Van Frans Crols, de directeur van ons zusterblad Trends, mag men veel zeggen maar niet dat hij het socialisme zou genegen zijn. Integendeel, Frans wordt woest van het socialisme. En zo hoort het ook, in een blad dat ons wekelijks op de hoogte houdt van het wel en wee van de vrije onderneming, en van de godgeklaagde schurkenstreken van de gouverneur van de Nationale Bank.
Dat Frans, in zijn kruistocht tegen alles wat neigt naar een collectivisering van de productiemiddelen, geen inspanning schuwt werd nog eens aangetoond in december, toen hij een schitterende reportage schreef over Frank Vandenbroucke in Oxford. Crols had daarbij niet de minste moeite gedaan om Vandenbroucke ook zelf te spreken, dat zie je nogal van hier. Hij had hem nochtans vlug ontdekt, en wel op de watersportbaan waar de befaamde achtriem van Oxford aan het oefenen was voor de jaarlijkse slag op de Thames.
Vandenbroucke, bescheiden van aard, had zich bij zijn inschrijving meteen opgegeven als kandidaat-stuurman van de universiteit, aangezien hij die functie al met succes had vervuld binnen de SP. Hij keek dan ook verrast op toen hij zich in een oncomfortabele uitkeping van een roeiboot moest wringen, en de stuurgroep in tegenstelling tot die van de SP uit acht rijkelijk gespierde topatleten bleek te bestaan. Ondanks deze teleurstelling, slaagde Vandenbroucke er ook hier in om in korte tijd grote onenigheid te zaaien. Op zijn aangeven roeiden de eerste en de zevende riem voorwaarts, de tweede en de vierde achterwaarts, riem drie en zes peddelden driftig naar links, terwijl vijf en acht al even verbeten naar rechts wensten te varen. Gevolg was dat de boot, ondanks alle geweld binnenin, roerloos op het water bleef liggen. Op het jaagpad greep de Mentor vertwijfeld naar de haren. Even later zag hij tot zijn verbijstering hoe de stuurman plotseling recht stond en gebood om de boot in brand te steken.
Frans Crols, had het vanachter een dikke lindeboom grinnikend staan aankijken, en spoedde zich naar Saint Edmund Hall, waar hij aanklopte bij de principal : Sir Stephen Tumim. Zelf auteur van twee hoogstaande werken : Great Legal Disasters en Great Legal Fiascos. Iemand dus, zoals Crols fijntjes opmerkte, die een interessante gesprekspartner zou kunnen hebben aan de gewezen SP-voorzitter. Temeer daar hij vroeger ook nog Chief Inspector of Prisons is geweest. Sir Stephen bleek, tot voldoening van Crols, niet te weten dat er een ex-minister van Buitenlandse Zaken onder zijn postgraduates schuilde. De Trends-directeur verklaarde dat hij iets belangrijks te vertellen had, en liet zich in een gemakkelijke zetel vallen.
Om dit verhaal goed te begrijpen, moet u weten dat Oxford University bestaat uit een veertigtal colleges. Enkele daarvan zijn erg rijk. Queens College bijvoorbeeld, of Magdalena College, of Christ Church. St Edmund Hall evenwel, is straatarm. Sir Michael Rose, die als bevelhebber van de VN-troepen de oorlog in Bosnië met een paar jaar verlengd heeft, is er één van de afgestudeerden, wat een idee geeft over de kwaliteit van het gegeven onderricht.
?St Edmund Hall, met zijn budget van nauwelijks één miljoen pond, c’est l’université des pauvres,? rekende Crols de verbaasde Sir Stephen voor. En voegde er aan toe : ?Wat St Edmund Hall nodig heeft is : geld.? Dit principe geldt voor alle colleges. De meeste putten uit bijdragen van rijke ex-studenten, en uit giften van grote bedrijven. Op dit punt van zijn discours liet Crols voor het eerst de naam Etienne Mangé vallen.
Het was een herboren principal die tien minuten later enthousiast tegenover Frans Crols zat. Zijn oren tuitten, zijn ogen tintelden, en om zijn lippen speelde de grijns van de academicus die geld heeft geroken.
?Laat me dit herhalen,? sprak Sir Stephen terwijl de Trends-directeur vermoeid maar tevreden in de kussens zakte. ?Deze Mangé heeft dus éénenvijftig miljoen frank van een Italiaans bedrijf losgekregen, en zeventig miljoen van een Frans. U beweert nu dat hij, blijkens het tot nu toe gevoerde gerechtelijk onderzoek, in ruil hiervoor geen enkele tegenprestatie heeft geleverd ??
Frans Crols knikte bevestigend, en zag met genoegen hoe Sir Stephen een walnotenhouten sigarenkist uit zijn lade toverde. Met ingebouwde vochtigheidsregelaar ! ?U houdt ook vol,? mompelde het collegehoofd van tussen de aandrijfdampen van een kolossale Davidoff, ?dat deze zelfde persoon er via een schenking van vijf miljoen frank in slaagde om een katholiek en streekgebonden weekblad om te vormen tot een pluralistisch ??
Weer knikte Crols. Sir Stephen veerde verrukt overeind. ?Die Mangé is de man die we nodig hebben in St Edmund Hall. Geef me het adres van dit genie.?
Op dit moment had Crols gewacht. Hij liet een korte stilte en sloeg toen toe : ?Hij is gevlucht naar Maleisië, Sir. Omdat zijn activiteiten werden gekortwiekt door iemand die nu postgraduate is aan uw instituut. En die hem bovendien de opdracht gaf om vijf miljoen te verbranden.?
Sir Stephen wist niet wat hij hoorde. Vijf miljoen verbranden, stond in zijn ogen gelijk met een satanische mis opdragen in Sint-Pieter, de koran besmeuren in Mekka, of een kruisteken slaan in de maçonnieke club waarvan hij zelf voorzitter was.
En Crols was nog niet uitgesproken. ?Wist u ?? fluisterde hij na schichtig om zich heen te hebben gekeken, ?dat deze Vandenbroucke over wie ik het heb, vroeger gestudeerd heeft in… the other place ?? Dit deed de deur dicht. Geld verbranden op zich was al meer dan reden genoeg om uit een Oxford-college te worden verjaagd, dat zo iemand ook nog in Cambridge had gestudeerd, was wel hetuiterste. Sir Stephen Tumim schoot zijn duffelcoat aan, beende naar de porter’s lodge en gaf daar het bevel om Frank Vandenbroucke voortaan de toegang tot de gebouwen te weigeren. In het bureau van de principal tracteerde Frans Crols zichzelf tevreden op een glaasje van de beste portwijn die hij in de buffetkast had kunnen vinden.
Koen Meulenaere
