Heel wat mensen zoeken in hun vrije tijd de bossen op om zich te ontspannen. Maar voor sommige Vlamingen is de natuur hun werkplek.
Er zijn 79 mannelijke en 2 vrouwelijke boswachters in Vlaanderen. Samen beheren ze om en bij de 85.000 hectare bos. Werk genoeg zou u denken? In principe wel. Toch wordt er jaarlijks maar een heel beperkt aantal nieuwe boswachters aangesteld. Wie zijn kans wil wagen, moet eerst een cursus Natuurmanagement volgen. Bent u geslaagd voor het examen, dan kunt u na een proefperiode een statutaire benoeming krijgen.
Wie denkt dat hij daarna van een rustige baan in de ongerepte natuur kan genieten, heeft het mis. Sinds de coronacrisis zoeken steeds meer Vlamingen het bos op om zich te ontspannen. En ze houden zich daarbij heus niet allemaal aan de regels. Loslopende honden, mountainbikers, sluikstorters… Ze zorgden het afgelopen jaar voor een immense stijging in het aantal aanmaningen die de Vlaamse boswachters moesten uitschrijven.
Toch trekken de Vlaamse boswachters elke dag opnieuw met veel plezier het bos in. Want boswachter zijn is geen job. Het is een roeping.
Steve Cox: Boswachter in het Nationaal Park Hoge Kempen
‘Mijn vader en grootvader waren ook boswachters’, zegt Steve Cox. ‘Binnen zitten is niets voor mij. Toen ik een diploma scheikunde op zak had, kreeg ik het benauwd bij de gedachte dat ik mezelf tot aan mijn pensioen in een laboratorium zou moeten opsluiten. Ik heb een boswachtersexamen gedaan en ben bij mijn vader in het Nationaal Park Hoge Kempen gaan werken. Hij is ondertussen met pensioen, maar we zijn 15 jaar lang collega’s geweest.’
Zijn job is niet meer te vergelijken met die van zijn grootvader, zegt Cox. ‘Hij deed vooral terreinwerk. Ik zit dagelijks ettelijke uren achter mijn laptop: de opvolging van natuurbeheerwerken, recreatie en communicatie worden almaar belangrijker.’
Toch heeft ook de boswachter van de 21e eeuw nog tijd voor hobby’s. ‘Ik ben microbrouwer’, lacht Cox. ‘In mijn bier, Angus Oaked Tripel , verwerk ik snippers eikenhout en jeneverbes uit de Hoge Kempen. En zo komt dat diploma scheikunde toch nog van pas.’
Pierre Hubau: Boswachter in het West-Vlaamse Heuvelland
‘Ik doe deze job al meer dan 35 jaar’, zegt Pierre Hubau. ‘Met iedereen die ik tegenkom, maak ik een praatje. Soms voel ik me meer onderhandelaar dan boswachter.’ Ondanks zijn sociale functie kan Pierre ook van de eenzaamheid genieten. ‘Wanneer je alleen door een bos loopt, heb je tijd om na te denken. De geluiden en de geuren brengen rust in mijn hoofd. Ik ben nog nooit met tegenzin aan een werkdag begonnen.’
Sluikstorters, vrijende koppeltjes… Pierre is ze allemaal al tegengekomen in zijn bos. ‘Eén keer heb ik een stroper betrapt. Hij was gewapend. Ik heb hem toen onschadelijk gemaakt door er met mijn volle gewicht op te springen. Met de hulp van een collega heb ik hem gearresteerd.’
Eind dit jaar gaat Pierre met pensioen. ‘Ik kijk er niet naar uit. Ik ga mijn job missen. Maar ja, aan alles komt een eind.’
Lise Hendrick: Regiobeheerder Hoge Kempen tot Voeren
‘Regiobeheerder is een mooi woord voor opperboswachter’, lacht Lise Hendrick van de organisatie Natuur en Bos, terwijl we een bosweggetje inslaan. ‘Ik luister naar de noden van de verschillende boswachters uit mijn regio, probeer hun acties te coördineren en de prachtige resultaten van hun werk in kaart te brengen. Daarvoor trek ik regelmatig samen met hen het bos in.’
Hendrick is een buitenmens. Of de job van boswachter een kinderdroom was? ‘Als klein meisje zat ik in de Jeugdbond voor Natuurstudie en Milieubescherming. ’s Nachts droomde ik van een job als boomchirurg. Toen ik wat ouder was, wilde ik oceanoloog worden. Maar omdat ik daarvoor naar de kust had moeten verhuizen, heb ik voor bio-ingenieur gekozen. Zo ben ik uiteindelijk in de Limburgse bossen beland.’
Hendrick is een van de vier vrouwelijke regiobeheerders in Vlaanderen. ‘Maar er zijn slechts twee vrouwelijke boswachters, en die zitten allebei in ons team. We zijn dus goed bezig hier in Limburg!.’
