Zij die mij kennen, weten dat chaos heerst in hoofd en huis Courtois. Een aangeboren enthousiasme en nieuwsgierigheid nemen vaak de bovenhand en verleiden me om razendsnel te schakelen tussen verschillende werelden: het trage leven der Bourgondiërs, het eenzame zeilen, de academische wereld, de melancholie van een piano en de rusteloze wereld van het voetbal. Het afdwalen in gedachten en de ontoombare stroom aan associaties zijn nagenoeg een onvermijdbaar gevolg. Deze week op het programma: de Rode Duivels, geluk, verdriet en hoop. Vooral hoop.
‘De eerste schreeuw, er is een baby geboren. Vader Van Crombrugge die kreunt, en huilt en lacht. Hij is zo klein, zijn kind, het leven begint’ (ook ridder Blanckaert kruist mijn gedachten). De 27-jarige doelman en kersverse vader krijgt tijdens de oefeninterland tegen Ivoorkust speelminuten. Een weinig animerende wedstrijd, enkele verrassende debutanten en bondscoach Martínez die zachtjes zijn stijlvolle mantel der liefde over de schouders van Sebastiaan Bornauw legt. En nu maar hopen dat België volgend jaar zijn eerste grote prijs kan pakken op het EK alvorens onze gouden generatie op pensioen gaat.
Menselijkheid en besef van eindigheid vagen alle andere clubkleuren uit en laten je vertragen.
Alle hoop op de wedstrijd tegen Engeland. De gouden generatie moet het doen zonder Eden en Thorgan, Dries, Thibaut en Thomas. Geen 24- maar toch 18-karaats goud aan de aftrap in Wembley. Eindstand: Engeland 2, België 1. Onverdiend. Engeland was de teleurstelling, België vergat te scoren. De mantel van Martínez verhuist naar de schouders van Meunier, Lukaku imponeert en de kopzorgen van De Bruyne zijn van die aard dat hij een wissel aanvraagt. Mijn gedachten dwalen opnieuw af naar Hendrik en zijn zoon, zijn tweede kindje. Een ziekenhuiskamer waar zoonlief afwisselend in de armen van mama en papa ligt terwijl hij vertelt over de Rode Duivels. Er mag niet gezapt worden. Mijn gedachten dwalen verder…
Naar Miguel Van Damme. Even oud, een ander gevecht, wellicht een ander ziekenhuis. Ik moet zelfs eerlijk toegeven dat je mijn gedachten niet verlaat. Ivoorkust, Engeland, het verdwijnt allemaal zo snel uit mijn hoofd om plaats te maken voor nieuwe dwalingen. Maar jij niet, Miguel. We blijken bovendien Facebookvrienden te zijn, maar eigenlijk ken ik jou niet persoonlijk. Ik weet dat jij een doelman bent, voor Cercle Brugge, groen-zwart. Maar ik weet ook dat je al een tijdje vecht tegen leukemie. En hoe. Met zoveel moed en positivisme waarvan ik dacht dat dit enkel voorbestemd was voor idealistische halfgoden. Je boodschap maakt me triest, nederig en toch ook weer hoopvol. Wanneer ik naar het debuut van doelman Van Crombrugge kijk, wanneer ik België zie verliezen op Wembley, dwaal ik af naar jouw verhaal. Wanneer ik dezer dagen dreig te mopperen over de verstrengde covid-19-maatregelen, wanneer ik plots vind dat mensen niet in een soort van lockdown thuishoren, dan ben jij daar weer in mijn hoofd. Menselijkheid en besef van eindigheid vagen alle andere clubkleuren uit en laten je vertragen. Elke voetbaloverwinning of verlies wordt relatief. Ik ben er zeker van, Miguel, jij bent het stukje hoop dat elk menselijk hart doet ontdooien. En als er één overwinning is die ik nooit zal relativeren, maar alleen maar zal toejuichen met heel mijn hart, is het die van jou. En vergeet niet: hoop doet leven.
De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.
