Pensioen (1)
In het artikel ‘Hoeveel moet ik sparen om hetzelfde pensioen te krijgen als een ambtenaar’ (Knack nr. 20) wordt berekend hoeveel spaargeld we op ons 60e en 65e nodig hebben om 1000 euro per maand extra interest te ‘verdienen’. Maar waar komen die rendementen van 3 tot 5 procent vandaan? We mogen toch veronderstellen dat 65-plussers geen risico’s meer zullen nemen bij het beleggen?
Pensioen (2)
Het ergert mij dat er zulke grote verschillen zijn tussen de pensioenstelsels: een ambtenaar die pakweg 1000 euro meer krijgt dan een werknemer in de privésector, het is op zijn zachtst gezegd wraakroepend. En de zelfstandigen vallen helemaal uit de boot.
Maar laten we die enorme verschillen vooral niet gebruiken om bepaalde groepen te stigmatiseren. Maak van de pensioenhervorming geen splijtzwam, maar groei naar mekaar toe. Een substantiële vermindering van de hogere pensioenen en het optrekken van de lagere pensioenen: het zal de schatkist niets kosten maar wel ten goede komen aan hen die het moeilijk hebben om alle rekeningen te betalen. Eerlijk verdelen, dat is de boodschap.
Pensioen (3)
Wat in deze discussie te vaak verzwegen wordt: als leerkracht krijg je geen maaltijd- of ecocheques, geen kilometer- of onkostenvergoeding, geen firmawagen, hospitalisatie- of groepsverzekering, geen laptop of gsm, enzovoort. Vakantiegeld en dertiende maand zijn maar een schijntje van wat in ‘de privé’ betaald wordt. Je koopt zelf alle schoolbenodigdheden: een goede printer kost best wat geld. Tel al deze bedragen eens op, over een periode van pakweg 40 jaar!
Maar je krijgt wel een mooi pensioen. Of beter: je kreeg een mooi pensioen. Nu weten we totaal niet meer waar we aan toe zijn. Ik hoop dat ik mijn werk nog zeer lang graag doe, want ik vrees dat het nodig zal zijn.
Luc Bonneux
Ik las het interview met Luc Bonneux (‘Er is geen enkel verband tussen gezond eten en levensduur’, Knack nr. 20) en ik ben het met hem eens van A tot Z. Zelf ben ik 91 jaar, maar niemand die dat gelooft. Dan zeg ik hen dat het voor honderd procent geluk is: de juiste genen, en het geluk dat ‘ze’ u niet overhoop rijden. Mijn dag is te kort om van alles te genieten wat ik rondom mij zie.
Palestina
Het apartheidsregime in Israël heeft nu weer tientallen doden op zijn conto – het woord ‘geweten’ is hier misplaatst. Er waren meer dan 100 journalisten aanwezig en geen énkele heeft een Palestijn zien schieten of wapens zien dragen. De scherpschutters van het Israëlische leger wilden opzettelijk doden, want anders hadden ze wel op de benen kunnen mikken. En op kinderen wordt geschoten om nadien te kunnen zeggen hoe wreed Hamas is om kinderen in de vuurlijn te sturen. Daarbij wordt voor het gemak vergeten dat enkel het Israëlische leger deze vuurlijn tot stand bracht.
Iedere inwoner van Gaza is schuldig, zei Avigdor Lieberman, Israëlisch minister van Defensie. Een negentigtal jaar geleden werd in Duitsland hetzelfde gezegd over de Joden.
Ik las ook in een ‘kwaliteitskrant’ dat Israël de enige werkende democratie in de regio zou zijn. Vooreerst is dat onjuist: Libanon is ook een democratie. En Hamas won in 2006 de verkiezingen in Gaza, die op vraag van de internationale gemeenschap werden gehouden.
Welke keuze blijft de Palestijnen? Voor de goede verstaander is dat een retorische vraag.
Plastic
Onze beleidsvoerders overwegen om statiegeld te vragen voor plastic flessen en blikjes. Maar het zal nog wel even duren voor die plannen realiteit worden. Voor kleine supermarkten valt dat praktisch niet te realiseren, en grote ketens à la Delhaize en Colruyt dreigen overstelpt te worden met verpakkingen van producten die zij zelf niet verkocht hebben. Zo vernam ik gisteren van een dame uit Knokke-Heist dat haar buurvrouw in alle vuilnisbakken van hun flatgebouw op zoek gaat naar zulke verpakkingen om die, even over de grens met Nederland, in een warenhuis voor statiegeld aan te bieden.
Formule 1
In het artikel ‘Deze sport is gebroken’ (Knack nr. 19) zet Jef Van Baelen onze landgenoot Stoffel Vandoorne iets te minachtend weg als de ideale schoonzoon. Een terugblik leert dat Vandoorne de opstapklassen naar de F1 beheerste en de kampioenstitels aan elkaar reeg. Zowel in de 1.6, 2.0, 3.5 en vooral in de GP2 liet hij alle statistieken herschrijven.
Door pech geregeld achteraan geposteerd op de startgrid, zette hij de voorbije jaren races naar zijn hand die F1-renstalbonzen deden watertanden. Zijn trouw aan McLaren heeft alles te maken met zijn honger naar een gedegen opleiding. En ook met het respect voor hiërarchie, die pa Vandoorne hem van kindsbeen inprentte. Geen mis parcours, blijkt tot op heden.
Zat Norris afgelopen weekend in Stoffels McLaren, dan had de versnellingsbak het wellicht ook laten afweten. Verstappen in een McLaren zal heus niet sneller gaan dan Vandoorne of Alonso. De technische suprematie van Mercedes, Ferrari en Red Bull duwen rijders enigszins naar de achtergrond. Vandoorne aan het stuur bij een van de Grote Drie doet een ander verhaal schrijven. Voor lefgozers is in de F1 slechts een figurantenrol weggelegd.
Charles Michel
Hoofdredacteur Bert Bultinck was in zijn opiniestuk (‘Standje’, Knack nr. 19) nog mals voor premier Michel. Dat de rijkentaks niets voorstelt, hoeft natuurlijk niet te verbazen, want van liberalen mag je niet verwachten dat ze de poten van onder hun eigen stoel zouden wegzagen. In feite valt het totaalbeeld dat we van de premier moeten hebben makkelijk te schetsen met de sterke uitspraak die hij deed in de aanloop naar de laatste parlementsverkiezingen: ‘Jamais avec le N-VA’. Van je reinste kiezersbedrog gesproken!
Diezelfde man ging kort daarna plat op zijn buik liggen om met de steun van die door hem verfoeide en geëxcommuniceerde N-VA een ploeg te vormen. Meer zelfs: hij werd er de meest trouwe vazal en marionet van, een eerste minister die snel uitgroeide tot een karikatuur van zichzelf en zich in alle mogelijke en onmogelijke bochten wringt om toch maar niet tegen de hautaine borst te stoten van de Antwerpse imperator maximus, die hem weet te manipuleren als een kleuter van hooguit vijf.
Intussen heeft diezelfde monsieur Michel bewezen dat hij zijn ziel en eigen moeder zou verkopen om premier te kunnen blijven. Op het internationale politieke forum gelooft niemand hem nog en is hij verwaterd tot een schertsfiguur, denk maar aan de povere belangstelling voor zijn recente speech in het Europees Parlement. Voor de toekomst zou ik zeggen: ‘Plus jamais avec Michel.’ Betrouwbaarheid en degelijkheid hebben zo hun rechten.
Leopold II
Nog steeds blijven me enkele vragen door het hoofd spelen, na het lezen van het leerrijke artikel ‘Waarom ons koloniale verleden helemaal terug is’ (Knack nr. 19). Robert Devriese, een gepensioneerd diplomaat die geboren en getogen is in Congo, zegt daarin het volgende: ‘Ja, de kolonisering van Congo draaide in de eerste plaats om exploitatie en ging gepaard met onrecht en geweld. Dat was in alle kolonies het geval, maar België heeft er wel iets voor in de plaats gegeven. Bij de onafhankelijkheid in 1960 was Congo het rijkste land van Afrika. Kijk waar het nu staat, drie generaties na de onafhankelijkheid.’
Zelf ben ik in 1945 geboren en getogen in België en mijn generatie hoorde in de geschiedenislessen over ‘Belgische Congo’ inderdaad alleen verheerlijkende verhalen over de beschaving die onze blanke vertegenwoordigers de Congolese bevolking hebben bijgebracht. Maar zou u de heer Devriese dan ook het volgende kunnen vragen: aangezien Congo bij de onafhankelijkheid in 1960 het rijkste land van Afrika was, wie waren dan de bezitters/genieters van al die rijkdom tíjdens de generatie van de onafhankelijkheid? Of de generaties daarvóór? Vergeef me mijn onwetendheid.
