Eén van de minder geslaagde ideeën van voetbalbondvoorzitter Michel D’Hooghe, was om koning Albert uit te nodigen op België-Nederland. Om twintig over zeven kwam de koning met zijn rode motor de esplanade voor de tribune opgescheurd, verwisselde zijn helm voor een tricolore pet, haalde twee stiletto’s en een arsenaal vuurwerk uit zijn bagagekoffer, bond een Belgische vlag rond zijn schouders, en stapte met besliste tred de persbar binnen. Daar kapte hij een halve liter jenever achterover en kreeg het algauw aan de stok met een paar Hollandse verslaggevers die volgens hem wat te veel van hun tak maakten.
?Ge zult na de match zo veel praat niet meer hebben,? sneerde de vorst. En onder het luidkeels zingen van het provocerende lied ?Ik heb de Kluivert zien zitten in den bak?, toog hij op zoek naar de bondsvoorzitter. Die draafde bij de ingang van de eretribune zenuwachtig heen en weer, toen plots een rode fusee in zijn nek uiteenspatte. Een geintje van de koning, die de voorzitter had willen doen schrikken maar door de consumptie van oude klare zijn vaste hand wat verloren was.
D’Hooghe deed alsof hij niets voelde en alsof de brandgaten in zijn nieuwe jas er niet toe deden, opgelucht als hij was dat het staatshoofd zich eindelijk meldde. Aangezien het ondertussen kwart voor acht was geworden, trok hij de koning naar binnen om spelers en coaches te gaan groeten, en duwde hem in de gauwte een ploegopstelling in de hand. En dat had hij beter gelaten.
De koning stond al voor Wilfried Van Moer, toen hij een eerste blik op het papier kon werpen. Nu was de Belgische bondscoach al een week languitermate zenuwachtig. Hij had geprobeerd de Hollanders zand in de ogen te strooien, op geen enkele journalistenvraag had hij een zinnig antwoord gegeven, hij had getraind achter gesloten deuren en zijn ploeg pas in allerlaatste instantie bekend gemaakt. Kwestie van zijn Nederlandse collega te verrassen. Een kwartier voor de aftrap stond hij op springen.
Datzelfde kon worden gezegd van koning Albert, nadat hij het basiselftal had doorgenomen. Van Moer had zich aan een beleefde aanmoediging van de vorst verwacht, maar keek bijzonder verrast op toen die hem woedend toeblafte : ?Van Meir libero ? Gij zijt zeker zot ? Moet die Bergkamp gaan terughalen ? Daar zal volk naar komen kijken. Ikzelf loop nog rapper.?
Wilfried Van Moer, totaal uit zijn lood geslagen, kon geen klank uitbrengen. En de koning was pas begonnen. Want naarmate hij verder las, steeg zijn ongeloof. ?Is dit de juiste lijst ?? gromde hij naar Michel D’Hooghe, die door de verlate ontvangst ook al het noorden kwijt was. ?Enfin, dat kan niet. Dit is een farceke van Frans Meulemans of wat ?? Zowel de bondsvoorzitter als de bondscoach verzekerden de vorst dat dit wel degelijk het elfal was waarmee ze het machtige Holland wensten te bekampen.
Albert II liep rood aan van colère. ?Maar dit is landsverraad. Welke inciviek heeft dit bedacht ? Vijf verdedigers, twee spitsen en drie middenvelders, van wie er bovendien twee offensief zijn. Wie gaat er Jonk afstoppen peinst ge ? En Seedorf ? En Winter ? Of zijn die alle drie voor de Lorre misschien ??
Van Moer kromp nog een halve meter en D’Hooghe fluisterde de vorst toe dat hij haast moest maken, zodat Helmut Lotti aan zijn liedje kon beginnen. Maar de koning liet zich allerminst opjagen. Hij viste zijn bril uit een binnenzak, haalde een vulpen tevoorschijn en droeg de voorzitter op zich om te draaien en te bukken. Vervolgens legde hij het papier op de rug van Michel D’Hooghe, wenkte Van Moer naderbij en siste boos : ?Luister goed, kabouter. Er is geen sprake van dat ge met vijf verdedigers begint. Zo spelen ze misschien in Lommel of bij Poederlee, maar niet in het moderne voetbal. Hebt gij een abonnement op SuperSport ?? Van Moer moest toegeven dat hij dat niet had. Hij kijkt ’s avonds graag naar Arte.
De koning werd nog woedender dan hij al was : ?Gij hebt SuperSport niet, maar ge wilt toch bondscoach zijn. Ewel merci. Gij ziet dus nooit Real Madrid spelen ? Of Bologna ? Of Borussia Dortmund ? Geef me een keer de achterlijn van Feyenoord.? Van Moer deed er het zwijgen toe.
De koning tekende met grote halen een rechthoek, maakte daarbij enkele extra vlekken op de jas van de voorzitter, en begon de bondstrainer de levieten te lezen : ?Tegen Holland moet ge uug spele, eule vast zetten in de middel. Ge hebt vijf man nodig in het middenveld, niet vanachter. En het is niet Degryse èn Wilmots, het is Degryse òf Wilmots. Pak de kleine maar. En achter de spitsen natuurlijk, niet op links gelijk gij hier doet. In het midden moeten we ballen kunnen afpakken. Ik zet Claeys en Crasson. Waar staat Crasson in Napels ? Als ge SuperSport hadt, zoudt ge ’t weten : op de man. Bon, een pas geven kan hij toch niet, dus offeren we hem op om Jonk negentig minuten te ambeteren. Claeys op Seedorf, de Lorre pakt Winter, Van Meir dekt in de rug. Vanachter Renier op Bergkamp en Albert op De Boer. En op de flanken links Van Kerckhoven en rechts Frederic Pierre. Oliveira en Nilis in punt. Voilà, ga tegen den arbiter zeggen dat ge u hebt bedacht en dat we de feuille opnieuw willen invullen.?
Van Moer had wel de indruk dat de koning twaalf man in zijn ploeg had staan, maar hij was te verward om zeker te zijn en durfde er in geen geval een opmerking over maken. Terwijl de vorst begonnen was met alvast enkele spelers terug naar de kleedkamer te sturen, kwam Van Moer in tranen zeggen dat het niet meer mocht, van de scheidsrechter.
De koning ging vloekend in de eretribune zitten en stierf samen met tien miljoen landgenoten toen de Rode Duivels op alle domeinen werden overklast. Tien minuten voor affluiten verliet hij boos het stadion. ?De volgende interland stelt die clown de ploeg niet meer op, dat geef ik u op een blaadje,? snauwde hij een uitgetelde Michel D’Hooghe toe. Toen hij buiten zijn motor in gang duwde, floot binnen de scheidsrechter een strafschop tegen Albert.
Koen Meulenaere
