‘Op een dag heb ik een brief geschreven naar de VRT. “Beste, ik zou graag wrapper worden bij Ketnet, mag dat?” Waarna ik naast de telefoon ging zitten, en ze belden nog ook. Ik had nog nooit voor een camera gestaan, wist niet of ik mezelf zou kunnen blijven, maar blijkbaar kun je daarin groeien. Het is natuurlijk freelancewerk, wat voor zowat de hele ploeg geldt. Voorlopig vind ik dat statuut heel prettig omdat het me veel vrijheid biedt en ik zelf kan kiezen welke opdrachten ik aanneem. Daar staat natuurlijk een enorm risico tegenover: als Ketnet me morgen zou bellen met de boodschap dat ze me niet meer nodig hebben, dan sta ik van de ene op de andere dag op straat. Je hebt in deze branche geen keuze. Ofwel werk je als freelancer, ofwel werk je niet. Ik ben nog jong en ik lig niet wakker van mijn pensioen – ten onrechte misschien. Maar ik heb op dit moment in mijn leven totaal geen verplichtingen. Ik heb geen kinderen te kleden, geen huis af te betalen, hooguit een kat om te voeden, dus ik moet dit nú doen.
Ik heb in Nederland dramatherapie gestudeerd. Het is een soort klinische psychologie, waarbij de hele therapie wordt omgezet in een soort spel – een rollenspel, verhalen, poppenkast, enzovoort -, waardoor kinderen dingen gezegd krijgen waarover ze anders niet kunnen praten. Nadat ik was afgestudeerd, ben ik eerst als cliniclown gaan werken en ben dan al snel bij Ketnet beland. Kortom, ik heb mijn vak nooit uitgeoefend. Toch sta ik nog altijd achter mijn studiekeuze. Ik kan de draad nog altijd oppikken; wat ik nu doe, is een zijsprongetje. Ik heb zelfs het gevoel dat mijn achtergrond me goed van pas komt als wrapper. Als ik tijdens mijn opleiding iets heb geleerd, dan is het wel luisteren en dat komt me in mijn job goed uit. Zo krijgen we geregeld gasten over de vloer, en ik maak af en toe reportages. Bovendien moet je als dramatherapeute heel veel improviseren en inspelen op het moment, en dat gebeurt bij Ketnet continu. Alles gaat namelijk live, en dan komen die vier jaar ervaring uitstekend van pas.
Een job als deze kun je natuurlijk niet doen tot je 50 bent. Van een jongerenzender wordt nu eenmaal verwacht dat hij door jonge mensen wordt gemaakt, al ben ik ervan overtuigd dat vijftigers het perfect zouden kunnen. Ik denk nauwelijks aan de toekomst. In het beste geval denk ik aan een huis, een vent, wat beesten, misschien een kind. Maar aan werk?’
