Sinds 1988 ben ik als ingenieurûarchitect beroepsmatig bezig met het gebruik van cadûsystemen en de gewone tekstû en rekenbladontwikkelingen op computer of pc.Ik ben via creatieve vrienden gestart op een Appleûcomputer en lees nu dat Microsoft in 2001 een nieuw besturingssysteem ontwikkeld heeft, Windows XP, dat ‘duidelijk geïnspireerd is door Apple’. …

Multimedia (1)

Sinds 1988 ben ik als ingenieur-architect beroepsmatig bezig met het gebruik van cad-systemen en de gewone tekst- en rekenbladontwikkelingen op computer of pc.

Ik ben via creatieve vrienden gestart op een Apple-computer en lees nu dat Microsoft in 2001 een nieuw besturingssysteem ontwikkeld heeft, Windows XP, dat ‘duidelijk geïnspireerd is door Apple’. Dat Microsoft-systeem, ‘hoewel zeer gebruiksvriendelijk _ en niet erg betrouwbaar’, zou toch concurrentie zijn voor Apple (Knack-Multimedia, nr. 42).

Ik heb in alle professionele werkkringen al aan den lijve ondervonden hoe onbetrouwbaar alle Windows-besturingssystemen zijn en hoeveel geld men sinds jaren investeert in de upgrades van alle mogelijke hard- en softwarepakketten.

Elke Apple is voorzien van alle nodige netwerk- en videokaarten en hard- en software om alle netwerk-internetverbindingen of welke files van waar dan ook te kunnen ontcijferen.

Het stuit mij echt tegen de borst dat er ook gemeld wordt dat systemen van Apple niet erg betrouwbaar waren.

Mijn zoon leert in het eerste jaar ASO in de les informatica over Windows. Moet ik hem nu echt gaan vertellen dat Windows 95 binnen afzienbare tijd achterhaald is en dat de pc op een soort Apple-systeem zal draaien, maar dat bijna alle pc-gebruikers wel een nieuwe pc zullen moeten kopen zoals in de laatste alinea staat?

Jos Deglinne, Boutersem.

Multimedia (2)

Met ontzetting hebben wij het hoofdstuk ‘Heet van de naald’ over de Super Audio cd gelezen.

SACD werkt met DSD-technologie en niet volgens de audio cd-technologie. Anders gezegd: SACD geeft 16 keer meer informatie per seconde vrij dan de audio cd. In techneutentaal: audio cd werkt met een codering van 16 bit en een sampling frequency van 44,1 kHz; DSD (Direct Stream Digital) betekent een verandering van impulsiebreedtes en werkt met een codering van 1 bit en een sampling frequency van 2,8224 MHz. Als je telkens de vermenigvuldiging maakt, betekent SACD 16 keer meer informatie per seconde.

Het kwaliteitsverschil tussen audio cd en SACD kunnen we misschien zelfs nog groter noemen dan dat tussen vinyl en cd. Het frequentiebereik van cd beperkt zich tot 20 kHz, dat van vinyl tot 50 kHz. SACD ‘beperkt’ zich maar liefst tot 100 kHz. De luisteraar zal de warmte die hij bij de overgang van vinyl naar cd verloor weer helemaal terugvinden bij het beluisteren van een SACD.

Om een SACD te beluisteren, heb je inderdaad een andere speler nodig, maar dat geldt ook voor dvd-audio.

Terwijl het allereerste exemplaar een astronomisch hoge prijs had, is de laatste generatie heel democratisch geprijsd.

Jos Deglinne, Boutersem.

Moulinsart

Het artikel ‘Kuifje in het land van Moulinsart’ (Focus Knack nr. 37) bevat een aantal fouten, die het verdienen om te worden rechtgezet. Moulinsart is het bedrijf achter de stripheld, het neemt het zakelijke beheer waar van de figuur.

Zoals het werk van andere auteurs en kunstenaars wordt ook het oeuvre van Hergé beschermd door het auteursrecht. Als zijn enige erfgename zorgt zijn weduwe, mevrouw Rodwell, ervoor dat het het respect krijgt dat het verdient. Daartoe gaf ze Moulinsart de opdracht om het reproductierecht van Kuifje toe te laten of te verbieden. We begrijpen niet waarom u het in dat verband hebt over een ‘lastige controledrang’. Een merkhouder beschermt zijn merk. Een auteur beschermt zijn creatie. Als beschermers van het merk Kuifje en bewakers van het levenswerk van Hergé doen wij gewoon onze job: misbruik vermijden. Kuifje mag wel worden gebruikt, maar niet misbruikt. Als de toestemming wordt geweigerd om Kuifje te gebruiken, dan zijn daar goede redenen voor. Ofwel lijkt het project te sterk op een eigen project van Moulinsart. Ofwel neemt het politieke of maatschappelijke stellingen in. Ofwel strookt het niet met de integriteit van het werk van Hergé.

U stelt dat wij het citaatrecht proberen te beperken en dat een prent uit een strip moeilijk als een afzonderlijk kunstwerk kan worden beschouwd en kan worden vergeleken met een alinea uit een boek. Wij vinden die stelling onbesuisd en denken dat ze niet standhoudt voor een rechtbank.

U stelt dat de parodie ontsnapt aan het citaatrecht, en dat is fout. De parodie ontsnapt aan het auteursrecht, maar niet aan het citaatrecht. Wij gingen niet akkoord met ‘Kuifje in Thailand’ omdat het de personages van Hergé voorstelt als liefhebbers van porno. Dat doet afbreuk aan de integriteit van het werk. De bewering dat dit album alleen onder de toonbank aan volwassenen wordt verkocht, is fout. Het werd massaal gekopieerd en geëxporteerd. Het werd bovendien op verschillende internetsites aangeboden en was er vaak ook gratis te downloaden. Kortom, wij erkennen het bestaansrecht van parodieën op het werk van Hergé alleen in de mate dat ze binnen bepaalde grenzen blijven.

U hebt het verder over de postkaarten ‘Greetings from South Africa’. Die werden niet aanvaard omdat ze winstoogmerken hadden en dus niet strookten met een van de voorwaarden voor de parodie. Als u ons voor publicatie hierover had gecontacteerd, hadden we u dat met plezier allemaal uitgelegd en aangetoond.

Jos Deglinne, Boutersem.

Onderwijs (1)

Ik wil mij niet mengen in de discussie ten gronde over TBS op 55, 56 of 58 jaar (‘De week in België’, Knack nr. 42). Maar de ‘collaterale schade’ die stakende leerkrachten, mijn vakbond COC en de minister in dit conflict veroorzaakten, overtreft mijns inziens sterk de eigenlijke inzet ervan.

Leraar zijn is een der mooiste en boeiendste beroepen die er bestaan. Een beroep dat in alle tijden, culturen en samenlevingen gewaardeerd werd en wordt. Een beroep dat de basis legt voor de toekomst door de jeugd ervoor te vormen. In enkele weken is dat beeld grondig verpest.

Verpest door gejammer en gezeur over zorgverbreding en taakbelasting, net alsof de dorpsonderwijzers vroeger maar enkele uren hun lesjes afdreunden om vervolgens de dorpsnotabelen te spelen.

Het respect van het dorp voor deze meesters berustte niet op hun wedde, wel op het feit dat ze opvoeders voor het leven, wegwijzers en waardemeters bleven voor hun samenleving lang nadat zij het krijtje hadden neergelegd. Gezag en eerbied krijg je niet zomaar: je moet ze elke dag verdienen en je moet iets te zeggen hebben!

Hoe wil je dat mensen respect opbrengen voor een ‘creatieve’ staking, die eigenlijk de staat oplicht?

Misschien mag men van een vakbondsleider niet verwachten dat hij zich veel om waardenopvoeding bekommert. Wel dient hij het hoofd koel genoeg te houden om te weten dat het doel niet alle middelen heiligt. Best zou hij ook wat meer oog hebben voor de reacties van de publieke opinie. Uiteindelijk betaalt niet Marleen Vanderpoorten, maar de belastingbetaler de verlengde weekends van de leerkrachten.

Ik voel me ook in de wind gezet door de eerste vrouwelijke onderwijsminister van Vlaanderen. Binnenskamers mag Vanderpoorten de leraars als een kostenfactor benaderen, voor de buitenwacht zijn zij haar enige kapitaal.

Al jaren was het duidelijk uit de statistieken dat de grote leegloop van de schoolpact-generatie op komst was. Deze leegloop heeft weinig of niets te maken met burn-out of overbelasting, maar alles met de leeftijd van de leerkrachten in dienst.

Regeren is vooruitzien, maar ook ‘vooruitspreken’. Dat is nu juist wat de leerkrachten ook in deze kwestie mochten verwachten: dat ze tijdig werden ingelicht. Dat is niet gebeurd.

In deze kwestie heeft iedereen gelijk en is iedereen in de fout gegaan. Dat is nefast voor ieders imago en slecht voor ieders geweten.

De conclusie ligt dan ook voor de hand: iedereen opnieuw aan tafel om een creatieve oplossing in ieders belang te vinden. Elke creatieve stakingsdag kost ons echt te veel.

Jos Deglinne, Boutersem.

Onderwijs (2)

In ‘Herrie gegarandeerd’ (Knack, nr. 40) wordt geïnsinueerd dat mijn departement en ikzelf de CD&V-oppositie voeden en minister Vanderpoorten bestrijden. De minister zelf weet goed dat dit verwijt ongegrond is.

Ik hou inderdaad ‘regelmatig bijeenkomsten in de buurt van Leuven waar informeel over alles wat onderwijs raakt, kan worden gesproken’. Dat verwijst ongetwijfeld naar het Bremberg-Forum, dat maandelijks vergadert in het Brembergcentrum in Haasrode. De dertig leden van het Forum zullen lachen, als ze lezen dat dit een oppositiebijeenkomst zou zijn. Zij pogen een dialoog te voeren tussen onderwijsonderzoekers, veldwerkers (vooral directeurs van scholen) en beleidsmedewerkers over allerlei onderwijsproblemen, op basis van inleidingen van deskundigen. Ze komen uit alle levensbeschouwelijke en politieke hoeken (overigens vaak niet bekend), uit alle soorten scholen, netten en universiteiten. Heel wat onder hen staan uitgesproken positief tegenover de huidige coalitie.

Zowel de huidige onderwijsminister Vanderpoorten als voormalig minister Luc Van den Bossche waren er al te gast. Maar het is een goed idee om CD&V-onderwijsspecialist Luc Martens ook eens uit te nodigen.

Zelf leer ik er elke keer heel wat bij. Maar duivelse plannen worden er echt niet gesmeed!

Jos Deglinne, Boutersem.

Zorgverzekering

Wat men op zijn minst kan zeggen over de verplichte Vlaamse zorgverzekering (‘Zorgen verzekerd’, Knack nr. 42) is dat men er weer eens een potje van heeft gemaakt.

Wat in eerste instantie een sociaal initiatief zou moeten zijn, begint met een ronduit asociale bijdrage: een gelijke bijdrage voor iedereen betekent dat de sterkste schouders de kleinste lasten dragen en uiteraard het meest van het systeem profiteren. Want door de onduidelijkheid van het project zullen het niet de minst slagvaardigen zijn die hun weg gaan vinden in de rimboe van regels om aan de rechtmatige premies te geraken. Het betalen van de bijdragepremie daarentegen, daar hoeven ze niet slim voor te zijn, dat zal desnoods de deurwaarder wel voor hen regelen.

De ambiguïteit en verwarring die bij de start van het systeem heerst _ voor hoe lang misschien nog? _ is alweer een schoolvoorbeeld van ondoordacht en slordig werk. Maar dat wordt blijkbaar een trademark van Mieke Vogels.

Jos Deglinne, Boutersem.

NVA

Een geluk dat de ‘Nationale Volksarmee’ (NVA) uit de DDR-tijd niet meer bestaat. Anders was er last met het eigendomsrecht van de afkorting (‘De week in België’, Knack nr. 42).

Hoewel: de overname van de afkorting ‘NVA’ is niet slecht gevonden voor de actiefste groep van de voormalige VU, die strijdt voor een onafhankelijk Vlaanderen.

Jos Deglinne, Boutersem.

NMBS

Naar goede jaarlijkse gewoonte zet de herfst-stakingsgolf de reizigers in de kou (‘De week in België’, Knack nr. 43).

Gedurende tientallen jaren heeft de directie haar onbekwaam management bewezen: aan de ene kant enorme SST-investeringen, aan de andere kant niet nagekomen uurroosters, slecht onderhouden materieel, verloederde stations, gebrekkige informatie, inefficiënt klanten- én personeelsbeleid.

Nu springen enkele vakbondsbonzen op de kar omdat ze bang zijn hun zitje te verliezen in de raad van bestuur, raad waar ze trouwens niet in thuis horen!

Waarom laten de werknemers van de NMBS zich op sleeptouw nemen door een politieke kaste in plaats van _ samen met de reizigers _ op een positieve manier de NMBS nieuw leven in te blazen? Oefen druk uit op directie en op politici _ niet op reizigers _ en hol niet achter jullie ‘gebonden’ vakbonden aan.

Jos Deglinne, Boutersem.