Het X-dossier: Knack probeerde de feiten en de fouten in de diverse X-onderzoeken op een rij te zetten. Een aantal lezers reageert kritisch.
X1 (1)
Het verhaal “Ik weet het niet. Ik weet het niet meer” (Knack nr. 22), werd een afknapper. Het dossier wemelt van fouten en foutjes. X1 werd door de ploeg van adjudant De Baets zeventien (geen negentien) keer ondervraagd. Het cafeetje “Le Dolo” lag niet aan de Atrebatenstraat maar wel in de Philippe Baucqstraat in Etterbeek. Carine Dellaert verdween niet eind augustus 1983, maar een jaar eerder. Als Nathalie, geboren op 16 juni 1965, voor het eerst door haar vader werd misbruikt op kerstdag 1971, hoe kan ze dan vijf en een half jaar oud zijn geweest?
Als Regina Louf zich een jaartje vergist, is dat een reden om haar over de hele lijn af te schrijven als onbetrouwbaar, mythomaan, kwalijke manipulator. Redacteurs kunnen zich zo’n kleine vergissing blijkbaar makkelijker permitteren.
Ze kunnen zich meer veroorloven. Professor Paul Igodt en zijn collega’s professioneel belachelijk maken. En schrijven dat magistraten (Bourlet, Connerotte), psychiaters (Igodt, Vertommen), criminologen (Brice De Ruyver), leden van een parlementaire onderzoekscommissie (Verwilghen op kop) veel geloofwaardigheid verloren wegens een gebrek aan beroepsernst.
BOB’er Theo Van Dyck noemt u een gefrustreerd man, een speurder die er een potje van maakte. Hoe noemt u dan zijn opvolger Philippe Pourbaix? Die werd uit het onderzoek weggestuurd, omdat hij – ondervrager van Nathalie W. – tijdens een schiettraining de foto van Nathalie op de roos had vastgepind. Hij wou de getuige letterlijk en figuurlijk uitschakelen. Pourbaix, Dernicourt, gefrustreerde speurders? Bijlange niet: ze zijn – dat laat zich zo aanvoelen – de bronnen van De Moor.
X1 werd door adjudant De Baets zelf zeventien keer verhoord, maar daarna waren er nog de verhoren, al dan niet in zijn bijzijn. “Le Dolo” lag op het ogenblik van de feiten waarover sprake wel degelijk aan de Atrebatenstraat 145 (van 1975 tot maart 1983). Pas nadien verhuisde het café naar de Ph. Baucquartstraat. Nathalie (geboren op 16 juni 1965) was mathematisch zes en een half jaar toen ze, naar eigen zeggen, met Kerstmis 1971, door haar vader en anderen werd misbruikt. In haar levensverhaal, zoals opgetekend door Marie-France barones Botte en door Knack geciteerd, worden deze feiten echter één jaar vroeger gesitueerd – “faits à 5 1/2 ans” – maar toch rond “Noël 1971”. Carine Dellaert verdween inderdaad eind augustus 1982 en werd pas twee jaar later dood teruggevonden. Verdere antwoorden op zijn vragen zal de lezer intussen wel in Knack nr. 23 van 3 juni gelezen hebben.
De redactie.
X1 (2)
Waar is het Frank De Moor toch om te doen? Het lijkt wel een persoonlijke vete. De X’en mogen dan geraaskald hebben, het is mij stilaan aan het duidelijk worden dat de achterliggende strategie die van het collectief zand in de ogen strooien is. De connotatie tussen Dutroux en satanische rituelen wordt op de helling gezet. Daarmee wordt tersluiks en fijntjes de gruwel van het in een kelder laten creperen van twee kinderen uit de aandacht getrokken. Met welke bedoeling? Waarom al die energie om te willen bewijzen dat de X’en leugenaars zijn?
En als dat zo is, waarom schreeuwt u dan moord en brand? Het is niet aan u om de onderzoekers te blameren. Of gaat het verder? Is er perverse belangenvermenging aan de hand?
Als kinderen van magistraten worden ontvoerd, lagen de zaken misschien anders.
SP-Congres
De SP wordt dus rood-groen (“De week in België”, Knack nr. 22). Kwestie van de groenen de wind uit de zeilen te nemen nu Ecolo en Agalev garen spinnen bij de witte beweging.
De socialisten eisen de vierdaagse werkweek. Als het slecht gaat, moet er harder gewerkt worden: de inkomsten moeten omhoog en de onkosten omlaag. De vermindering naar een vierdaagse werkweek betekent een verhoging van de loonlast met twintig proecnt. In een Europa waar lagelonenlanden onze welvaart kunnen wegknagen, willen de socialisten dus een verhoging van de loonlast. Dat betekent versnelde delocalisatie van de bedrijven en dus meer werkloosheid. Of nog efficiëntere machines die nog meer onbetaalbaar geworden personeel doen afvloeien.
De socialisten hebben nooit iets begrepen van economie. Maar dat mag de SP niet tegenhouden.
Massive Attack
Ik was heel blij toen ik uw artikel over Massive Attack zag (“De vulkaan blijft spuwen”, Knack nr. 20). Alleen houdt u geen rekening met de gemiddelde Massive-fan. Ik heb het artikel tot twee keer toe moeten lezen voor ik er iets van snapte en dan nog. “Zacht wiegt Mezzanine oude oma’s in slaap”: heel even dacht ik dat u het vol sarcasme over een potentiële hartaanval had. Het kan aan mij liggen ook natuurlijk.
Grappelli
Waarom beschrijft Rik Van Cauwelaert Stéphane Grappelli als “een afgrijselijke vioolslijper” (“Doctors in jazz”, Knack nr. 20)? Deze vioolspeler beheerst niet alleen zijn instrument in de perfectie, ook zijn improvisatievermogen grenst aan de perfectie. Verder over het artikel niks dan lof.
Wathelet
De volgorde ontgaat me, maar het staat vast dat Melchior Wathelet geen ontslag neemt (“Gezuiverd van alle zonden”, Knack nr. 19). Hij vaardigde als minister van Justitie een besluit uit dat kinderen van gescheiden ouders niet per se omgang met hun beide ouders – en dus ook de grootouders van die kant – moesten hebben. Volgens hem was het beter dat een kind van één ouder vervreemdt, dan van twee. En dan laat hij een man vrij die kinderen van hun beide ouders afneemt.
Cultuur
De wekelijkse stortvloed van Jan Braet is boven de Vlaamse hoofden geschreven. Waarom schrijft hij niet verstaanbaar over kunst? Dat is moeilijk maar het zou iedereen tot nut zijn. Besteed meer positieve aandacht aan kunst. Doe gewoon.
Koks
Wat de Patroonsfederatie der Beroepsrestaurateurs beweert, is correct (“Het vet is van de soep”, Knack nr. 21). Er is nood aan verandering. Een BTW-tarief van 21 procent en hoge loonkosten maken het voor iedereen moeilijk. Ook voor de fast service (niet fast food, de bediening is snel, het eten niet).
Onze restaurants stellen gemiddeld 35 mensen tewerk, goed voor tweeduizend bijkomende jobs in de jaren negentig. Maar met dit laagste aantal jobs per McDonald’s-restaurant in Europa hebben we wel het hoogste percentage aan loonkosten.
Waar ik de beroepsrestaurateurs niet kan volgen, is als ze beweren dat wij hen concurrentie aandoen. Wees redelijk. Onze activiteiten zijn niet te vergelijken. Wij bieden geen gastronomische maaltijden aan. We willen iedereen de mogelijkheid geven om ongeacht leeftijd, inkomensklasse of wat dan ook, relax en lekker te eten. Onze klanten kunnen een gemiddeld menu bestellen tegen 179 frank, drank inbegrepen.
Dat prijsverschil houdt de mensen niet weg bij Comme Chez Soi of Sire Pinnock. Het beantwoordt aan een reële behoefte van mensen die zich even willen laten verwennen of thuis niet willen kokkerellen. In onze drukke tijden is een fast-servicerestaurant geen luxe meer. Onze activiteiten zijn complementair met de gastronomische restauratie.
Verlaag de BTW en de loonkost en er komt meer verbruik en meer jobs. En iedereen vaart er wel bij.
Bodifée
Ik deel de ergernis van Gerard Bodifée over het meest verwende straatkind: de auto (“Een auto met poten”, Knack nr. 22). Maar dat de natuur niet aan wielen zou hebben gedacht, is een auto-da-fe met ernstige nanotribologische implicaties. Een verzachtende omstandigheid: het Belgische prototype voor de Mars Pathfinder was het enige op poten.
F. Helon, Opwijk.,D. Vandenabeele, Gent.,C. Debie, Wemmel.,S. Monballieu, Brugge.,R. Vanden Neste, Brussel.,R. Jordens, Linter.,J. Jansen, Lommel.,S. Gijsels, Public Affairs McDonald’s, Machelen.,G. De Mey, Tervuren.
