Bart Maddens reageert: Klimaat
Knack-journalist Jeroen de Preter schrijft dat het klimaatdebat in Vlaanderen verstrengeld is geraakt met het identitaire (‘Alleen de bedrijfswereld is in staat om met echte oplossingen te komen’, Knack 39). Hij verwijst daarbij naar mijn kritiek op ‘Sign for my Future’. Nochtans, zo schrijft hij, deden de initiatiefnemers alle moeite om uit politiek of ideologisch vaarwater te blijven. Dat laatste is pertinent onjuist. ‘Sign for my Future’ pleitte uitdrukkelijk voor een federale klimaatwet, en dus voor een feitelijke herfederalisering van het klimaatbeleid. Daarmee nam de organisatie een Belgischgezind standpunt in. Dat standpunt werd in Vlaanderen vooral gedeeld door Groen en in mindere mate ook door de SP.A. De andere partijen waren voorstander van een betere samenwerking tussen de verschillende overheden, zonder herfederalisering. Het is natuurlijk het volste recht van ‘Sign for my Future’ om in dit debat een Belgischgezind standpunt in te nemen, maar dan moet men niet beweren dat men politiek neutraal is. Anders gezegd, als het klimaatthema verweven is geraakt met het communautaire debat, dan is dat ook en vooral de schuld van de klimaatbeweging zelf. ‘Sign for my Future’ heeft in de directe aanloop naar de verkiezingen een peperdure campagne gevoerd rond die uitgesproken politieke boodschap. Op zich is dat democratisch volstrekt legitiem. Alleen wringt het dat politieke partijen en kandidaten aan zeer strenge uitgavenbeperkingen onderhevig zijn, terwijl andere politieke actoren onbeperkt uitgaven mogen doen. Wel is het zo dat sommige beperkingen ook van toepassing zijn op ‘derden’ die aan verkiezingspropaganda doen. Zo mogen ze geen radio- of tv-spotjes uitzenden. ‘Sign for my Future’ heeft echter wel spotjes uitgezonden op de openbare omroep. Dat gebeurde blijkbaar in het kader van een sponsoring door de VRT zelf. Dat een openbare omroep zich op die manier mengt in de kiesstrijd vind ik inderdaad problematisch. Maar gelukkig laten de Vlaamse kiezers zich niet zo gemakkelijk manipuleren.
Bart Maddens
Democratie
Het interview met Joël De Ceulaer geeft uitstekend weerwerk tegen het wijdverspreide doemdenken over het ‘einde van de democratie’ (‘Wat gescheld op Twitter: iets ergers kan ons vandaag niet overkomen’, Knack nr. 39). Toch zijn een aantal van zijn opmerkingen misplaatst. Hij kan wel zeggen dat in tijden van politieke crisis de bussen blijven rijden, de lonen worden gestort en de brandweer komt blussen. Maar tegelijk loopt 19,8 percent van de Belgische bevolking het risico van armoede of sociale uitsluiting, zijn de mobiliteit en de infrastructuur armtierig, en zijn er ellenlange wachtlijsten voor sociale woningen. Simpelweg wijzen op de inherente gebreken van de democratie mag geen excuus zijn voor passiviteit. Doemdenken helpt ons niet vooruit, maar nodeloos optimisme ook niet.
Vinnie De Craim, Schepdaal
Operatie Strike (1)
Dat justitie optreedt tegen autozwendel en criminele praktijken vind ik terecht. Maar dat Operatie Strike vier maanden na datum nog nazindert bij onschuldige mensen vind ik ongehoord (‘Parket verkoopt caravans van verdachten’, Knack nr. 37). Zij zijn nog altijd maar half gehoord, terwijl hun rekeningen de hele zomer lang geblokkeerd werden. Ik ken enkele onschuldige ‘zigeuners’ persoonlijk. Een fijn gezin dat in de buurt woont: hardwerkend, sociaal geïntegreerd in hun werk en in de school van hun kinderen, lieve mensen die ‘dankzij’ de grotekuispolitiek van het parket financieel en emotioneel geruïneerd werden. Deze buitensporige maatregelen druisen in tegen alles waar de rechten van de mens voor staan. We kunnen ons de vernedering amper voorstellen.
Siri Backx, Zorgcoördinator Pius x Antwerpen
Operatie Strike (2)
Ik ben zelfstandig schrijnwerker en ik woon op een woonwagenterrein in de buurt van Antwerpen. Ik ben dus ‘zigeuner’, en ik probeer een respectabel bestaan op te bouwen voor mijn gezin. Op 8 mei, de dag na Operatie Strike, werden mijn rekeningen geblokkeerd. Waarom? Dat heb ik maar met veel moeite kunnen achterhalen: vanwege van mijn achternaam word ik in verband gebracht met de autozwendel in het Brusselse Romamilieu. Voor alle duidelijkheid: ik heb met die autozwendel niets te maken.
Nu, vier maanden later, zit ik nog altijd zonder inkomen. Mijn kinderen hebben de hele zomer thuisgezeten, en gaan nu naar school met niets op hun boterham. Mijn vrouw is ziek maar forceert zich om toch te gaan werken. Ik ben mooie opdrachten misgelopen en klanten kwijtgeraakt omdat ik niet kan factureren. En ondertussen loopt de schuld bij de RSZ, de btw enzovoort steeds verder op, zodat ik straks hoe dan ook van diep onder nul zal moeten beginnen. Dát is de realiteit achter Operatie Strike. Gezinnen van onschuldige mensen met onschuldige kinderen worden op droog zaad en zelfs op straat gezet, alleen maar omdat ze de verkeerde achternaam hebben.
Gino Lafertin
Gevaarlijke sporten
Het fotodocument ‘Gevaarlijke sporten’ (Knack nr. 37) focust op hoe partners van bekende sporters de risico’s van hun partner beleven. Helaas wordt er eenduidig gekozen voor mannelijke sporters, en hoe hun vrouwelijke partners zich daarbij voelen. De vrouwen worden gereduceerd tot ‘vriendin van’. België telt toch genoeg vrouwelijke topsporters om het om te gooien?
Sarah Skoric, Antwerpen
