Het artikel over de tanden van de Belg lokte vanzelfsprekend vooral bij tand- artsen reactie uit. Want: ze doen meer dan alleen maar trekken en boren.

Tanden (1)

Eindelijk komt de tandheelkunde eens aan bod en ja hoor: de academische wereld moet haar volwaardig verklaarde tandartsen beschuldigen van onheuse praktijken (“Aan de tand gevoeld”, Knack nr. 32). Elk jaar zie ik meer en meer gezinnen met compleet gave tanden, meer en meer jonge volwassenen die alleen maar een verstandskiezenprobleem hebben, volwassenen die geen nieuwe gaatjes hebben, ouderen die alleen parodontaal verval vertonen. Mooi toch? En alleen mogelijk door jarenlang preventiebeleid, door steeds te hameren op tandhygiëne, voedingsgewoonten en zo meer. En dat zonder preventienomenclatuur, zonder honorarium: een bijkomende service voor de patiënt.

Maar positieve berichten komen nooit in de media.

Tanden (2)

Een anonieme tandarts mag zeggen dat in polyklinieken mensen minder goede zorgen krijgen aan een lagere prijs. Ik werk al twaalf jaar in een polykliniek en kan garanderen dat het aantal extracties niet hoger ligt dan in mijn privé-praktijk.

U zegt dat er een verband is tussen het milieu waarin men opgroeit en de mate van verzorging van het gebit. Door de voortdurende besparingen in de ziekteverzekering dreigt een groot deel van de bevolking uit de boot te vallen. De groep die weinig of niet aan preventie doet, vindt de weg naar de polykliniek.

We werken aan lagere tarieven en preventie gebeurt tegen terugbetalingstarief. Maar via polyklinieken bereiken we een grote groep mensen die anders nooit naar de tandarts zouden gaan.

Tanden (3)

Uiteraard bestaan er in ons land tandheelkundige kabinetten waar een loopje wordt genomen met de regels van een goede tandheelkundige behandeling. Dat mijn anonieme collega deze praktijken aanklaagt, is terecht. Maar hij deed er blijkbaar zelf aan mee. Jammer dat u rabiate tegenstanders van polyklinieken de kans geeft onterechte kritiek te spuien. Dat is een blaam voor alle collega’s die in goede en modern uitgeruste polyklinieken hun patiënten hoogwaardige behandelingen geven en hiervoor de nodige tijd uittrekken.

Tweetaligheid

Ik ben het honderd procent eens met Lionel Vandenberghe (“De week in België”, Knack nr. 34). Koning Albert vraagt, als hoofd van de natie, verdraagzaamheid en tweetaligheid. Hij benoemde Franstalige ministers die geen woord Nederlands kennen. Na meer dan dertig jaar verblijf in dit land had koningin Paola een spoedcursus Nederlands nodig.

De gewone man moet tweetalig en verdraagzaam zijn. Voor wie dit land bestuurt, is dat blijkbaar niet nodig.

Trouwens: meertaligheid en verdraagzaamheid zijn een typisch Vlaams gegeven. Provocaties en Nederlands-onkundig zijn een typisch Waals gegeven. En dat is al 168 jaar zo.

Bodifée

Af en toe verschijnt er in Knack dus toch fijne humor: “De beschutting van de huiskamer brengt evenmin comfort als een kist een lijk een goed gevoel bezorgt” (“Het water valt”, Knack nr. 32). Van wie is die zin? Van Gerard Bodifée natuurlijk. Het moet niet altijd Hugo Claus of Louis Tobback zijn.

NMBS (1)

Iedereen doet vaag over de motieven van de Waalse machinisten die met hun wilde staking dagenlang tienduizenden treinreizigers terroriseerden (“De week in België”, Knack nr. 34). De achtergrond is nochtans eenvoudig. De NMBS betaalt premies voor langeafstandsritten. Sinds een beurtrol ingevoerd werd, komt iedereen aan de bak en dat is ten nadele van het monopolie dat sommige bestuurders vroeger hadden. Zij staakten omdat ze weigerden die premies met collega’s te delen.

Het hele premiestelsel is nefast. Een premie voor treinbestuurders die een vertraging kunnen wegwerken, leidt ertoe dat sommigen in de ochtend opzettelijk een vertraging opbouwen die ze later op de dag wegwerken.

NMBS (2)

De NMBS wil het Vlaamse spoorwegnet loskoppelen van het Waalse. Dat is de logica zelve. De situatie is symbolisch voor het Belgische probleem. Het tekort in de sociale zekerheid, corruptie, sociale fraude, infiltratie van maffia in de politiek, de sabotage in de zaak-Dutroux, de faciliteiten, zelfs een groot deel van de staatsschuld: het vindt allemaal zijn oorsprong in Wallonië. Wallonië blokkeert niet alleen onze treinen, maar ook politieke beslissingen. Laat ons Vlaanderen loskoppelen van Wallonië. Dat de treinen minder vertraging hebben, is dan een aangename bonus.

Zeppelin

“De graaf en zijn bolknak” (Knack nr. 32) eindigt met een lasterlijke aantijging aan de Zeppelin NT-onderneming. De technologie is niet “verdwenen” maar vernieuwd en alle knowhow is aanwezig.

In april 1997 deed de Zeppelin NT zijn maidenvlucht en sindsdien vliegt hij continu om de vijfhonderd vluchturen voor de Duitse certificatie te behalen, waarna de Oostenrijkse en Zwitserse volgen. Vier andere exemplaren zijn besteld en worden gebouwd. Verdere bestellingen werden afgewezen omdat we menen dat verbeteringen en vernieuwingen snel zullen volgen.

Meier

Het Getty Center van architect Richard Meier is, zoals Knack schrijft, zéér de moeite (“De witte stad op de berg”, Knack nr. 33).

Wie echter de prachtige architectuur van Richard Meier in België wil bekijken, kan dit. Op de plaats van het vroegere entrepot – op het eind van de Italiëlei aan het Willemdok in Antwerpen – ontwierp Meier een project. Daarvan zijn twee gebouwen uitgevoerd: het havenhuis en de zetel van Belgacom.

Oudermishandeling

Er is niet alleen geen tijd, er is ook geen waardering meer voor opvoeding (“Mijn kind, mijn beul”, Knack nr. 33). Wie met de ellebogen werkt, haalt het op wie grootmoedig is en beleefd. Kinderen worden na de zware dagtaak geduld, niet opgevoed.

Het kind eist aandacht op. Wie niet in kinderen investeert, zal het vroeg of laat voelen. Een kind affectie geven is iets anders dan verwennen. Het is ermee bezig zijn, spelen, praten en overleggen. Alleen zo kan een band groeien van wederzijds respect. Dat kost tijd. En die tijd is er niet meer: het werk eist vaders en moeders op alle mogelijke uren op.

Ingrid Ponjaert zegt dat het niet vooral de alleenstaande moeders zijn die het hard te verduren krijgen. Welke alleenstaande ouder heeft zoveel geld dat hij/zij er een consulente kan op nahouden? Zijn vele gezinnen niet verdoken éénoudergezinnen door de hoge afwezigheid van (vooral) de vader?

Alleenstaande moeders hebben niet de luxe om het tekort aan affectie bij hun kinderen te lenigen. Als het bij tweeverdieners zo slecht lukt, wat moeten we dan verwachten van iemand die het alleen moet rooien? Is die alleenstaande werkloos? Tijd genoeg, maar dan ontbreekt vaak de moed en de maatschappelijke waardering van het opvoeden.

Ouders net dezelfde vakanties geven als hun kinderen lijkt de gedroomde oplossing. Kinderen moeten dan niet elders geplaatst worden en er komt tijd om volwaardig op te voeden. Door beide partners.

H. De Vis, dr. tandheelkunde, Melle.,Naam en adres bij de redactie bekend.,W. Peeters, Turnhout.,T. Briers, Antwerpen.,W. Cerstiaens, Morkhoven.,W. Wienen, Gent.,Y. Peeters, voorzitter Vereniging ter Bevordering van de Zeppelin, Brussel.,C. Cody

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content