Jan Jambon/ 1
In het artikel ‘De ceo van de Vlaamse Beweging is kandidaat-premier’ (Knack nr. 19) laten de auteurs Bart Tommelein, tussen 1985 en 1990 voorzitter van de Volksuniejongeren (VUJO), het volgende zeggen: ‘Ergens in 1987 had Jambon zonder me in te lichten een vlammend opiniestuk geschreven voor ons ledenblad WIJ, tégen eventuele deelname van de Volksunie (VU) en Hugo Schiltz aan een Belgische regering. Ik heb toen de persen laten stilleggen.’
Als toenmalig hoofdredacteur van WIJ kan ik me niet herinneren dat VUJO’ers ooit de kans kregen om hun onderlinge twisten in het blad uit te vechten. En evenmin dat een VUJO-voorzitter het zich kon veroorloven om ‘de persen stil te leggen’.
Ofwel dicht Bart Tommelein zich vandaag meer macht toe dan hij in VUJO ooit heeft gehad, ofwel verwart hij het Vlaams-nationale weekblad WIJ met de vele druksels die in VU-geledingen de ronde deden.
Maurits van Liedekerke,
Herne
Jan Jambon/ 2
Bij alles wat Jan Jambon doet, geldt de zogenoemde Baert-doctrine: elke stap die gezet wordt, moet in de richting van het splitsen van België/de Vlaamse onafhankelijkheid gaan en mag verdere stappen niet beletten. Hoe dat gebeurt, is van weinig belang. Blijkbaar werd geoordeeld dat op dit moment ‘de verandering van binnenuit’ de beste keuze is. Het is ooit anders geweest. Laat de kapitein het schip op de klippen lopen?
Verder nog een bedenking bij het woord ‘Vlaamsgezind’, dat enkele keren in het artikel voorkomt. Omzeggens altijd wordt het gebruikt om te zeggen: ‘strevend naar Vlaamse onafhankelijkheid’. Je zou evengoed kunnen zeggen: ‘werkend voor het behoud van een Vlaamse regio in België’.
Enkele jaren terug hoorde ik een Vlaams-nationaliste zeggen: ‘Niet de Walen zijn onze grootste vijanden, maar de Belgen.’ Van de andere kant bekeken: de grootste vijand van de Vlamingen is het Vlaams-nationalisme.
Chris Debruyne,
Westerlo
Verkiezingsdebat
Heeft iemand een oplossing voor het falende Wallonië? Die vraag was op 7 mei te horen op het verkiezingsdebat van Knack in Antwerpen. Wel, ik heb die.
Ze komt zelf nooit in beeld, maar Wallonië wordt al meerdere decennia geregeerd door de socialistische vakbond FGTB. De sluiting van machinebouwer Caterpillar is aan haar te wijten. Caterpillar heeft meerdere vestigingen in Europa. Omdat de zaken niet goed liepen, moest er één sluiten. En waar had het bedrijf altijd moeilijkheden? Juist: in Gosselies, Wallonië. Paul Magnette (PS) wist dat, maar kwam in het journaal verkondigen dat hij verbolgen was over zo veel onrechtvaardigheid en over de eenzijdige beslissing van de Amerikanen die zo veel mensen in de armoede duwde.
En Caterpillar is niet het enige voorbeeld in Wallonië.
Honderd jaar geleden waren de vakbonden nodig. Omdat ze hun macht niet willen loslaten, maken ze vandaag alles kapot.
Marc Bertrand,
Edegem
Bart De Wever/ 1
Het mag duidelijk zijn: Walter Pauli is een betere historicus dan Bart De Wever, want er is maar één correcte lezing van het verleden en het is zonneklaar dat die van uw redacteur daar dichter bij aanleunt dan die van de N-VA-voorzitter (‘De discutabele historische verwijzingen van Bart De Wever’, Knack nr. 20). Maar over één niet onbelangrijk detail wordt in de kritische bespreking met geen woord gerept: ondanks talloze verwijzingen naar Athene en Rome heeft het boek van De Wever niet de ambitie de kennis van Pauli naar de kroon te steken. Het boomt vooral voort op de imagined communities van de Amerikaanse antropoloog en politicoloog Benedict Anderson, die uitlegde dat wat een samenleving bindt een per definitie gekleurde lezing van het verleden is.
Nick de Clippel,
Leuven
Bart De Wever/ 2
Bedankt voor het uitstekende artikel over het nieuwe boek van Bart De Wever, maar met de laatste zin ben ik het niet eens: ‘De N-VA-voorzitter had er beter aan gedaan om zichzelf te behoeden voor zijn eigen overmoed en ijdelheid.’
Tja, soms snap ik De Wever gewoon niet. Soms denk ik: weet hij dit nu echt niet, of doet hij gewoon alsof? Een voorbeeld: in zijn nieuwe boek schrijft hij het volgende: ‘De maatschappelijke meerwaarde van een gezonde identiteitsbeleving ligt vooral in de creatie van een ethische gemeenschap. Zeggen wie je bent, is geen vrijblijvend statement. Het verbindt je tot alle andere spelers van dezelfde ploeg en vice versa. De organisatie van een impliciete solidariteit is in deze context vanzelfsprekend. Identiteit geeft ook antwoord op de vraag wie behoort tot het volk en wie niet.’ Wéét De Wever dan niet dat die laatste zin bijna letterlijk uit de nazitijd komt?
Luc Castelein,
Oudenaarde
Regering-Michel
Met een vergrootglas bekijkt econoom Gert Peersman de economische resultaten van de regering-Michel (‘Hogere winstmarges voor de bedrijven, meer schulden voor de gezinnen’, Knack nr. 20). Het resultaat zal velen niet verbazen. Op verschillende gebieden wordt de regering terecht teruggefloten: de goednieuwsshow is voorbij. Natuurlijk zijn er hier en daar enkele goede zaken gerealiseerd, maar het was onvoldoende. Er was een beperkte economische groei, maar die was niet alleen aan de deze regering te danken. De mantra ‘jobs, jobs, jobs’ klinkt als muziek in de oren, maar op het terrein werden de doelstellingen niet gehaald. De loonkosten zijn gedaald, maar dat heeft zich niet of onvoldoende vertaald in meer jobcreatie.
Inzetten op scholing en opleiding moet een target zijn voor de volgende regering, die ook een belastingverlaging voor personen aan haar agenda zal mogen toevoegen.
Paul Van Herck, Vosselaar
Stille marsen
Op donderdag 23 mei vindt de (voorlopig) laatste klimaatmars plaats, zegt Anuna De Wever. Her en der lees ik dat die marsen niet veel zullen hebben uitgehaald. Als je het mij vraagt, hebben ze net heel veel uitgehaald. Concreet hebben wijzelf, bijvoorbeeld, een drinkfles gekocht die we vullen met kraantjeswater. Papier vermijden we zo veel mogelijk: we kiezen voor digitale abonnementen en hebben een antireclamesticker op de brievenbus gekleefd. Soortgelijke verhalen hoor ik bij veel mensen.
Ja, het schokeffect van de klimaatbetogingen is voorbij, en het risico bestaat dat de mensen het beu worden. Maar het thema staat nu tenminste op de politieke agenda.
Lieve Jansen
Landbouw
In onze dichtbevolkte regio is de bouw van nog meer veestallen, of die nu voor koeien, varkens of kippen moeten dienen, niet meer te verantwoorden (‘In Vlaanderen mag het blijkbaar blijven stinken’, Knack nr. 19). De landbouwgrond in Vlaanderen is nu al ontoereikend om de eigen bevolking te voeden. De vleesproductie is nu al voor een groot deel voor de export bestemd. De overlast van al die stallen voor de omgeving wordt niet mee geëxporteerd. Overbemesting bedreigt ons drinkwater en de vervuilde lucht bedreigt de gezondheid van de omwonenden.
Voor de CD&V mag het in Vlaanderen inderdaad blijven stinken. Als die partij zich als een volkspartij wil profileren, zal ze het juk van de Boerenbond moeten afwerpen en een landbouwbeleid voeren op maat van de Vlaming. Het wordt tijd dat er een bouwstop komt: in plaats van vleesfabrieken, waar dierenwelzijn wel een erg vreemde invulling krijgt, nog landbouwgrond te laten innemen, moet die grond ter beschikking worden gesteld van kleine biologische bedrijven. In Vlaanderen is de kleinschalige landbouw voor de lokale markt de landbouw van de toekomst. Daarop moet worden ingezet, daar moeten de subsidies naartoe gaan.
Want laten we wel wezen: de agro-industrie gaat met miljoenen euro’s aan de haal, en wat krijgen we ervoor terug? Inderdaad, stank voor dank.
Jules Dhooghe, bioboer
