het laatste woord

CD&V/ 1

De glasheldere en vlijmscherpe analyse van Walter Pauli is politiek en vooral partijpolitiek zeer goed onderbouwd (‘Het harde lot van Wouter Beke’, Knack nr. 33). Als congresganger en lid van werkgroepen ten tijde van het vooruitstrevende CVP-voorzitterschap van Wilfried Martens kan ik dit volledig onderschrijven. Maar wat enigszins ontbreekt, is de ‘vox populi’ die door toenemende ontvoogding mede de oorzaak is van die bestendige afkalving. Het gaat om een veeleer psychologisch/sociologisch gegeven, met onmiddellijke en belangrijke electorale en dus ook politieke gevolgen. Tot vandaag. Het begon met de allang vergeten maar toen doorslaggevende El Salvador/Romero-beweging en de Vredesbeweging in het begin van de jaren tachtig. De CVP stond daar niet voor open, integendeel. Daarna kenden we de Witte Mars en al die ‘witte comités’, waar zelfs Jean-Luc Dehaene (nochtans een prima loodgieter) geen antwoord op had. Daarbovenop kwam in 1999 de rampzalige dioxinecrisis, de druppel die de emmer liet overlopen. De CD&V is ze nooit te boven gekomen. In al die gevallen gaat het om perceptie vanuit de massa. Als een volkspartij daar weinig of geen aandacht aan schenkt, loopt het fataal af.

het laatste woord

Roger Jansoone, Ichtegem

CD&V/ 2

Uw redacteur verzwijgt wijselijk hoe Bart De Wever (N-VA) de terugkeer van de CD&V dwarsboomt en hoe hij elke verkiezing herleidde tot een duale keuze: ‘Kies mij of de vijand.’ Zo werd niet alleen de CD&V doodgeknepen, maar ook de andere partijen. Alleen de paljassen niet.

Albert Leysen, Mol

Vlaamse Leeuw/ 1

De Belgische vlag een vod noemen is voor sommige politici geen probleem en slechts een grapje. Maar de gitzwarte leeuw een collaboratievlag noemen? Dat pikken ze niet (‘Cassandra’, Knack nr. 34).

Wie de oorlogsgebeurtenissen in Vlaanderen kent, moet ongetwijfeld weet hebben van de vele manifestaties, bijeenkomsten, toespraken van grote Vlaamse voormannen van toen, optochten, ceremonieën, marcherende oostfronters, zwartebrigademannen, Vlaamse SS’ers, Vlaamse wachters enzovoort tijdens de trieste periode ’40 -’45. Dan is het niet onbegrijpelijk dat deze zwarte vlag geassocieerd wordt met de collaboratie. Misschien is de verklaring voor de pinnige reactie van sommige politici eenvoudig te herleiden tot het spreekwoord ‘de waarheid kwetst’.

Georges Van Hecke, Evergem

Vlaamse Leeuw/ 2

Ook ik ben in het nog niet zo verre verleden door een stelletje Voorposters aangevallen. Het gebeurde in Wezembeek-Oppem, waar de burgemeester aankondigde dat hij op de gemeenteraad Frans wilde spreken. Ik, een Duitse expat die in Wezembeek-Oppem woont, stond toen aan de andere kant als toeschouwer/sympathisant van de burgemeester. De Voorposters, allemaal netjes uitgedost met vlag en trommel, riepen onder het oog van politie en pers slogans die niet-Vlamingen met ongedierte vergeleken. Even later (ik denk toen een VB-politicus manu militari uit het gemeentehuis werd verwijderd wegens meer decibels dan de vliegtuigen op piste 02/20) werden die kerels handtastelijk. Ze gooiden met rotte eieren en begonnen te duwen en te trekken. Een van hem riep mij toe ‘dat ik blij mocht zijn dat ik niet in Baskenland woonde, anders had hij mij laten ontploffen’.

Dat deel van de actualiteit kwam nooit op de VRT om de brave burgers niet te verontrusten – stel je voor dat ze zouden weten voor hooligans de ‘echte Vlamingen’ waren. Het voorval haalde wel de Franstalige media, om evidente redenen. Als student aan de VUB voelde ik vaak mee met de Vlamingen, vanwege van de Franstalige arrogantie. Maar mede door dat incident heb ik een totale afkeer van de heilige Vlaamse zaak gekregen.

Prof. Dr. Peter Bottenberg

Vlaamse Leeuw/ 3

Met verbazing las ik de opinie van uw hoofdredacteur onder de titel ‘Met urine gooien? Waar zijn de ouders van deze jongens?’ Ik vind dit vreemd. Waar was hij met zijn vragen in verband met de Brusselse zwembadhooligans die al amok maken sinds eind juni? Waarom die twee maten en gewichten?

Bruno Floré, Wetteren

Euthanasie

Ik heb het artikel ‘Wat als een moeder het levenseinde van haar eigen zoon moet regelen?’ (Knack nr. 33) verschillende keren herlezen. Het ultieme en onvoorwaardelijk respect van Mieke Maerten voor haar zoon en zijn keuze is zeer bewonderenswaardig. Haar verhaal over ziekte, euthanasie en rouw is erg herkenbaar. Ze heeft het ook zo mooi verwoord.

Negen jaar geleden is niet mijn kind maar mijn vrouw overleden, drie maanden nadat de diagnose was gesteld. Ze was 48 jaar jong. Mijn vrouw was duidelijk in haar keuze, en met een lichte tegenstribbeling ben ik haar gevolgd. Vanaf dan onvoorwaardelijk, al was dat niet altijd vanzelfsprekend. Toch was het de enige juiste beslissing. Respect voor mevrouw Mieke Maarten. Heel veel respect voor wat ze gedaan heeft en om ermee naar buiten te treden.

Karel Willems, Vorselaar

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content