Vandenbroucke (1)

Het pessimisme van de analist tegenover het optimisme van de politicus. Daar ligt het verschil tussen de sombere werkelijkheid en een optimistische minister van Sociale Zaken (‘De ruwste zee moet nog komen’, Knack nr. 12). Ministers zijn nooit pessimistisch. Alleen het resultaat dat zij veroorzaken, is pessimistisch.

Hoe men de ongunstige toestand kan oplossen, kan op één blad, maar een minister kan gerust drie of meer bladzijden met hooggeleerde woorden vullen om rond de pot te draaien en elke directe oplossing te ontwijken.

Vandenbroucke (2)

Wie jarenlang het sociaal-economisch licht van de zon heeft ontkend, moet vandaag niet met dat soort verhaaltjes aankomen. Het was zelfs niet nodig naar Engeland te gaan. Ook in eigen land en in Nederland liepen er mensen rond die erop wezen dat een welvaartsstaat en een sociale zekerheid voor werknemers gebaseerd zijn op een herverdeling van het primaire inkomen van de arbeidersklasse en dat een overdrijving leidt naar problemen: extreem-hoge fiscaliteit en para-fiscaliteit, de beruchte 57 procent, stress op de arbeidsplaats, onbetaalbare loonkosten voor laaggeschoolde werknemers. Wanneer verontschuldigen het Belgische socialisme en zijn journalistieke meelopers zich voor de puinhoop die ze de laatste dertig jaar opstapelden?

Anthierens (1)

Dat Anthierens ‘geen enkele goeie reden had om nu al te gaan’ (‘Afscheid van een ooggetuige’, Knack nr. 12) valt uit haast iedere bladzij die hij ooit heeft geschreven af te lezen.

Anthierens behoorde beslist niet tot het ras dat ‘wereldkampioen is in het toevlucht nemen tot geestelijke tranquillizers’. En of hij gelijk had toen hij de Belgitude als een ziekte ontmaskerde: een chronische inertie die verlammend inwerkt op de hersenmachinerie en onze morfologie beschadigt.

Is er intussen iets ten goede veranderd of is onze belgitude een erfelijke ziekte die op een gemanipuleerd genoom zal moeten wachten alvorens er beterschap komt?

Anthierens (2)

Het beste eerbetoon dat ik kan bedenken, is het herlezen van zijn Ooggetuige-kronieken in Knack. ’s Nachts liep ik kranten te steken in Brusselse brievenbussen en overdag combineerde ik krantenwinkelwerk met universitaire studies. Haast niets van wat ik meemaakte, zag of hoorde, gaf me vertrouwen in een betere toekomst. Thuis verschansten we ons dagelijks voor de boze maatschappij die op ieder moment op de stoep kon staan om haar harde wetten te komen stellen.

In dat gure klimaat bereikten mij de woorden van Anthierens. Wat ik las, was het licht dat soms in ogen kan schijnen, het was de hoop, de enige, op betere tijden.

In die donkere jaren heb ik mij met die klanken vereenzelvigd, een geloof begon in mij te dagen dat er een andere en betere werkelijkheid kon bestaan dan diegene die ik aan den lijve ervoer. Ik zat minder vaak in zak en as, omdat ik voortaan woorden meedroeg (en ze in mijn krantenzak mee uitdroeg) die vleugels waren voor zielen met een gebroken poot.

De woorden van de dichter in proza hadden het vermogen om de meest sceptische perceptie uit haar lethargie te tillen en tot kwink- of kaakslag te verheffen. Het ontstoffen van de dofste omstandigheden is wat de woordkunstenaar vermag. Maar doffer en dover is uiteraard de omgeving om hem heen geworden, de exclusieve logica van het raaskallen volgend. Anthierens neuriede in de toenemende woestijn, waarin hij zijn oase had gecreëerd waar ieder vrij mocht komen luisteren. Ik ben steeds zijn volgeling geweest en zal dat ongetwijfeld blijven, tot in het hiernamaals.

Witte woede

‘Het einde van de witte woede’ (‘De week in België’, Knack nr. 12). Belachelijk: zichzelf in de bloemetjes zetten met zaken die al jaren realiteit moesten zijn: gelijkschakeling van de lonen en een perspectief voor 45-plussers. ‘Dit zal ons 14 miljard per jaar kosten’ terwijl men al zovele jaren tientallen miljarden bespaart.

Uiteindelijk is er niets beslist om het verzorgingsberoep aantrekkelijker te maken. Er blijft het fysiek zware uurrooster, ten top gedreven flexibiliteit, inspringen wegens te veel of te weinig werk, fysiek zware arbeid, het beperkte sociale leven wegens het onregelmatige uurrooster en het systematische weekendwerk. Hierbij komt nu de onhoudbare werkdruk, het absenteïsme dat toeneemt en niet alleen de ziekenhuizen maar ook de verpleegscholen lopen leeg.

CVP (1)

Mia De Schamphelaere maakt, wat het toekomstbeeld van onze maatschappij betreft, een analyse waar ik mij voor het grootste deel in kan terugvinden (‘Als ik de naastenliefde niet heb’, Knack nr. 11). Maar haar conclusie is totaal onjuist, zoals haar eigen partij in het verleden onjuist, zelfs onbehoorlijk bestuurde. Ik vrees dan ook het ergste voor de toekomst van de CVP.

Dat de zogenaamde ‘kennismaatschappij’ twee snelheden gaat veroorzaken, mag duidelijk zijn. Maar niet enkel de creatie van twee maatschappelijke groepen opent de weg naar het extremisme, noem het beter radicalisme.

Men heeft het in ons landje vrij goed op materieel gebied. Men pleegt dat welvaart te noemen. Maar op het vlak van welzijn loopt het mis. Wat een contradictio in terminis zou moeten zijn, is harde realiteit.

De burger wordt misselijk als het gaat over veiligheid, vertrouwen en geborgenheid, ook primordiale taken van de overheid. Denk bijvoorbeeld aan voor de hand liggende kritische punten als de procedurejustitie die stilaan de echte rechtspraak dreigt te verdringen. Of de ‘loketmentaliteit’ waarbij burgers doorgeschoven worden in plaats van antwoorden te krijgen. Of het moeras aan reglementen en wetten, waarin de burger verzuipt. Of aan de nooit aflatende golf van politieke benoemingen, waaraan de huidige bewindsploeg zich ook bezondigt.

Dat alles heeft een oorzaak: de particratie en verzuiling. En of de CVP (en de SP, niet te vergeten!) zich daaraan bezondigd heeft. Dat heeft ook: onbehoorlijk bestuur!

Zolang Mia De Schamphelaere en haar politieke vrienden dat niet inzien, zetten zij niet alleen zichzelf buitenspel, maar geven ook niet het juiste signaal aan de vele mensen die vervreemden van de politiek en kiezen voor radicalisme, niet uit overtuiging, maar uit protest.

CVP (2)

De opvattingen van De Schamphelaere zijn doordrongen van de demagogische en totalitaire inhoud van het katholieke geloof en de kerk. Vandaar de inhoud van haar beschouwingen en het begint met: “niemand sterft de dood van zijn keuze”. De breuklijnen in onze samenleving worden juist veroorzaakt door dergelijke fatalistische opvattingen, omdat ze het zelfbeschikkingsrecht van de mens niet kan aanvaarden. Zonder dat recht is de mens geen mens meer. Daar is maar één limiet aan: men mag zijn medemens niet schaden, op geen enkel gebied.

Maar de CVP dwingt 65-plussers door haar houding in een claustrofobische situatie. Systematisch bestreed die partij voordien al de ‘pil’, abortus om onverschillig welke reden, ook als die hoogst pijnlijk en dramatisch is.

Besluit: wil de CVP de mens intimideren, zijn gelijk en vooruitzichten in een evenwichtig en vreedzaam bestaan beknotten?

Beleggen

Ethibel laat Colruyt toe bij het ‘ethisch’ beleggingsfonds (‘Ethisch, of niet onethisch’, Knack nr. 12). Colruyt verkoopt foie gras, product van wekenlange martelingen van eenden en ganzen.

Ons ethi-label ligt hoger.

Basket

In ‘In het belang van het basket’ (Knack nr. 12) geeft Lucien Van Kersschaever kritiek op mij, maar hij vergist zich een paar keer. Niet ik, maar Tony Souveryns heeft in november de Oostendse spelers Beghin en De Bel opgeroepen voor de nationale ploeg. Souveryns wou de spelers van de nationale B-ploeg als sparringpartner van de A-ploeg. Van Kersschaever had toen inderdaad met Oostende een stage gepland. Dus hebben we geaccepteerd dat die twee spelers niet kwamen.

Er is geen sprake van dat ik Thomas Vanden Spiegel als talent over het hoofd heb gezien. In mei 1999 heeft hij nog deelgenomen aan het toernooi van Fribourg. Nadien raakte hij geblesseerd en moest hij geopereerd worden. Ik heb hem niet op de spelerslijst van het EK gezet omdat ik dacht dat hij aan een lange revalidatie bezig was. Ik zette wel David Desy op de lijst. Die was ook geblesseerd maar ik dacht dat hij vlug zou herstellen. In werkelijkheid gebeurde het omgekeerde: Vanden Spiegel herstelde vlug, Desy bleef op de sukkel. Maar dat kon ik vooraf niet weten.

Willy Degheldere, Brugge.,Eddy Van Buggenhout, Bree.,Chris Spriet,Ronald Loncke, e-mail.,F. Heremans, Halle.,Eddy Van Oost, Waregem.,A. De Smet, Assebroek.,Erika en Theo Meyts-Buys, Rupelmonde.,Tony Van Den Bosch, Antwerpen.