Sinds Christine Curinckx zeven jaar geleden van haar man is gescheiden, zorgt ze alleenvoor haar zoon Maxim (13). Twee keer per maand gaat hij een weekend naar zijn vader.
Koop ik een Playstation voor Maxim of kan ik dat toch maar beter niet doen? Naar welke middelbare school moet ik hem straks sturen? En is het wel zo’n goed idee om hem alleen naar school te laten fietsen? Wat als hij een ongeval krijgt? Dan is dat alleen maar mijn verantwoordelijkheid. Als alleenstaande moeder moet ik elke beslissing in mijn eentje nemen, en dat vind ik nog altijd erg zwaar. Natuurlijk heb ik wel vrienden met wie ik zulke dingen kan bespreken, maar dat is toch niet hetzelfde als een partner met wie je de verantwoordelijkheid voor je kind echt deelt. Al zitten er natuurlijk ook voordelen aan: thuis hoeft Maxim mijn aandacht niet met zijn vader te delen en na zeven jaar hebben wij dan ook een ontzettend intense band.
Maar gemakkelijk is het als alleenstaande moeder nooit. Ook niet op financieel vlak. Meer nog: ik word financieel gestraft omdat ik kies voor een goedbetaalde, voltijdse baan. Verhoogd kindergeld voor alleenstaande ouders? Niet voor mij, want ik verdien te veel. Nochtans moet ik het ook met één loon doen, en dat blijft zwaar als je een kind hebt. Doordat Maxim bij mij woont, kan ik bijvoorbeeld geen genoegen nemen met een goedkoop appartementje. Met een tiener in huis heb je ruimte nodig. En of je nu met twee of drie mensen in een huis woont, de kosten voor elektriciteit, verwarming en een telefoonaansluiting blijven ongeveer hetzelfde. Bovendien richten de meeste bedrijven zich nog altijd op het klassieke gezin. Als ik bijvoorbeeld met Maxim op reis wil gaan, kunnen we nooit genieten van promotieacties, want die zijn allemaal voor gezinnen van twee ouders en één of twee kinderen. Tot voor kort waren zelfs de meeste producten in de supermarkt op zulke gezinnen afgestemd. Maar wat moet ik bijvoorbeeld met een pak van vier koteletten? Gelukkig is dat langzamerhand aan het veranderen.
Ach, als je er alleen voor staat, komt er gewoon ontzettend veel op je af: de zorg voor mijn kind, het huishouden, de paperassen. En ik heb ook nog een voltijdse baan, hè. Dat gaf in de eerste jaren na de scheiding nogal problemen. Als ik Maxim ’s morgens zo vroeg mogelijk in de opvang afzette en hem ’s namiddags zo laat mogelijk op school ging ophalen, kon ik toch geen volle werkdag op kantoor zijn doordat ik ook nog eens minstens twee uur verloor in het verkeer. Van mijn werkgever mocht ik die werkuren daarom ’s avonds thuis inhalen. Twee jaar lang werkte ik elke avond nog een uur of twee wanneer Maxim in bed lag. Ontzettend vermoeiend was dat. Ondertussen is hij gelukkig al groot genoeg om alleen van school naar huis te fietsen en kan ik nu lang genoeg op kantoor blijven.
Veel tijd voor mezelf blijft er natuurlijk niet over. Daarom heb ik die twee weekends per maand dat Maxim naar zijn papa is ook echt nodig. Om vrienden te zien, bij de kapper langs te gaan of te gaan winkelen. Als Maxim thuis is, lukt dat me niet vaak. Want als ik ’s avonds wil sporten of met vrienden afspreken, kan ik mijn zoon niet gewoon thuis laten bij zijn vader, hè. Dan moet ik een babysit zoeken, en die is niet gemakkelijk te vinden en kost geld. Bovendien heb je dan ook het gevoel dat het altijd weer ten koste van je kind is als je iets voor jezelf doet. Jaren geleden heb ik het daar een tijdlang heel moeilijk mee gehad. Op den duur kreeg ik het gevoel dat ik alleen nog in functie van mijn werk en mijn kind leefde. Ik moest altijd maar verantwoordelijk zijn en presteren. Daarom ben ik twee avonden per week avondschool gaan volgen. Schoonheidszorg, want dat wou ik altijd al doen. De ene avond was Maxim dan bij mijn ouders, de andere avond bleef er een babysit bij hem. Vier jaar duurde die cursus, en ik heb er ongelooflijk van genoten. Voor het eerst in lange tijd had ik weer het gevoel datik mijn leven in eigen hand had.
Tijdens de voorbije zeven jaar heb ik ook twee keer een langere relatie gehad. Niet evident. In het beginstadium, toen ik Maxim er nog niet bij wou betrekken, kon ik mijn vriend alleen zien tijdens die vier dagen per maand dat hij bij zijn papa was. Nu Maxim groter is, is dat niet meer zo’n probleem. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet voor altijd alleen wil blijven en dat ik dus wellicht weer iemand zal leren kennen. Want het liefst wil ik weer een traditioneel gezin – voor zover dat kan als je al een kind hebt uit een vorige relatie. De kans is ook groot dat ik een man tegenkom die zelf al kinderen heeft. Maar dat vind ik niet erg. Integendeel. Mijn vorige partner had geen kinderen, en dat is een van de redenen waarom het fout is gelopen. Hij kon soms maar moeilijk begrijpen wat het inhoudt om een kind te hebben en er constant rekening mee te moeten houden. Maxim is nu eenmaal de persoon die ik het liefst zie op de hele wereld en hij zal voor mij altijd op de eerste plaats komen. Maar ik heb natuurlijk ook recht op een eigen leven.
Weet je wat ik soms nog het moeilijkste vind? Dat er niemand is om mijn zorgen en frustraties aan te horen als ik’s avonds thuiskom van mijn werk. Soms heb ik dan echt behoefte aan iemand die naar mijn relaas van de dag luistert en me een knuffel geeft. Want al heb je honderd goede vriendinnen om tegen te praten, nooit kunnen die de intimiteit vervangen die je met een partner hebt.’
‘Elke beslissing over mijn zoon moet ik alleen nemen, en dat is ontzettend zwaar.’
