Was Knack, in de reeks over de 20ste eeuw, nu te mild of te hard voor Lenin? Het hangt kennelijk af van het kamp, waarin de lezer zich bevindt.

Lenin (1)

“De roep van de revolutie” (Knack nr. 14) is het zoveelste bewijs dat tendentieuze media een selectief geheugen hebben als het gaat over misdaden tegen de mensheid. Amper enkele regels over de uitroeiingskampen die een integrerend deel uitmaakten van het communistische levensideaal dat Rusland wou zuiveren van alles dissidente vrijdenkers.

Het staat buiten kijf dat de communistische dictatuur op de spits gedreven door de psychopaat Stalin (die voor Hitler zeker niet moet onderdoen) zeker 85 miljoen doden op zijn geweten heeft.

Nazisme en communisme voerden allebei een uitzuiveringspolitiek: de een op basis van ras, de ander op basis van opinie. Wat is het verschil? De linkse intelligentsia hekelt het opkomende bruine gevaar dat moet worden bestreden, maar blijft apathisch ten aanzien van de renaissance van het communisme.

Als democraat ben ik verheugd dat rechts in Frankrijk collaborerende partijleden uit de partij stoot. Het is jammer dat Jospin niet dezelfde moed aan de dag legt en omwille van de miljoenen slachtoffers van de goelag de communisten uitstoot.

Lenin (2)

De mythes die Lenin in een slecht daglicht stellen, worden bevestigd, de positieve zaken worden ontkracht. Er wordt nog maar eens gesuggereerd dat de centralistische partijopvatting van Lenin de belangrijkste oorzaak is van de ontaarding van de Russische Revolutie. In werkelijkheid waren de burgeroorlog, de politieke achterlijkheid, het mislukken van de revolutie in andere landen, belangrijker oorzaken.

Wie de Oktoberrevolutie objectief bestudeert, ziet dat de bolsjewistische partij in de eerste vijf jaar de meest democratische partij van dat moment was. De revolutie van Lenin was geen staatsgreep maar een volksrevolutie die door grote massa’s gedragen werd. Dat blijkt uit vele ooggetuigenverslagen.

De Duitse communiste Rosa Luxemburg waarschuwde terecht voor enkele antidemocratische trekjes, maar schreef ook dat de toekomst aan het bolsjewisme toebehoort. Dat is de kern van de zaak: de Russische Revolutie was de eerste poging om een eind te maken aan de kapitalistische uitbuiting en was een lichtbaken voor miljoenen armen en uitgebuiten in heel de wereld. Dat ze nadien mislukte, heeft nauwelijks te maken met het gedachtengoed en de daden van Lenin. Natuurlijk maakte hij belangrijke fouten die hij op het eind van zijn leven probeerde recht te trekken. Maar ondanks zijn tekortkomingen zal hij in de toekomst een inspiratiebron blijven in de strijd tegen de uitbuiting, ongelijkheid en armoede.

Daarom proberen de journalistieke lakeien van het kapitalisme nu al tachtig jaar Lenin en de Oktoberrevolutie zo negatief mogelijk voor te stellen.

Faciliteiten

“De molen zal draaien” (Knack nr. 14) wekt enigszins de indruk dat de Vlamingen alweer onredelijk zijn inzake taalfaciliteiten in Vlaamse gemeenten. Deze delicate materie moet gezien worden in het kader van het kolonialisme, dat in de jaren vijftig en zestig aan de orde was.

Kolonialisme bestaat – volgens de encyclopedieën – uit drie elementen: zich elders vestigen, zich daar niet willen aanpassen, zijn wil opleggen aan de autochtonen. Dat derde element kan betekenen taal, godsdienst, economisch of politiek systeem, gewoonten en zo meer opdringen.

Met de evolutie van Europa moet op dat vlak voorzichtig worden omgesprongen om conflicten te vermijden: als zich in een Waalse gemeente vele Nederlanders of Duitsers vestigen, moeten de Waalse autochtonen zich dan aanpassen of omgekeerd?

Schuld

Duitsland is met reden ongerust over de hoge staatsschuld van België (“Wij bekennen schuld”, Knack nr. 15).

Maar de Belgische overheid praat niet over de essentie: de loonlasten moeten drastisch omlaag. De sociale spanningen zijn zo groot dat alle bijkomende besparingen of lasten tot oproer leiden. Geeft de overheid toe, dan komt er géén schuldvermindering.

Waarom vraagt België niet het statuut van bedrijf in moeilijkheden? Dan kunnen we uitleggen aan de Europese partners dat we eerst schulden moeten maken – om de loonlasten te verlagen – voor we de schulden afbetalen. Het banenplan zal toch een hol gevaarte zijn. Deeltijds of korter werken verdeelt enkel de armoede over meer mensen.

De kerk (1)

Uw cover bij “De calvarie van de kerk” (Knack nr. 15) wekt een verkeerde indruk. Ik ken in mijn omgeving – Groot-Asse en Groot-Dilbeek – veel parochiekerken die ’s zondags vol mensen zijn, zonder dat er speciale voorgangers of speciale aanwezigen zijn. Welke priester wilde zich dan laten fotograferen in een lege kerk?

Jullie jagen wellicht op special effects. Dat is gelukt.

De kerk (2)

Onze religie wordt bezwaard met moeizaam verworven canons, misschien opgesteld met meer aandacht voor het ambt dat in dienst staat van de veroordeling.

Het evangelie stelt hoge eisen, maar is zeer mild voor de zwakkeren en wie is sterk?

Vrijspraak en verzoening met God spelen een belangrijke rol in het leven van de mens. Biechten is in strikte zin een freudiaanse aangelegenheid, waarbij iemand aan een ander mens aantal en aard van zijn slechte daden, inclusief intenties, bekendmaakt. Het is een voorwaarde die de kerk oplegt omdat ze ervan uitgaat dat ze volmacht heeft om de zonden te vergeven.

Theater

In “De partij kiest voor Tina” (Knack nr. 12) vertelt Norbert de Batselier dat de SP weer contact wil met de kunstenaars. “Wij steunen wie kwalitatief hoogstaand is, maar geven ook amateurs een kans”, luidt het dan.

Als niet-professioneel theatergezelschap hoort Theater de WAANzin bij die “amateurs”. Dat belet evenwel niet dat wij ons Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen mogen noemen. De “maar” in het bovenstaand citaat jaagt mij dan ook regelrecht de gordijnen in. Ik suggereer dat de SP-partij-ideoloog, ter voorbereiding voor zijn meicongres, even de desbetreffende juryrapporten consulteert. Hij zal dan zien dat ook de breuklijnen “goed/slecht” en “amateur/professioneel” in de kunstbeoefening niet (meer) parallel lopen. Blijkbaar nog een punt waarop de SP achterloopt…

Belasting

Niet alleen na het lezen van “Kwaad bloed”, maar elk jaar bij het invullen van mijn formulier, vraag ik me af, hoeveel een tweeverdienersgezin met een maandloon van pakweg 100.000 frank afstaat aan “Vader Staat”. Is het geen goed idee eens een bladzijde te besteden aan: “Waar gaat ons belastinggeld naartoe?”, dan kunnen we ons daaraan ook nog eens ergeren.

Of gaat ons geld naar aanleg en onderhoud van wegen? (Liggen er tegenwoordig in verschrikkelijk slechte staat bij.) Dutroux? Justitie? Koning Albert? De kerk? Ontwikkelingssamenwerking? Landsverdediging (Agusta, Dassault en ander speelgoed)? Onze culturele ambassadeurs? Of naar milieu: boxen, mest- en andere actieplannen, waterverbruik en zuivering. Onze financiële instellingen of het witteboordenvolk dat miljarden ontduikt?

De levensverzekeringen, wedden, chauffeur, onderhoudspersoneel van onze Vlaamse ministers?

Onze voetbalwedstrijden en vooral die waar het een “feest” is? Brussel, hoofdstad van Europa en stad bij uitstek om te betogen? De veiligheidsmensen die worden ingezet, wat kosten me die? Onze Waalse buur? Ons Europees parlement en zijn dikbetaald administratief personeel? Ik zou eens graag weten hoeveel me de verhuis naar Straatsburg kost. Ik spreek nog niet van de douche die ze nemen.

Ik zou eens graag weten hoeveel briefjes van duizend frank ik betaal aan werklozen, gepensioneerden en mensen die van de ziekenkas leven.

B. Schrans, Brussel.,R. Liekens, Kessel-Lo.,L. Beeck, Bonheiden.,W. Degheldere, Brugge.,I. Huygens, Bekkerzeel.,E. Van Rompaey, Kapellen.,D. de Corte, Theater de WAANzin, Gent.,W. Dierickx, Begijnendijk.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content