RUDI VAN DRIESSCHE
Voorzitter Rudi Van Driessche van het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen wijst het besluit van de regering af om de tarieven voor consultatie en bezoeken vanaf 1 januari dit jaar te bevriezen. Hij roept de artsen op tot een verhoging van twee procent.
?De regering houdt de artsen mede verantwoordelijk voor de ontsporing van de ziektekosten. Daarom willen ze het geld voor de bezuinigingen ook mede bij ons vandaan halen. Maar door factoren als de vergrijzing van de bevolking, de modernisering van de medische technologie en het grotere aanbod aan medische faciliteiten worden die kosten nu eenmaal steeds hoger. Wij kunnen dat met onze vastgestelde jaarlijkse indexverhoging van anderhalf procent gewoon niet betalen. De regering kiest dus liever voor zuinigheid dan voor een goede medische zorg.
Ik roep de artsen daarom op dit besluit tot bevriezing te negeren. Als we goed werk willen blijven leveren, moeten we de tarieven voor consultatie en huisbezoeken met twee procent verhogen. Dat komt neer op ongeveer 20 frank meer. Een storm in een glas water voor de patiënt, maar een belangrijk signaal aan de regering. Dat armeren het op den duur niet meer kunnen betalen, is niet waar. Deze verhoging geldt immers niet voor de zogenaamde WIGW’s (weduwen, invaliden, gepensioneerden en wezen). Zo blijven de mensen die het sterkst getroffen zouden worden, buiten schot. Voor zover de ?intellectuele? kosten. De ?technische? kosten stel ik voor te bevriezen, want een verhoging van een paar procent dààrin zou voor de patiënt me dunkt onbetaalbaar worden.
Er is weinig dat de regering kan ondernemen als de artsen dit advies opvolgen. De tarieven en honoria worden immers bepaald door de artsen en de ziekenfondsen samen. Als die twee niet akkoord gaan, zoals nu het geval is, zijn artsen vrij om te vragen wat ze willen. In principe is de beslissing van de regering dus een dode letter, ook al omdat het kiezen van eigen tarieven niet strafbaar is.
De regering kan echter wel bindend vastleggen wat de patiënt aan kosten kan recupereren. Als de patiënt méér moet betalen maar niet een even groot deel als voorheen terugkrijgt, wordt inderdaad de patiënt de dupe van dit besluit. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt volledig bij de regering.?
BERNARD DEBBAUT
Die twee procent heeft een belangrijke precedentswerking. Dat vindt Bernard Debbaut, medisch adviseur van de Landsbond Christelijke Mutualiteiten, de grootste ziekenverzekeraar van Vlaanderen. Volgens hem kan dit uit de hand lopen.
?Ik kan er alle begrip voor opbrengen dat de artsen hun indexering te laag vinden, dat ze die, om goed te kunnen werken, verhoogd willen zien. Hij is, in tegenstelling tot vroeger, niet meer kostendekkend. De kosten stijgen immers per jaar met zo’n tien procent. En net als wij staan de doktoren voor een goede medische zorg. Maar ik vind niet dat de patiënt hiervoor moet betalen. Zeker niet voor de structurele veranderingen in die zorg, die nu dus onder druk staat van de bugdettaire verplichtingen.
Mijn stelling is dat wij onze leden moeten beschermen tegen de overheid en de zorgverstrekkers, en dat er voor iedereen kwaliteitszorg moet zijn voor een betaalbare prijs.
Deze twee procent zien wij als een precedent : laten we het toe, dan kan het sluipenderwijs steeds worden verhoogd. Die bijdrage van 15 of 20 frank lijkt namelijk niet zo veel. Maar stel dat dat zo doorgaat, er geen afspraken komen over vaststellen van tarieven, en er telkens een beetje méér bijkomt ? Dan kunnen die kosten na een jaar zijn opgelopen tot honderd procent van wat het nu is. Dat is onbetaalbaar, en dat kan uiteindelijk zelfs leiden tot een kloof tussen arm en rijk. Karikaturaal bekeken, krijg je dan aan de ene kant luxe-ziekenhuizen voor de rijken en aan de andere kant massaziekenhuizen en -zorg voor de rest van de bevolking.
De meeste patiënten weten nu al vaak niet wat het allemaal kost. Een discrepantie in tarieven tussen verschillende artsen en ziekenhuizen is daarom af te raden. De patiënt weet dan helemaal niet meer waar hij aan toe is.
In dat gebied hebben de artsen een grote persoonlijke vrijheid. Daarin hadden we tot voor enkele jaren geleden, toen de koek nog groot genoeg was, een goed overleg met elkaar. Daarna kwamen er spanningen.
Ik stel voor dat we eens kritisch onderzoeken wat de behoeften zijn van onze patiënten. Een aantal dingen in het zorgpakket is namelijk veeleer comfort dan noodzaak. Om de gehéle gezondheidszorg gezond te houden, zijn daar misschien wat offers nodig.?
Opgetekend door Jan Lodewijk Hazevoet
