Geboren op 1 april 1971 in Sittard (Nederland). Muzikant.

‘Mijn verhaal’ noemt Novastar-voorman Joost Zweegers alles wat is gebeurd sinds hij begin 1999 een platencontract kreeg. Dat was het breekpunt: hij vond van zichzelf dat hij eindelijk volwassen werd. Daarvoor had hij, behalve muziek, nooit iets ernstig genomen. ‘Sinds mijn vijftiende heb ik maar van één ding gedroomd. Ik wilde het maken met mijn muziek. Omdat ik op die manier de rest van mijn leven die muziek zou kunnen blijven maken.’ Dat was het enige wat telde. De kick van muziek maken was zo groot dat hij daar eigenlijk niemand bij kon gebruiken. ‘Ik ben heel drastisch voor mijn muziek gaan leven. Er was nauwelijks ruimte voor vriendinnen of uitbundig uitgaan.’ Hij fantaseerde honderduit over hoe het zou zijn om succes te hebben. Meer dan dat: hij was er rotsvast van overtuigd dat mensen ooit zijn platen zouden kopen. Arrogantie of vooruitziendheid? Van allebei een beetje.

Ondertussen bleek hij goed te kunnen studeren en dat deed hij ook. Hij maakte vlot de middelbare school af, en wou toen niet naar de universiteit. Vooral zijn ouders reageerden daar niet bepaald positief op. ‘Mijn moeder zocht alternatieven, zoals een conservatoriumopleiding. Maar dat was niet aan mij besteed. Ik wou mijn eigen dingen doen.’ Alles moest in het teken van dat grote doel staan. Dus deed hij allerlei baantjes en ploegde ondertussen koppig verder. ‘Achteraf gezien, vind ik dat zo naïef. Nu pas besef ik hoe klein de kans was dat het echt zou lukken. Ik ben ook heel wat dingen misgelopen door niet te gaan studeren. Niet alleen de hogere opleiding zelf, maar vooral de sfeer die daarrond hangt, het feit dat je van huis weggaat om op kot te gaan. Maar had ik wel gestudeerd, dan had ik dit verhaal weer niet gehad.’

Toch heeft hij niet het gevoel dat hij iets voor zijn muziek heeft opgeofferd. Hij was altijd gelukkig met wat hij deed, omdat hij gewoon nergens anders behoefte aan had. ‘Ik wist altijd heel goed wat ik wilde. Er was iets wat me dreef. Wat me nog drijft. Vroeger dacht ik dat iedereen dat heeft. Maar hoeveel mensen hebben écht iets waar ze hun hart en ziel in kunnen leggen?’ Een jonge muzikant die koppig zijn eigen ding doet, is moedig, interessant en ‘anders’. Maar hoe ouder hij werd, hoe meer hij als loser werd bekeken.

Eén maand voor hij uiteindelijk een platencontract kreeg, sloeg de paniek toe. ‘Er was weer een project mislukt en het werd me te veel. Ik heb me nog nooit zo oud gevoeld als toen ik 27 was. Ik zag in dat ik altijd muziek zou kunnen maken, maar dat ik er wellicht nooit van zou kunnen leven. Plots vond ik zelf dat ik niets met mijn leven aanving. Ik bedacht dat ik straks 35 zou zijn en nog altijd op straat zou staan spelen. En dat wilde ik niet, écht niet.’ Hij zat zo diep dat zelfs zijn passie voor muziek verdween.

Maar toen kwam die grote kans, en Joost Zweegers stortte zich weer helemaal op de muziek. Hij nam met Novastar een gelijknamige cd op, die meteen insloeg en vandaag platina heeft gehaald. ‘Plots zat ik in dit geweldige verhaal, mijn verhaal. Ik word elke dag wakker in een droom en die droom gaat maar door. Groter dan ik ooit heb verwacht.’ Zo groot als de droom van honderden jongens. Waarom hij wel en zij niet? Omdat hij een getalenteerd songwriter is en zijn herkenbare stem ontzettend veel mensen blijkt aan te grijpen. Omdat hij in 1996 de Rock Rally heeft gewonnen – al is hij het zat dat iederéén daarop blijft terugkomen. Omdat hij een gezonde dosis geluk heeft gehad ook? ‘Ik heb natuurlijk het geluk gehad om de juiste mensen op de juiste plaats te ontmoeten. Maar verder ben ik gewoon een harde werker. Anders had ik dit nooit gehaald.’

Joost Zweegers is een uitzonderlijk gelukkig mens, een mens die nergens spijt van heeft. Hij vindt dat hij de juiste keuzes heeft gemaakt en zou niets aan zijn verhaal willen veranderen. Al heeft hij nu wel minder tijd voor zijn muziek. ‘Vroeger ging al mijn energie naar muziek. Voor het eerst in mijn leven moet ik nu ook energie in andere dingen stoppen, zoals interviews.’ Maar dat zijn details die de droom niet mogen verstoren. Dat laat hij niet toe. ‘Ik weet dat dit vroeg of laat voorbij zal gaan. En misschien zal ik daar niet eens rouwig om zijn. Ik heb het nu al meegemaakt. Het is als iemand die één keer in zijn leven de Mount Everest móét beklimmen, om te weten wat het is.’

A.P.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content