De punk is springlevend. Tenminste de Sex Pistols-variant. Vraag het maar aan Kamagurka of Jan Fabre. Met applaus van Luc De Vos.

Kamagurka tekent voortaan voor Het Laatste Nieuws. Het zegt iets over Kamagurka én over Het Laatste Nieuws. De grootste krant van het land heeft een slecht imago bij het zichzelf progressief noemende deel van Vlaanderen. Zo is het in die kringen nog steeds not done om op de trein te zitten met zowel Humo als Het Laatste Nieuws onder de arm. De grootste krant van het land telt echter meer hoogopgeleide, progressieve intellectuelen onder zijn lezers dan De Morgen. Net zoals er geen enkele krant méér gelezen wordt door Vlaams Blokkers dan Het Laatste Nieuws. De macht van het grote getal.

Kama schopt al dertig jaar tegen de schenen van het klootjesvolk . Hij choqueert zowel de brave burgerman als het hupse hupppelkutje. En ook die lezen – massaal – Het Laatste Nieuws. Het wordt wennen. Dan is de Humo-lezer makkelijker. Die lacht al twintig jaar met dezelfde drol. Omdat het moét.

Kamagurka is een punker, maar dan wel een volgeling van Johnny Rotten en zijn Sex Pistols. Rotten en co. hoonden het sociale engagement van Joe Strummer en The Clash weg. Hun enige ambitie was de goegemeente op te lichten en zonder compromissen zo snel mogelijk rijk worden. Kamagurka poseerde in Het Laatste Nieuws in een BMW: ‘Net mijn punkmentaliteit zei dat ik een auto met chauffeur mocht kopen. (…) Dát is punk: dingen die in je nadeel zijn, tot een voordeel maken.’ Het lijkt op de Filthy Lucre Tour, de reünie van de Sex Pistols in de jaren negentig. Die stond ook haaks op àlle punkidealen.

Kamagurka is allang niet meer de rebel die hij in de jaren zeventig was. Is hij dat eigenlijk ooit geweest? Was hij niet eerder een hardwerkende middenstander die in het zogenaamde progressieve deel van de pers een gat in de markt had gevonden? Zoals Jef Nys gedoemd was om Jommeke te tekenen omdat hij nu eenmaal voor Het Volk werkte. Misschien had Nys wel liever pornostrips gemaakt. Nu runt Kamagurka twee bvba’s en heeft hij de status van de onaantastbare kunstenaar bereikt. Daarmee staat hij op hetzelfde niveau als die andere Johnny Rotten-kloon én zakenman: Jan Fabre. Fabre heeft één obsessie: iedereen beetnemen en er nog applaus voor krijgen ook. De American Dream in zijn meest hyperindividualistische variant. Ook dat is punk.

Zanger Luc De Vos, nog zo’n punker die zichzelf als een eenvoudige boerenlul voordoet terwijl hij een van de scherpste én meest gevoelige intellectuelen van zijn generatie is, bracht vorige week in Focus Knack een ode aan Fabre: ‘Mocht Jan Fabre niet bestaan, iemand zou hem moeten uitvinden.’ Zelf heeft De Vos ook een boodschap voor zijn fans: ‘Als zelfs ik iets van mijn leven kan maken, kan iedereen het.’ Wat een leugen. Succes zonder inspanning is alleen weggelegd voor gelukzakken en… oplichters. Jean-Pierre Van Rossem was ooit parlementslid. Ook dat is punk.

Wedden dat de Rotten-punkers uiteindelijk zichzelf een geweten schoppen? Dat ze eigenlijk even ‘nobel’ zouden willen zijn als Joe Strummer of – jazeker – Luc De Vos? Waarom zegt Kama anders in Het Laatste Nieuws dat hij geen geld geeft voor het goede doel, terwijl hij (in alle stilte) de Lappersforters, Artsen zonder Grenzen en psychiatrische patiënten steunt. Jan Fabre is nu zelfs Unesco-ambassadeur. Hij heeft die titel aanvaard ‘omdat hij vindt dat die organisatie goed werk verricht’. Nu Fabre zelf nog

KARL VAN DEN BROECK