Me dunkt dat een eenvoudig wetgevend initiatief moet volstaan om aan onze eigenheid, ook omzeggens de naamgeving, een uitdrukking te schenken. Dankzij de technologische vooruitgang waarmee wij onszelf bezalven naar de toekomst toe, zou het via bijvoorbeeld Telenet Vlaanderen slechts een geringe moeite zijn om een volkseigen sportpersoon als Sébastien Godefroid met één druk op de knop te herkerstenen tot Sebastiaan Godefroot, weshalve meteen in het licht kon worden gesteld dat het hier een naam betreft die al een zekere periode, zowel naar het verleden als naar de toekomst, ergens de begaafdheid met het Vlaamse sportgebeuren met fierheid tot uitdrukking brengt.
Het is natuurlijk veel eenvoudiger om, inzake een stuk de gewone bevolking met de pet, met een eenvoudige veeg in drie kleuren op de gelaatswang de voorbijgestreefde, en zelfs tegen de grondwet ingaande identificatie met het vroegere federale België tot uiting te brengen, want sport is lichaamscultuur en derhalve cultuur, hetgeen de grondvesten heeft geslagen van onze zelfstandigheid, daar waar het van een veel hoger vakmanschap zou getuigen om ergens een kunstige zwart-gele leeuw goed zichtbaar te verambachtelijken wanneer nog eens een zogezegd Belgische, maar in feite Vlaamse, gouden of anders gesmede ereplak wordt gewonnen in het internationale sportgebeuren.
Neen, mijn ware mede-Vlamingen, het Olympische gebeuren in Atlanta is al evenmin bij mij in genendele, op het vlak van de gedachten, onvruchtbaar gebleken en gebleven. Al de wederwaardigheden die daarmee ergens een raakpunt hebben vertoond, hebben mij tot het volgende, tweevoudige besluit doen brengen bij wijze van conclusie en wijze les naar de toekomst toe om onze sportweerbaarheid ten volle in het licht te stellen. Wel integendeel, want wij moeten de gepaste lessen trekken uit het verleden waar wij fier op zijn en waar de wortels van onze ontvoogding zich ergens bevinden. Ik heb dientengevolge besloten dat, gezien de noodzakelijke en homogene pakketten van onze bevoegdheden, het niet langer kàn dat het BOIC het Europa der Culturen blijft ontkennen en zelfs, durf ik zeggen, negeren. Sport is een gemeenschapsmaterie en dient dientengevolge, in het licht van de jongste staatshervorming, ook als dusdanig door onze partners te worden erkend. We moeten er niet beschaamd om zijn om dat rustig maar vastberaden te durven zeggen en dientengevolge het VLOIC in de oprichtingssteigers te zetten.
Benevens zullen wij in 2002 ons Vlaamse Brugge, niet alleen die schone maar ook die fiere zoals u weet, niet alleen het aanschijn, ja het fraai gelaat van Culturele Hoofdstad van Europa schenken, maar er tevens en wel tegelijkertijd, onze fierheid als natie laten gelden middels de Vlaamse Olympiade van het Europa der Regio’s, waar onze Vlaamse atleten zich zullen meten met Esten, Letten, Litouwers, Basken, Bretoenen, Catalanen, Letzeburgers, Friezen en al die andere tegenhangers uit de rest van het continent. Wij denken daarbij niet alleen aan volkssporten als zakkenlopen, jokari, pietjesbak, schieting op de liggende alsmede de staande wip, duivenmelken (halve fond) en vogelpik, maar ook toekomstgericht aan het surfen op Internet en cyberbolling op Telenet Vlaanderen. Al deze sporten zullen worden beoefend in een gezonde geest van competitie, eigenheid, gezonde geest en vriendschap tussen de volkeren, met respect voor iedereen en met elkaar, dat is klaar. Daarvan wordt de Guldensporenmarathon onvermijdelijk het onbetwistbare koninginnenstuk.
Zo kom ik uiteindelijk te spreken van de Vorsten van Brugge ! Ons nationaal Vlaams volkslied zal er voortaan niet zomaar meer worden geneuried ?lalala?, ik hoor het Hem nog ergens mompelen maar uit volle borst onder het zwerk en in het klepperen van de blauwvoet weergalmen.
