HET LAATSTE WOORD

Mindfulness

Mindfulness

Het is goed om te lezen dat er wetenschappers zijn die, als het over oosterse therapieën gaat, de puntjes op de i zetten zonder het kind met het badwater weg te gooien (‘Dit is géén manier om gelukkiger te worden’, Knack nr. 21). Voor de regulering die gezondheidseconoom Lieven Annemans suggereert, is de sector zelf al decennialang vragende partij. Inspiratie over het hoe of wat hoeft ons land niet ver te zoeken: in Zwitserland bestaat zo’n regulering al enkele jaren.

Frans Copers

Kristof Calvo

In het dubbelinterview met Kristof Calvo en Peter De Roover (Knack nr. 21) zei de Groen-politicus het volgende: ‘We moeten de fundamentele vraag durven te stellen: welke rijkdom is écht zelf verdiend?’

Bij dezen kaats ik de bal terug. Ik ben op mijn zeventiende beginnen te werken met een leercontract; ik verdiende toen, met ongeveer 50 werkuren en één schooldag, 20 euro per week – weliswaar met kost en inwoning, want je stuurt geen kind om 23 uur met de fiets naar huis. Ik heb me opgewerkt, ben zelfstandige geworden en héb sindsdien iets verdiend. Mag het even?

Maar als ik mijn vennootschappen opdoek, mag ik op de winsten eerst 38 procent belasting betalen, en dan nog eens 25 procent op mijn persoonlijke inkomen.

Ik ben bijna 62 jaar, ik heb dus 45 jaar gewerkt. Toch zal ik nog geen kwart van het pensioen van de heer Calvo krijgen. Is dát groene of rode rechtvaardigheid?

Wim Anthonissen

Catalonië

Met plezier las ik het interview met Inés Arrimadas ( Knack nr. 21). Eindelijk eens niet alleen de spreekbuizen van Puigdemont en de N-VA. Al maanden erger ik mij aan de tendentieuze berichtgeving in de Vlaamse pers over de ‘Catalaanse kwestie’, waarin vrijwel alleen de radicale independentistische stem aan bod komt.

Liesbet De Letter, Ukkel

Aalst

In het dossier over Aalst (‘Wat zit er in het water van de Dender?’, Knack nr. 20) worden enkele grote projecten, die het gezicht van de stad hebben veranderd, voorgesteld als verwezenlijkingen van het huidige stadsbestuur. Deze rechtzetting is gebaseerd op feiten, cijfers en data die aantonen dat Aalst momenteel oogst wat in de vorige bestuursperiode, met de ploeg onder mijn burgemeesterschap, is gezaaid.

In 2007 zei toenmalig Vlaams minister van Openbare Werken Kris Peeters (CD&V) 40 miljoen euro toe voor de bouw van de Siesegemtunnel: van Vlaanderen is tot nader order geen groter bedrag naar Aalst gekomen. Ook het project voor de bouw van de ondergrondse parking onder de Hopmarkt, waarvan de eerste steen in 2012 werd gelegd, is in 2007 van start gegaan.

Nog in 2007 werden de gronden aangekocht en Vlaamse subsidies aangevraagd voor het multifunctionele sportcentrum Schotte, dat in 2016 zijn deuren opende. De nieuwe Sint-Annabrug en de vernieuwing van het Werfplein, het Vredeplein en de dorpspleinen in de verschillende deelgemeenten dateren van 2007 tot 2012. In de vorige bestuursperiode werden Vlaamse subsidies voor twee woon-zorgcentra – waarvan het laatste nu wordt gebouwd – aangevraagd en verkregen.

Politiek is een werk van lange adem. De meeste projecten hebben meer dan zes jaar tijd nodig om te worden verwezenlijkt. Elke politicus heeft het recht campagne te voeren op zijn of haar manier. Maar de waarheid heeft haar rechten, ook in Aalst.

Ilse Uyttersprot (CD&V), huidig eerste schepen van Aalst en burgemeester van de stad tussen 2007 en 2012

Kinderrechten

In het artikel ’20 jaar Kinderrechtencommissariaat’ ( Knack nr. 20) heeft de kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen grote vragen bij de overgrote meerderheid van de definitieve schooluitsluitingen.

Vorig jaar werd onze dochter definitief geschorst door het IVV Sint-Vincentius in Gent. Ze had niet gevochten, had geen drugs genomen of verhandeld, had niets gestolen en niemand gepest. De klachten gingen over babbelen, tegenspreken, de gsm niet afgeven. Zij kreeg daarvoor geen strafstudie, geen één tot drie dagen schorsing. Wel een definitieve uitsluiting, nadat zij en wij, haar ouders, door de directie gehoord waren. We kregen een kwartier om haar dossier door te nemen.

Vervolgens zijn we naar de beroepscommissie getrokken. Helaas bestond die uit drie vertegenwoordigers van de school, drie ex-leerkrachten van de school en de voorzitter (een advocaat). Dat we onze dochter met verve verdedigden, maakte met zo’n samenstelling geen zier uit.

Gelukkig kon ze terecht in het Lyceum Gent, dat haar wel een eerlijke kans heeft gegeven. Bij het IVV Sint-Vicentius was daarvan geen sprake: een stapsgewijze aanpak in tuchtdossiers of een redelijke strafmaat ontbrak er. Het heeft zich bovendien bezondigd aan indekstrategieën én het heeft de pedagogische en menselijke kant van het verhaal uit het oog verloren.

Jean-Pierre Roosen, Destelbergen

Béatrice Delvaux

Béatrice Delvaux slaat in Knack nr. 20 (‘De PS slaagt er zelfs in om in een slachtofferrol te kruipen’) eens te meer de nagel op de kop met haar analyse van de actuele Belgische politieke situatie. Ze is gematigd belgicistisch, met vermoedelijk een voorkeur voor een doorgedreven federalisering van België. Ze is niet anti-Vlaams, spreekt perfect Nederlands en wordt ook in Vlaanderen geapprecieerd voor haar gematigdheid.

Delvaux is extreem correct in haar beroep, denk maar aan haar ontslag als hoofdredacteur van Le Soir na een meningsverschil met de redactie. Dankzij haar is het beroep van journalist, na vele verdachtmakingen over de objectiviteit ervan, in ere hersteld. Ze is politiek perfect neutraal, een must voor een journalist. Als ik erover zou kunnen beslissen, zou ze van mij de eerste prijs voor de Belgische journalistiek krijgen.

André Cassiers, Brasschaat

Indonesië

Met stijgende verbazing heb ik de reportage van Jan De Deken over Indonesië gelezen (‘Hoe de eilandennatie in de greep van het fundamentalisme raakt’, Knack nr. 20). Ik werk nu twaalf jaar in het land en heb een bedrijf in Yogyakarta, maar in het stuk herken ik niets van wat ik hier al die jaren heb ervaren.

Wanneer ik kandidaten voor een openstaande functie zie, geven zij altijd meteen hun identiteitskaart af. Daarop staat hun godsdienst vermeld. Maar ik hoor bijna altijd het volgende: ‘Als het woordje “moslim” u stoort, verander ik het graag in “christen”. Geen probleem.’

Mijn manager is trouwens van het eiland Sulawesi, en hij is homo. Heel zijn buurt weet dat, het wordt volledig geaccepteerd in Yogyakarta. Ook bij zijn familie op Sulawesi en bij zijn grootouders op Papoea kan hij gay zijn.

Elke (of toch bijna elke) Indonesiër gokt op twee à drie godsdiensten. Baat het niet, dan schaadt het niet. Ze vieren ook kerst, Chinees Nieuwjaar en christelijk Nieuwjaar.

Tijdens de ramadan en zeker bij Idul Fitri (het suikerfeest) wordt sinds jaar en dag een zekere terughoudendheid getoond tegenover mensen die vasten. Uit respect. In Yogyakarta hangt McDonald’s grote stroken papier op de ramen, om geen aanstoot te geven. Het uitgaansleven gaat verder, maar stiller dan normaal. Van speciale vergunningen is geen sprake.

In uw artikel staat dat dat de sharia almaar meer wordt ingevoerd. De vorige president, een zwak figuur, heeft Banda Aceh, een provincie van Sumatra, de toestemming gegeven om bylaws volgens de sharia toe te passen. Ook Bandung heeft er een beetje vrijheid in gekregen. Maar waar is dat verder nog gebeurd?

Ten slotte: als je de aanslagen in West-Europa optelt en vergelijkt met het aantal aanslagen verspreid over de 14.000 eilanden van Indonesië, met hun honderden talen, dialecten en religies, dan blijken er in West-Europa – in verhouding – tien keer meer slachtoffers te zijn

Serge Depraetere

Kristof Calvo
Kristof Calvo
Catalonië
Catalonië
Kinderrechten
Kinderrechten
Indonesië
Indonesië
Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content