In De drumleraar komt de bloemenschikster Paola Vanneste niet los van haar vorig leven met de drummer Serge, die het dag- en nachtleven op een dubieuze manier combineerde. Zijn spanningen kon hij afreageren op zijn drumstel, maar Paola is er na hun scheiding mee blijven zitten. Er komen nog schuldgevoelens bij als ze Raymond over de vloer krijgt, de halfbroer van Serge, die Paola’s zoon komt leren drummen. Arne Sierens schreef het stuk in 1994 voor Blauwe Maandag Compagnie als het eerste luik van een diptiek, waarvan Juffrouw Tania, eveneens een “vrouwenportret”, het tweede was.

De interpretatie van Koen De Sutter, die het stuk bij Theater Zuidpool regisseert, gaat veel verder en snijdt dieper in het vlees dan deze van BMCie bij de creatie. Komt daarbij dat Zuidpool de Gentse popformatie Thou engageerde voor het componeren en live uitvoeren van de muziek. Want De drumleraar is zeer fragmentarisch geschreven, als een reeks korte ontmoetingen tussen Paola (Marijke Pinoy) en Raymond (Jan Steen), zodat de tussenruimtes telkens kunnen worden overbrugd door muziek. Maar Thou vult niet op, Thou geeft een extra dimensie aan de vaak gênante confrontatie tussen het koppel. Thou laat spanningen en gevoelens verder uitdeinen in de schemerzone van een klankenveld, waaraan de acteurs zich, zonder woorden, als nachtvlinders overgeven. De regie van De Sutter kan trouwens als een compositie worden gezien, waarin niet alleen ritmes van belang zijn, maar de gedachten, gevoelens en driften die achter die ritmes trillen strak in de maat worden gehouden.

Wat begint als een eerder simpele ontmoeting tussen een vrouw en een man, blijkt een haast voorbestemde harde confrontatie te zijn, een gevecht zowel als een omhelzing, een aantrekken en afstoten met zoveel brute kracht dat het vel er af gaat.

Het realisme dat Sierens aanreikt, wordt door de regie en de spelers resoluut doorbroken en omgezet in een hyperrealistische beleving, een ongenadig delven in elkaars verleden om dat dan ook grondig te vernietigen. Voor Paola zal dit verleden zich niet alleen herhalen in haar zoon maar bestendig aanwezig zijn in Raymond, voor wie ondanks alles, haar deur op een kiertje staat.

De Zuidpoolversie van De drumleraar heeft iets van de geladenheid die men kent van Wie is bang voor Virginia Woolf? (E. Albee). Het is een wrang liefdesspel waarin Marijke Pinoy en Jan Steen zeer ver durven gaan, een artistieke oppepper waarin het fysieke een uitdaging is om het binnenste naar buiten te keren.

Reisvoorstellingen. Info: 03/231.57.58 (Zuidpool).

Roger Arteel

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content