Het laatste woord

Toekomst

Toekomst

In het commentaarstuk ‘Toekomst’ (Knack nr. 51) merkt hoofdredacteur Bert Bultinck op dat een groot onbehagen de geesten beroert. Hij verwijst daarbij naar Leonard Cohen, in wiens songs tragisch visionaire beelden opduiken over moderne ontwikkelingen in onze samenleving. Het is niet ongewoon dat grote kunstenaars zeer vroeg zicht krijgen op maatschappelijke evoluties die voor anderen verborgen blijven. Heinrich Heine, geëngageerd dichter en journalist, was een soort seismograaf en kwam door zijn studie van de romantische nostalgie van de Duitsers voor oude Teutoonse mythes en hun folklore van de wreedheid tot de profetie dat in Duitsland een werk zou worden opgevoerd waarbij de Franse Revolutie een onschuldige picknick zou lijken. Nu merkt men dat de migratiegolven als tektonische platen over de landsgrenzen schuren, het politieke discours vergiftigen en een sterk doemdenken tot uiting brengen. Tevens zorgen een punitief klimaatbeleid en een groeiende economische ongelijkheid voor een woekerende kanker in het sociale weefsel. Een permanente psychologische vernedering is het lot van zovelen in zovele landen die moeten werken voor een slavenloon, zodat een voorspelling van George Orwell naderbij komt: ‘If you want a vision of the future, imagine a boot stamping on a human face – forever.’

De Post
De Post

De Post

Ik heb het pleidooi van redacteur Stijn Tormans voor de herwaardering van de brief zeer gewaardeerd (‘Brief van de baas van de post’, Knack nr. 51). Jammer genoeg wordt het versturen ervan weer eens duurder, en staat het briefschrijven daardoor steeds meer onder druk. Door de postzegel duurder te maken draagt De Post zelf bij tot de verdwijning ervan. Nochtans is een brief een veilig middel om te communiceren.

Carl Devos

In ‘De Wever heeft wraak genomen op de federale politiek’ (Knack nr. 51) poneert Carl Devos het volgende: ‘Veel mensen vinden de kinderarbeid in de Pakistaanse textielindustrie een schande, maar willen ze daarom 100 euro betalen voor een “ethisch” hemd in plaats van het goedkopere spul uit de Primark?’ Met andere woorden: zullen we onze kleding hier veel duurder betalen als we willen dat de Aziatische werknemers die onze kleding maken een fatsoenlijk loon krijgen? Niets is minder waar! Het zijn vooral de eigenaars van de grote kledingketens die steenrijk worden van de uitbuiting van de werknemers in hun toeleveringsbedrijven. In een maatschappij waarin de mens en niet de winstmaximalisatie van de grote kledingbedrijven centraal staat, kunnen alle werknemers die onze kleding maken een fatsoenlijk loon en goede werkomstandigheden hebben, zonder dat dit gepaard gaat met veel hogere prijzen voor de westerse consument. Men probeert de consument meer en meer een schuldgevoel aan te praten, meestal ten onrechte. De bewering dat ons koopgedrag zou bepalen hoe, wat en onder welke omstandigheden er wordt geproduceerd sluit perfect aan bij de neoliberale mythe van de ‘soevereine en rationeel denkende consument die het reilen en zeilen van onze markteconomie bepaalt’.

Carl Devos
Carl Devos

Fernand Keuleneer

Fernand Keuleneer debiteert in een wollige taal de ene na de andere politiek correcte slogan, en meestal nog naast de kwestie ook (‘Ach, de gelijkheid van man en vrouw. Dat is zo’n lege term’ (Knack nr. 1). Met uitgesponnen zinnen probeert hij zijn jonge gesprekspartner zoals in de rechtbank te overtroeven, om zo elk echt gesprek te vermijden. Chapeau voor Othman El Hammouchi, die hem discreet op het juiste spoor probeert te brengen.

Transmigranten (1)

Toen ik vernam dat Anouk Van Gestel, hoofdredactrice van Marie Claire, veroordeeld werd omdat ze een jonge vluchteling hielp, vond ik dat moeilijk om te aanvaarden (‘We moeten iedereen op een fatsoenlijke manier opvangen’, Knack nr. 51). Welke mentaliteit groeit er in Vlaanderen dat men niemand meer mag helpen die geen onderdak heeft? Ik hoop dat haar initiatief meer steun krijgt van de publieke opinie en de officiële diensten. Dank voor dat sprankeltje hoop van medemenselijkheid.

Transmigranten (2)

We hebben de humane plicht om mensen – ongeacht hun origine, ras, kleur of motief – bed, bad en brood te geven. Toch moeten goedbedoelende mensen en organisaties opletten dat ze geen deel worden van de mensensmokkel. Ngo’s en mensen zoals Anouk Van Gestel nemen ongewild maar de facto deel aan een pervers proces.

Jan Fabre

De persoon van Jan Fabre is om het zacht uit te drukken controversieel. Niet alleen op artistiek gebied, maar ook op een terrein dat terecht zeer gevoelig ligt (‘Jan Fabre is de zondebok van de danssector’, Knack nr. 51). Het is onbegrijpelijk dat zijn narcistische zelfportret als kruisdrager nog altijd in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen prijkt. Suggesties om de kruisdrager te verzoeken zijn kruis naar buiten te dragen, zijn vooralsnog niet ingewilligd.

Eenzaamheid

Na mijn scheiding ben ik verhuisd. Mijn nieuwe buren waren toen 83 jaar. Ik dacht niet dat ik bij hen iets te zoeken had, ik had al genoeg aan mijn hoofd. Gezaag van oude mensen, daar zat ik niet op te wachten. Het tegendeel werd realiteit. Deze mensen hebben ons ontvangen alsof we hun familie waren. Mensen ontmoeten vanuit authentieke verbinding geeft me energie, vernieuwde hoop en moed. Moed om te doen in het leven wat me moeten doen (‘Niet de dokter, maar de medemens lost eenzaamheid op’, Knack nr. 51). De jaren die ik met hen mocht doorbrengen, doen me beseffen dat we therapie niet altijd bij de psycholoog of de psychiater moeten zoeken. De gesprekken met hen over wel en wee gaven me vleugels om verdriet om te zetten in kracht en vreugde. Aan mijn buren: bedankt om mijn levensverhaal mee te schrijven en te kruiden met waarachtige eenvoud. Jawel, alleen hierin vond ik ongecompliceerd geluk.

Fernand Keuleneer
Fernand Keuleneer

Bart De Wever

Spijtig dat het werkwoord ‘denken’ in de verleden tijd is geplaatst in het artikel ‘Bart De Wever dacht zich alles te kunnen permitteren’ (Knack nr. 51), want de zelfgenoegzaamheid waarmee De Wever meent erop los te mogen orakelen, behoort zeker niet tot het verleden. Het is de stijl van de man, zelfs al worden steeds meer mensen die stijl langzamerhand spuugzat.

Cuba

Het is altijd zo makkelijk om maar één kant van de samenleving te belichten en de andere kant te verzwijgen. De ‘revolutionairen’ (en in mindere mate de ‘Vrienden van Cuba’) verzwijgen liever de negatieve kanten, Yoani Sánchez verzwijgt de positieve (‘Blijkbaar aanvaardt Europa dat Cuba een dictatuur is’, Knack nr. 1). De persvrijheid op Cuba is inderdaad heel pover. Maar als er helemaal géén zou zijn, dan zat mevrouw Sánchez allang achter de tralies.

Jan Fabre
Jan Fabre
Cuba
Cuba
Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content