Info : De auteur is politicoloog aan de Universiteit Gent.
Zo, dus. Verkiezingen winnen op één thema: de privatisering van de post. Je moet al Japanner zijn om daar wakker van te liggen. Of toch niet? De post heeft niet alleen 380.000 ambtenaren in dienst. Ze beheert ook geldtegoeden die oplopen tot drie triljoen dollar. Een miljard maal een miljard. De Postbank in Japan is ook de grootste spaarbank ter wereld. Zowat alle Japanners hebben er hun yens in steken. Als het je dus niet zo voor de wind gaat in de peilingen, kun je als eerste minister maar beter de messen wetten, en in de aanval gaan. Als de nieuwe Richard Leeuwenhart. Want dat is de bijnaam die Koizumu krijgt op zijn eigen wekelijkse mailbrief.
Leeuwenhart sloeg destijds het beleg voor Jeruzalem, zonder het in te nemen. Koizumi houdt erfvijand China evengoed op afstand door zijn onwrikbare grensbeveiliging. Nog maar pas heeft hij gasboringen toegestaan in betwist gebied in de Chinese Zee. Vlak voor de verkiezingen liet een vloot van vijf Chinese oorlogsschepen in de buurt de tanden zien. Ze versterkte het onverzettelijk imago van Koizumi, die jaarlijks als goeie nationalist het Yasukunischrijn bezoekt voor alle gevallenen in Tokio. Ook voor veertien terechtgestelde oorlogsmisdadigers.
Richard Leeuwenhart was niet te beroerd om afspraken te maken met zijn tegenstander Saladin. De enorme overwinning van de LDP (296 zetels op 480 in het Lagerhuis, plus 31 van zijn boeddhistische bondgenoot, de New Komeito) joeg een huivering door Zuid-Korea. De vete met vijandelijke broederstaat Noord-Korea dreigt te worden aangescherpt. Koizumi bracht als eerste Japanse premier in 2002 een bezoek aan Pyongyang. Twee jaar later wist hij de Grote Leider Kim Jong-Il te bewegen tot de bekentenis dat Noord-Korea Japanse onderdanen had ontvoerd.
Richard Leeuwenhart moest ook afrekenen met trouweloze broers en al even trouweloze bondgenoten. In de loop van de voorbije regeerperiode heeft Koizumi al zijn tegenstanders die tegen de postprivatisering waren uit de partij gezet. Van de dertig bannelingen keren er hooguit 13 terug in het parlement.
Richard Leeuwenhart gaf ten slotte zijn naam aan het hoofdpersonage in de Shakespeareparodie Theatre of Blood, waarin Vincent Price de rol speelt van een verongelijkte en wraakzuchtige acteur, die alle hem onwelwillende theatercritici vakkundig om het hoekje helpt. Koizumi is zelf een telegenieke acteur. Hij bespeelt de media in woord en gebaar, soms grof, soms blafferig, soms plat populistisch. Maar nooit grijs. Open kraagje, echte leeuwenmanen, ironisch lachje om de mond. Luistert liever naar heavy metal dan naar het geluid van de biwa of de shamisen bij een geisha. De koene Ronin die zijn eigen land, zijn eigen partij van binnenuit wou hervormen.
Want de Liberaal-Democratische Partij is niets van wat ze zegt te zijn. Ze is niet liberaal, wel bedrijfsgericht. Democratisch is de LDP evenmin, want gestoeld op een cliëntensysteem. Tot het barstte met Nakasone, Hiromasa, en andere kopstukken van het Recruit-schandaal in 1988. Voor wie de band tussen politiek en yakuza (de witteboordenmaffia) vanzelfsprekend was. En de LDP is ten slotte ook geen partij. Het is een massabeweging. Koizumi heeft de zwakheid van erfdienstbaarheden omgebogen tot de sterkte van het grote getal. Zo kon Richard Leeuwenhart Cyprus innemen. Met dezelfde steun van de horigen schept Koizumi een nieuw Japan. Dat erg op het oude lijkt. Dan kan hij in 2006 terugtreden. Om gitaar te spelen.
Lukas De Vos
