raam op de derde verdieping of het bijna gedaan was met al dat lawaai. Op de voorgrond sprong Tieleman op zijn motor en scheurde weg in de richting van Risquons-Tout.
Koen Meulenaere
