Voor de Rode Duivels is het duel van zaterdag tegen Mexico de sleutelwedstrijd van dit WK.
Wij herinneren ons de eerste reactie van Georges Leekens na de lottrekking in Marseille. “Slechte loting”, bromde de bondscoach. “Het gaat tussen ons en Mexico voor de tweede plaats. En nu moeten wij uitgerekend die wedstrijd om drie uur in Bordeaux afwerken, in volle hitte. Dat speelt uiteraard in het voordeel van de Mexicanen.”
Te warm, om drie uur in Bordeaux. De Ronde van Frankrijk komt al negentig jaar om drie uur in Bordeaux aan. De Belgen hebben daar zesenzestig ritten gewonnen, de Mexicanen geen enkele. Vier jaar geleden speelde België in Orlando kort na de middag tegen Nederland. Achtenveertig graden. De spelers moesten reflecterende gel door hun haar smeren, of de zon had hun schedeldak weggebrand. Eén-nul. Tegen Marokko was het op het middaguur ook al 1-0.
Toen aan de grote golfspeler Ben Hogan na afloop van een belangrijk toernooi werd verteld dat de temperatuur vijfenveertig graden in de schaduw had bedragen, antwoordde hij: “Dan ben ik blij dat we niet in de schaduw hebben gespeeld.” Dit is de juiste attitude tegenover bijkomstigheden als het weer.
Eén dag na de loting verzette de Fifa het aanvangsuur naar halfzes. Vorige donderdag was het Italië – Chili in Bordeaux. Ook om halfzes. De mensen leden kou! Er blies een ijzige zeewind met zeventig kilometer per uur door het stadion, en iedereen was doorweekt van de regen.
De wedstrijd tegen Mexico is gevaarlijk, maar dan wel om andere redenen dan het klimaat. De sterkte van de Mexicaanse ploeg, bijvoorbeeld, die we te weinig aan het werk zien. Indertijd kende iedereen Hugo Sanchez van Real Madrid, door Rik De Saedeleer omgedoopt in de Heilige Hugo. En zo nu en dan spoelt hier een Mexicaanse spits aan, die zich niet kan aanpassen en even snel weer weg is als hij gekomen is. Zoals Carlos Hermosillo van Standard.
Verder kennen we de Casa Hogar, het tehuis voor minderbedeelde jongeren, dat met steun van het Belgisch voetbal werd opgericht en in stand gehouden. Een uitvloeisel van het WK ’86 waarin België de halve finale bereikte, dankzij El Sympathico en Sterke Jan. De eindronde van de wereldbeker had al twee keer plaats in Mexico, en het Mexicaanse elftal deed het telkens verre van slecht. Maar dat werd toegeschreven aan het thuisvoordeel en de ijle hoogte. De eerste WK-overwinning in het buitenland boekte Mexico pas vorige zaterdag tegen tien Zuid-Koreanen in Lyon.
Mexico stond begin dit jaar wel vierde op de Fifaranglijst. Hoe die tot stand komt, weet niemand. Zelfs de man die ze samenstelt niet. Best mogelijk dat de twaalfde in feite heel wat beter is dan de zevende. Maar één ding is zeker: wie vierde is, zoals Mexico, is zonder twijfel sterker dan wie eenenveertigste is, zoals België op dat moment.
KOM TERUG NAAR HUIS
Leekens en Co trokken in februari op verkenning naar de Gold Cup, een sterkbezet toernooi tussen landen uit Noord- en Centraal-Amerika, en de Caraïben. Mexico won in de finale, voor liefst 90.000 toeschouwers in Los Angeles, met 1-0 van de Amerikanen, die zelf in de halve finale wereldkampioen Brazilië hadden opzijgezet. Maar voor de wedstrijden die de Mexicanen na die Gold Cup zouden spelen, is het predikaat “desastreus” te zwak.
De roemruchte Bora Milutinovic, die Mexico als winnaar door de voorronde had geleid, werd aan de deur gezet toen zijn ploeg in de laatste vier kwalificatiewedstrijden aan het zwalpen ging. Milutinovic had nochtans goede papieren. Hij was al in 1986 bondscoach van Mexico, dat toen voor eigen volk doordrong tot in de kwartfinale, en daarin pas met de strafschoppen werd gewipt door de Duitsers.
Milutinovic werd vervangen door de internationaal onbekende Manuel Lapuente. Onder zijn leiding deed Mexico het uitstekend in de Gold Cup, maar daarna werd het in een tournee door Argentinië en Chili niet alleen van het veld geveegd door de Boca Juniors, maar ook door een paar universiteitsploegen die slechts als sparringpartner waren ingehuurd.
Meteen kwam Lapuente onder zware druk: geen duidelijke stijl, slechte verdediging, chaotisch middenveld. En dat hij Carlos Hermosillo niet wenste op te nemen in een preselectie van 23, vond helemaal geen genade. Lapuente reisde met zijn El Tricolore al in de lente naar Europa af. Zo lang voor het WK, dat de meeste Mexicaanse journalisten afzagen van deze trip. Dat haalde de druk een beetje van de ketel. De Mexicanen sloegen hun tenten op in Venetië, maakten Estland in met 6-0, en speelden 0-0 gelijk tegen Steaua Boekarest.
Maar toen kwamen zwaardere tests: tegen Noorwegen in Oslo. Lapuente stelde zijn reservespelers op “om geen onnodig risico te nemen”. Wat dan het nut is van zo een duel, begrijpt een gewoon mens misschien niet, maar een voetbaltrainer is geen gewoon mens. Noorwegen won met 5-2. Daarna 0-0 in Dublin, tegen een fel verjongd Ierland. “Het resultaat is van ondergeschikt belang”, aldus Lapuente. Dat was het kennelijk ook tegen Wolfsburg, een middelmatige Duitse eersteklasser: 4-1 verlies.
Op het thuisfront kregen de meeste verslaggevers een beroerte. “Kom terug naar huis”, was de kop in een van de meest gelezen kranten. “Meelijwekkend”, oordeelde een ander. De Mexicaanse bondstop kwam in crisisberaad bijeen, en besloot in extremis twee assistent-trainers aan het team toe te voegen. Daarna reisde El Tri naar Frankrijk, won zijn voorlaatste oefenmatch met 2-1 tegen Japan, en speelde in de laatste tegen Saudi-Arabië 0-0 gelijk. Na een jammerlijk slechte wedstrijd.
Net voor Lapuente de kogel kreeg, won Mexico zijn eerste match op dit WK met 3-1 van Zuid-Korea. En iedereen heeft kennisgemaakt met Luis Hernandez, de grote ster van de Boca Juniors. België en Nederland zullen alle zeilen moeten bijzetten om de Mexicanen uit de tweede ronde te houden. Schitterende coach, Lapuente. Plukt de vruchten van een zorgvuldig uitgekiende voorbereiding. Als het toch maar niet te warm wordt, zaterdag in Bordeaux.
Koen Meulenaere
