Nadat ze eerst vader De Gucht had platgelegd, Phara, is ze aan de zonen begonnen. ‘Een debat tussen Van Rompuy en De Gucht’, zo hadden wij TerZake Zaterdag horen aankondigen, en voor zoiets blijft iedereen binnen. Bleek het om Peter Van Rompuy en Jean-Jacques De Gucht te gaan, de zonen van respectievelijk Herman Van Rompuy en Mireille Schreurs. De enige die ontbrak, was Eva de Aguirre om het debat te leiden. In de voor haar zo typische lichte lingerie.
Over Peter Van Rompuy zullen we het kort houden: dat moet genetisch bepaald zijn. Nu Jean-Jacques De Gucht. ‘Het uiterlijk van zijn moeder en het verstand van zijn vader’, is een vrij nauwkeurige samenvatting. Zodat we kunnen besluiten dat hij van beiden het beste genomen heeft. Beeld u een ogenblik in dat het andersom was geweest.
Ook zijn metafysische inzichten – er is geen God, er is nooit een God geweest, en er zal nooit een God komen – moet hij van zijn moeder hebben. In het gezin Schreurs vertegenwoordigt Mireille de donkerst blauwe vrijzinnigheid, terwijl Karel van katholieken huize en gewoonten is. Was al in Rome voor de begrafenis van de paus, toen hij met één gebiedend telefoontje vanuit de politierechtbank in Aalst werd teruggeroepen. ‘De Jules Ferry van Berlare’, is Karel ooit genoemd door onze chef-Wetstraat, die een geschiedkundige overdrijving zelden uit de weg gaat. Maar eigenlijk is zij Jules Ferry. Hij is meer de kardinaal Mercier van Berlare. Die was ook paars.
Net zoals weinig mannen weerstand kunnen bieden aan de ogen van Mireille Schreurs, zijn weinig vrouwen bestand tegen de blik van Jean-Jacques De Gucht. En Phara helemaal niet. Dat bleek al na vraag 2: ‘Wie draagt bij u thuis de broek, vader of moeder?’ De kleine Van Rompuy was maar net begonnen aan wat weer een lofzang op de christelijke gezinswaarden dreigde te worden, of het woord werd hem abrupt ontnomen: ‘Ik vraag het niet aan u, japneus, ik vraag het aan hem.’
Die ‘hem’ flitste even met de ogen, en wat een zelfingenomen druktemaker als Walter Cornelis in een half uur niet voor elkaar kreeg, fikste Jayjay De Gucht in minder dan een halve minuut: Phara smolt. Van Rompuy hebben we nadien niet meer gehoord. TerZake werd één grote lofzang op de vrije markt en de vrije liefde, de rechten van het individu werden als ideaal vooropgesteld, het gemeenschapsonderwijs werd geprezen, de belastingverlaging verheerlijkt, en het stemrecht voor migranten een stommiteit zonder voorgaande genoemd. ‘Wie koopt jullie kleren?’ wou Phara tot slot nog weten. ‘Ons ma’, klonk het unisono. Dat was ons al opgevallen.
De broers De Gucht, die samen naar het omroepcentrum waren gekomen, stapten na de uitzending naar hun Porsches in de VRT-garage, met elk een paar bloedmooie hostessen aan de arm, en tussen hen in een heetaangelopen anchorwoman. Toen ze de Reyerslaan opdraaiden, toeterden ze nog even naar Peter Van Rompuy aan de tramhalte, en doken daarna gezwind het Brusselse nachtleven in.
De volgende ochtend kwamen er weer twee De Guchts het VRT-gebouw binnen gemarcheerd. Deze keer Mireille en Karel, die nog maar eens in De Zevende Dag mocht aantreden. In de foyer botsten ze op Mia De Schamphelaere en Walter Clippeleyr! En op Freddy Willockx!! Probeer u dat tafereel maar een keer voor ogen te halen: vijf jaar van deze rubriek in een kamer van vijf bij zes.
Mia en Mireille begonnen onmiddellijk tegen elkaar op te bluffen over hun ervaringen met de soms vrijmoedige Kwaad-Bloedfotografen, terwijl Karel en de Clippeleyr er in een hoekje beteuterd bij stonden. En Willockx wat olie op het vuur goot: ‘Ik ken de kerel die die rommel schrijft, pas daar maar mee op.’
Willockx weet waarover hij spreekt. Hij is niet alleen een notoir lid van onze Kroonraad, hij is ook burgemeester van Sint-Niklaas. En Walter Clippeleyr is ook van Sint-Niklaas. Toen wij hier voor het eerst, en zoals u van ons gewoon bent zeer voorzichtig, hadden gesuggereerd dat Walter de scalp van Mia aan zijn gordel wou, en dat ook zij gevoelens voor hem begon te koesteren, kregen wij telefoon vanuit het stadhuis van Sint-Niklaas: ‘Maar allez, jong. Wat schrijft ge nu weer? Ik ken die Walter. Hij met een pruim als De Schamphelaere? Uitgesloten. Zo ver zijt ge er nog nooit naast geweest.’
Twee dagen nadien werden wij ’s avonds laat uit ons bed gebeld. Weer Willockx: ‘Wilt ge nu wat weten? Ge hadt toch gelijk. Ik ga hier met mijn vrouw iets eten op de Markt, en wie zitten daar? Mia en Walter. ’t Was alsof ik een ei een kip zag leggen.’
Maar dat haalde het bij lange na niet van de verbijstering die zich van Freddy Willockx meester maakte in de foyer van De Zevende Dag. Want daar bleek namelijk dat Walter en Mireille ook nog ooit iets met elkaar hebben gehad! En dat Karel en Mia soms samen een eucharistieviering bijwonen. Willockx wist niet meer waar hij het had. Het scheelde geen haar of voor zijn ogen voltrok zich de ultieme partnerruil. Wat uiteindelijk de doorslag gaf was dit: Karel is minister, toen toch nog, en Walter staat in het onderwijs.
Diezelfde middag hadden wij de burgemeester alweer aan de lijn: ‘Wat ik nu ga vertellen is niet om te publiceren, en als ge meent dat ik begin door te trappen, aarzel dan niet het me rechtuit te zeggen. Maar wist ge…’
Enfin, u weet het nu ook. ‘Durft gij poseren in een jeansbroek met zo een streepke van uwen buik bloot? En met een zwart bloesje dat nauwelijks verhult wat volgens uw pas gestorven paus verhuld zou moeten blijven?’ schijnt Mireille Mia te hebben uitgedaagd. Ah nee zeker? Dan kent ze de meisjes van Edegem nog niet.
Koen Meulenaere
