Els Callens is ‘down under’ aan haar laatste seizoen begonnen. De Antwerpse tennisspeelster heeft de voorbije vijftien jaar nogal wat zaken zien veranderen in het professionele circuit.
Die onverzadigbare Marti-na Navratilova toch. Is ze toch wel, nog maar eens, op haar beslissing teruggekomen om definitief af te haken als profspeelster. Navratilova stapte in 1973 het circuit binnen. Ze is 48 jaar en de oudste van het lot. Als Navratilova niet nog een jaartje had willen dubbelen, had de 34-jarige Els Callens 2005 kunnen afronden als de absolute veterane van de WTA (Women’s Tennis Association).
Callens: ‘Ik begin met veel zin aan 2005 na 2004, dat een moeilijk seizoen met veel hoogtes en laagtes was. Ik heb nogal wat technische problemen gehad, hier en daar wat verkeerde toernooien gekozen. Maar in de Fed Cup kon ik me toch weer bewijzen. Dit jaar wil ik aan elk toernooi beginnen met een sterk hoofd, veel geestdrift en gedrevenheid. Het belangrijkste is dat ik ook geniet van wat ik doe. Ik houd immers in het achterhoofd dat dit mijn laatste seizoen is.
Hoe kijken ze in het circuit naar Els Callens?
ELS CALLENS: Ik denk dat nogal wat speelsters me respecteren. Ze zien wat ik er op mijn 34e nog voor doe en laat. Ik versla toch nog altijd een hoop jongere tennissters. Dan proef ik respect. Ze weten dat ik ruim 15 jaar meedraai. Er zijn er maar weinig die dat kunnen zeggen.
Ga eens terug naar het begin van je car-rière. Hoe verliep dat?
CALLENS: Op mijn twaalfde had ik een biologische achterstand. Ik was zeer klein om te tennissen. Ik heb mijn scheut pas later gekregen. Pas op mijn 18, 19 jaar zijn we gaan praten met de Vlaamse Tennisvereniging VTV over wat nog mogelijk was. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een beetje onheus behandeld ben, vooral op het vlak van de klassementen hier. Maar dat stimuleerde me ook om enorm hard te trainen. Toen Ivo Van Aken de Fed Cupploeg ging coachen, heb ik hardop mijn twijfel geuit. Maar Ivo geloofde ook dat de VTV een fout had gemaakt door niet in mij te geloven en later heeft hij me zijn vertrouwen gegeven.
Ik heb geluk gehad dat mijn ouders me in het begin steunden. Via mijn vader kon ik ook twee jaar rekenen op sponsoring van de Gazet van Antwerpen. Dat was mijn redding, want de eerste seizoenen verdien je gewoon niets. Toen ik er financieel wat beter voor stond, ben ik mijn entourage beter beginnen uitbouwen. Ik ben een perfectionist en dus investeerde ik in trainers, conditie en techniek. Daardoor raakte ik toch in de top-50. Ik denk dat ik alles welbeschouwd niet al te veel fouten heb gemaakt in mijn carrière. Ik heb wel een paar keer, toen ik echt voor de stevige stap naar de 50 besten stond, wat pech gehad met blessures en een virus. Maar misschien had dat allemaal wel zijn redenen. Ik denk dat ik eruit gehaald heb wat erin zat. Ik had voldoende talent, veel gedrevenheid en veel liefde voor mijn sport.
Na mijn carrière wil ik talentrijke jongens en meisjes die niet opgepikt worden en die het niet te breed hebben via een grote sponsor verder helpen. Elton John is met zoiets bezig in Engeland. Misschien kan dat niet in Vlaanderen, maar ik wil het alvast proberen.
Je hebt met verschillende trainers gewerkt. Wat goed is voor de ene, is blijkbaar niet vanzelf het beste voor de andere.
CALLENS: Klopt. Ik heb in mijn carrière maar één keer overwogen om te stoppen. Dat was in het jaar dat ik samenwerkte met Gabriel Gonzalez, die daarna naam maakte als begeleider van Filip Dewulf. Gonzalez liet me erg defensief tennissen. Zowel mentaal als fysiek kon ik dat niet aan. Ik stond dan ook erg tegen mijn zin op de baan. In die periode heb ik nauwelijks matchen gewonnen.
Daarna ging ik weer in mijn capaciteiten geloven dankzij Luc Van Damme. Die werkte ook aan mijn fysiek. Ik won met hem meteen een challengertoernooi. Het hoofd speelt dus ongetwijfeld ook mee. Gedurende de zes jaar dat ik met Luc Van Damme samenwerkte, ben ik vrijwel altijd positief ingesteld geweest. Hetzelfde geldt nu al zeven jaar voor Luc Geerinck. Hij begeleidt me van op afstand. Dat werkt goed. Hij kent me door en door. Hij heeft ook een paar jaar wat meegereisd, waardoor hij veel speelsters kent. Hij laat me weten waarop ik moet letten en waaraan ik moet werken. Voor mij is het een goede oplossing, want financieel kan ik het niet bolwerken om een heel jaar een coach mee te vragen.
Is het tennis, het spel zelf, er de jongste vijftien jaar rijker op geworden?
CALLENS: Van op de achterlijn is het spel verbeterd. Maar puur technisch is er niet veel vooruitgang geboekt. Je ziet nog weinig echte serve and volley. Speelsters zoals Nathalie Tauziat, die met slice naar het net oprukten, zijn er niet meer. Dat was toch ook wat mijn stijl. Het is allemaal nogal stereotiep geworden. Er wordt ongelooflijk hard geslagen van op de baselijn, maar foefelballen zie je niet meer. Dat gemep kan mooi zijn, maar duels à la Graf tegen Sabatini of Sanchez zullen we niet meer krijgen.
Voor mij is het erg moeilijk om tegen die krachtpatsers iets te doen. Je wordt meteen uit balans geslagen. Martina Hingis heeft toch ook snel moeten inbinden. Je moet supersnel zijn om nog iets te kunnen uitrichten.
De plaag van het hedendaagse tennis is zonder twijfel de fel toegenomen blessurelast. Kim Clijsters revalideert alweer, Henin ligt ook stil met een wispelturige rechterknie. Waarom al dat blessureleed?
CALLENS: Er wordt veel meer gespeeld dan vroeger. De WTA heeft het puntensysteem veranderd. Voor die wissel draaide ik 16, maximum 17 toernooien per seizoen. Nu zitten alle speelsters stevig boven de 20. Daarnaast wordt ook heel vaak van speeloppervlak veranderd. En bijna week na week speel je met andere ballen, die meestal zwaarder zijn, om het spel te vertragen. Dat alles zorgt voor een zware belasting van het lichaam. Bovendien wordt er dus ook veel harder geslagen.
Lichaamsverzorging wordt steeds belangrijker om ongeschonden te blijven. Spelers willen ook veel te snel hervatten. Ze willen de competitie, de punten, het geld.
Zullen Kim Clijsters en Justine Henin hun plaatsen aan de top snel heroveren?
CALLENS: Ik denk dat ze op een zo hoog niveau presteerden dat ze binnen een maand of twee wel weer met de absolute top kunnen meedraaien. Ze moeten daar geen schrik voor hebben. Ze hadden al het hoogste niveau en zoveel marge voor verbetering is er nu ook weer niet. Tijdens hun afwezigheid is men niet veel beter gaan tennissen.
Je hebt in al die jaren tegen alles en iedereen gespeeld. Wie heeft de grootste indruk op jou gemaakt?
CALLENS: Steffi Graf. Ze was enorm professioneel, gedreven. Ze reserveerde al een trainingsbaan om 07.00 uur ’s ochtends. Dat zie ik de Williamsen niet doen. Ze was ook altijd correct, geen overdreven show, geen gezever. En technisch was ze erg sterk. Ik heb altijd genoten van haar ongelooflijke benenspel. Natuurlijk zat ze met haar back-hand, maar ze had een geweldige slice. Nu vind ik Justine Henin compleet. De zwakke punten gaan er in het tennis van tegenwoordig bijna allemaal uit.
Genieten de speelsters van nu nog van hun beroep?
CALLENS: Ik zie dat ze zichzelf een moordend tempo opleggen en dat ze aan het einde van het seizoen allemaal fysiek en mentaal kapot zijn. Iedereen vraagt het seizoen te verkorten. Daar wordt nu aan gewerkt. Een rustperiode van twee en een halve maand zou moeten. Maar wie tot de top behoort, wil natuurlijk ook nog wat geld meepikken met demonstraties. Daar ligt een taak voor de begeleiders, die hun prioriteiten moeten stellen.
Straks stop je, mogelijke opvolgers zenden nog geen positieve signalen uit. Verontrustend?
CALLENS: We hebben al bijna 20 jaar telkens een paar speelsters gehad die klaarstonden. Nu is het even niks. Waar ligt dat aan? Geluk, misschien is er momenteel even wat minder talent. Het kan bijna niet anders dan dat er uit de tennisboom die Kim en Justine veroorzaakt hebben een aantal talentrijke spelers komen. De opleiding is zonder meer prima. We moeten gewoon wat geduld oefenen, maar dat is natuurlijk niet makkelijk.
Dirk Gerlo
‘Heel het tennisgebeuren is nogal stereotiep geworden.’
