Info : Jeremy Rifkin is de auteur van ‘The Hydrogen Economy: The Creation of the World Wide Energy Web and the Redistribution of Power on Earth’.
Eerst het oorverdovende gebrul van Katrina, die met 230 kilometer per uur toesloeg. Nu de griezelige stilte, terwijl de slachtoffers aanspoelen en wegspoelen. Het lijkt wel alsof iedereen in Washington zijn adem inhoudt, uit vrees dat hun dirty little secret uitkomt: dat Katrina de rekening is die wij betalen voor onze toenemende CO2-uitstoot en global warming.
Wetenschappers hebben ons jarenlang gewaarschuwd dat we de Caraïben in de gaten moesten houden, omdat daar de dramatische gevolgen van de klimaatverandering het eerst zouden opduiken, in de vorm van zwaardere en zelfs catastrofale orkanen. Inderdaad. De laatste paar jaren zijn zowel de orkaanactiviteit als -intensiteit in het Caraïbisch gebied toegenomen. En nu heeft de moordende storm Katrina genadeloos toegeslagen, met als gevolg een onbegrijpelijke verwoesting van een groot stuk van het zuidoosten van de Verenigde Staten.
We zullen op Katrina terugblikken als een kantelpunt van het fossiele-brandstoffentijdperk – het moment waarop het Amerikaanse publiek zich begon los te maken van de comfortabele mythe dat het einde van het olietijdperk en de rampzalige gevolgen van de klimaatopwarming in de verre toekomst liggen. De toekomst is met een gigantische vloedgolf aangekomen in de straten van New Orleans. Amerika en de wereld zijn voorgoed veranderd.
Katrina is niet gewoon pech, een occasionele verrassingsaanval van de natuur op een nietsvermoedende mensheid. Vergis u niet. Wij hebben deze monsterstorm gecreëerd. Wij kennen al bijna een generatie de potentieel verwoestende impact van global warming. En toch gingen we nog op het gaspedaal staan, als om te zeggen dat het ons niets kan schelen. Wat hadden we verwacht? 52 procent van alle voertuigen in de VS zijn SUV’s, stuk voor stuk machines des doods, die een recordhoeveelheid CO2 in de atmosfeer spuwen.
Hoe zullen we aan onze kinderen uitleggen dat wij Amerikanen minder dan vijf procent van de wereldbevolking vertegenwoordigen, en toch elk jaar meer dan eenvierde van de fossiele brandstoffen verslinden? Hoe zullen we tegen de rouwende nabestaanden van de slachtoffers van Katrina zeggen dat we te egoïstisch waren om zelfs maar een bescheiden vijf cent belasting extra per gallon benzine te heffen om energiebesparing aan te moedigen? En als onze Europese en andere buren vragen waarom het Amerikaanse publiek niet bereid was om het Kyotoverdrag te ondertekenen, wat zullen we hen dan vertellen?
De komende weken zullen miljoenen Amerikanen de slachtoffers helpen met voedsel, onderdak en geld. Natuurrampen brengen het beste in de Amerikanen naar boven. Wij zijn er terecht trots op dat we er staan voor onze medemens als die om hulp roept. Waarom kunnen we niet dezelfde gepassioneerde reactie hebben als de aarde zélf om hulp roept?
We betreden de laatste decennia van het olietijdperk. Het begin van het einde is in zicht. Tegelijk kunnen we nergens schuilen voor de toename van CO2-gassen. Onze planeet is aan het opwarmen. We zitten met zijn allen gevangen in een onvoorspelbare nieuwe periode in de geschiedenis. Als ik heel even het oor van de president zou hebben, dan is dit wat ik zou zeggen. Mijnheer de president, als u diep in het oog van de storm had gekeken, dan zou u de toekomst hebben gezien van de planeet waarop wij leven. Het is tijd om de Amerikaanse bevolking en de rest van de wereld te zeggen wat de echte les van Katrina is. Dat we moeten afkicken van de olie, omdat anders de toekomst van elk levend wezen op aarde bedreigd is.
President Bush, bespaar ons uw preken over het Amerikaanse lef en de Amerikaanse vastberadenheid. Vertel ons liever de waarheid over Katrina. Vraag ons om onze energievretende levensstijl aan te passen. Roep ons op om de nog overblijvende fossiele-brandstofreserves te bewaren. Geef ons een plan om Amerika een toekomst te bezorgen die gebaseerd is op hernieuwbare energiebronnen en waterstof. Wij wachten…
Jeremy Rifkin
