Yanina Wickmayer (18) staat op de 163e plaats in de wereldranglijst van het tennis. Daarmee is ze op Justine Henin na de beste Belgische tennisster. Wickmayer heeft weinig tijd om in de schoolbanken te zitten. Elke dag staat ze vijf tot zes uur op de tennisbaan. Vier jaar geleden stapte ze over op thuisonderwijs. Ze studeert in haar eigen tempo om haar middelbaar diploma te behalen.
‘Tot mijn veertiende studeerde ik aan de topsportschool van de Vlaamse Tennisvereniging (VTV) in Wilrijk. In de voormiddag zat ik op school, ’s namiddags trainden we en ’s avonds gingen we naar het internaat. Na twee jaar oordeelde de VTV dat anderen meer talent hadden dan ik, en ze selecteerde me niet meer voor de opleiding. Ik kon een topsportstatuut krijgen en opnieuw naar school gaan, maar dat zag ik niet zitten. Vrijstellingen voor sportvakken en enkele weken vrijaf voor toernooien waren niet voldoende voor mij. Dus koos ik op mijn veertiende voor thuisonderwijs. Dat was een heel bewuste en zelfstandige keuze. Niemand heeft me daarin gestuurd. Sindsdien leg ik me voltijds toe op het tennis.
Ik studeer na mijn trainingen en in het weekend. Ook de lange vliegreizen van en naar de toernooien zijn een ideaal moment om mijn studieboeken open te slaan. Het derde en vierde jaar van het secundair onderwijs heb ik nu achter de rug. Ik studeer trager dan de anderen, maar ik geraak er wel. Binnen twee jaar wil ik slagen voor de examens van de examencommissie. Ik ben een koppig persoontje en ik wil mijn tijd liever niet besteden aan dingen waarvan ik het nut niet inzie. Ik studeer dan wel minder dan mijn vrienden die op school zitten, maar ik weet wel wat het echte leven inhoudt. Brengt dat me niet veel verder?
Eigenlijk ben ik blij dat ik op mijn veertiende een andere richting kon uitgaan. Ik functioneer veel beter als er niet te veel mensen rond me hangen. Plezier maken en veel sociale contacten hebben zeggen me niet zoveel. Bovendien is dat niet ideaal voor mijn toekomst op de tennisbaan. Als je zestien bent en je niet veel kunt optrekken met vriendinnen van je leeftijd, mis je soms wel dat contact. Maar ik weet dat zoiets eenvoudigweg niet past in het leven waar ik voor heb gekozen. En sociaal contact heb ik naar mijn zin voldoende tijdens een toernooi.
Ik kreeg één keer het bezoek van de inspectie. Of die mensen open stonden voor mijn keuze? Ze toonden wel respect, omdat ze weten dat ik een ongewoon leven leid. Persoonlijk heb ik geen problemen met die controles, en ik vind zelfs dat de voorwaarden voor het thuisonderwijs best strenger mogen zijn. Ik heb respect voor andermans keuzevrijheid, maar die vrijheid is ook een tweesnijdend zwaard. Thuisonderwijs biedt een uitweg als het gewone schoolonderwijs om een of andere reden een onoverbrugbaar obstakel is. Maar jongeren die gewoon schoolmoe zijn, doen er toch beter aan om op de schoolbanken te blijven, denk ik.’
