Niet iedereen is bestand tegen de koele look die veel moderne Amerikaanse kunst eigen is. Het lijkt vaak dat alles zich aan de oppervlakte afspeelt. In Europa ligt het er dan weer vingerdik op dat in lagen ook geschiedenis, reflectie, melancholie doorschemeren.

Uit het werk van twaalf jonge Amerikaanse kunstenaars in de Gentse galerie s. & h. de buck, komt een onvermoede rijkdom aan de oppervlakte, een tover die ontsnapt aan grote woorden.

Sfeer en aanblik van de tentoonstelling bepaalt Lisa Beck. Ze benut de omstandigheid dat de ineenlopende ruimten van de galerie eigenlijk burgerlijke woonkamers waren. Zij maakt dat karakter weer zichtbaar en tegelijk ijl en transparant. Van twee aanhechtingspunten op de zoldering, waar dure luchters gehangen moeten hebben, laat zij stalen kabels vertrekken die in een mooi gespreide val naar beneden komen. In één geval zakken ze tot op de grond en leggen zich in een slingerende vorm, in akkoord met de jugendstilarabesken op de mozaïekvloer van de salon.

Aan de kabels zijn glazen bollen bevestigd. Bij de ene sculptuur hangen ze als lichtdragende appels aan een boom, bij de andere liggen ze op de grond te blinken. Zwarte en grijze cirkels beklimmen twee muurvlakken die een hoek vormen, en verhogen de lichtheid. Het kringelen zet zich voort op het wateroppervlak van Lisa Becks schilderijtje “Flood”, boven de schoorsteenmantel.

In haar atmosfeer passen andere werken zich in. Bladen volgetekend met ronde haakjes die als muziekpartituren voor opbollende stiltes zijn ( David Moreno), een gouache van Dike Blair waarin de werkelijkheid van een loods in een bos, gezien vanachter het stuurwiel, kleine onwaarschijnlijkheden bevat die een staat van hypnose opwekken. In deze sluimer geven de uit de hand gelopen anatomische lessen van Alexander Ross een schok. Maar licht gesluierde zilvergelatine prints van Judy Linn brengen de stemming weer op dagdroompeil.

Wat heeft het diepgele licht, daar achter de deur, te betekenen? Het straalt uit een smal blok, het formaat van een doodskistje, op de grond tegen de muur. Aansluitend op die muur, een opstaand vlak in lichtgele emailverf, met een tekening boven. Uit het halftransparante vellum is een rechte strook gesneden waaruit een stukje van de ineengedoken jongensfiguur in zwarte inkt bloot komt. “Schein der Erscheinung” heet het werk. De maker is maar een halve Amerikaan. Jimi Dans trok ooit naar de VS en staat nu met één been daar, het andere hier. Hij droomt van grote uitwisselingen, waarvan dit een eerste proeve is.

Tot 31.3, Zuidstationstraat 24, Gent. Wo-za. 15 tot 18 u.

Jan Braet