De vijftigste verjaardag van het vrouwenstemrecht nodigde velen uit om hun mening te ventileren over de politieke ontvoogding van de vrouw.

Vrouwen

De vijftigste verjaardag van de toekenning van vrouwenstemrecht (“De vrouwen aan de macht”, Knack nr. 13) resulteerde in veel discussies en een regelrecht opbod tussen de verschillende politieke partijen en partijvoorzitters.

Dé belangrijkste reden dat vrouwen in de politiek nog steeds een minderheid vormen, ligt ontegensprekelijk in de manier waarop in België de verschillende politieke organen verkozen worden.

De tot hier toe geldende oplossing – één derde plaatsen aan vrouwen – had weinig resultaat. Ook het zogenaamde ritssysteem – in de praktijk toegepast door Agalev – waarbij op de verkiezingslijsten afwisselend één man, één vrouw, één man (of omgekeerd) kandideert, bracht in het federale parlement geen resultaat. Daarenboven rijst ook hier de vraag naar het democratische gehalte van dergelijk voorstel.

De enige democratische en rechtvaardige oplossing lijkt mij de neutralisering van de lijststem. Die zorgt ervoor dat steeds de kandidaten die door de politieke partijen bovenaan de lijst worden geplaatst, verkozen worden. Ongeacht het aantal voorkeurstemmen. Door te beloven dat er meer vrouwen op “verkiesbare” plaatsen komen, geven de partijen toe dat dit de politieke realiteit is.

Zonder kopstem krijgt elke kandidaat (man of vrouw) gelijke kansen en is het de kiezer die bepaalt wie er afgevaardigd wordt naar het parlement. De lijststem is dan nog enkel bepalend voor de berekening van het aantal zetels dat elke partij krijgt toegewezen. De voorkeurstemmen bepalen wie verkozen is.

Wetsvoorstellen hierrond werden al enkele maanden terug ingediend, in de Kamer zowel als in de Senaat. De huidige meerderheidspartijen zijn tot hiertoe niet bereid om tot bespreking over te gaan.

De neutralisering van de lijststem lijkt mij een eerste stap om van België weer een democratie te maken.

Vlaamse trots

Ik zie en hoor verschillen tussen Vlaanderen en het buitenland. Sommige Vlamingen niet (“Politiek is een kunst”, Knack nr. 13). Eigenaardig.

Als we in Keulen naar een Engelse film gingen in een Britse kazerne, werd de voorstelling afgesloten met het volkslied. Iedereen stond recht en vond dat gewoon. In Ierland wordt in elke pub een optreden afgesloten met het Ierse volkslied. Door iedereen meegezongen.

Wat mankeren sommige Vlamingen dat ze bang zijn van hun eigen schaduw? Ze wauwelen over multicultuur, maar van hun eigen cultuur hebben ze geen weet. Als Luc Van den Brande in het buitenland vertelt dat België overheersend Nederlandstalig is, heeft hij al een grote verdienste.

Kunst en politiek

Laten we niet lachen: politiek is een kunst geweest. Kunstenaars voelen zich geenszins verwaarloosd door partijpolitiek, wel door het beleid op àlle niveaus.

Vroeger hadden we leidende meertalige ambtenaren die in het buitenland gereputeerd waren en kunst aldaar bekend maakten. Nu zijn er leidende ambtenaren die keurig hun taak volbrengen (en bovendien waarschijnlijk gunstig doorgelicht worden) maar anoniem blijven in het buitenland. Dat is nu de taak geworden van onze culturele ambassadeurs. Het is terecht de vraag of kunstenaars heden minder geëngageerd zouden zijn dan voordien.

Ik daag mevrouw Lindekens en de bevoegde minister uit om op bezoek te gaan in (sommige) kunstacademies en bij (sommige) kunstenaars. Er moet evenwel worden opgemerkt dat voor die kunstenaars en die kunstacademies kunst iets anders is dan rock-‘n-roll en scoutstenten.

Koloniale literatuur

In “De mot rond de vlam” (Knack nr. 11) oreert Guy Verhofstadt: “Misschien is Nederland verder met de integratie omdat het een koloniale literatuur heeft. Buiten Jef Geeraerts hebben wij niemand.”

Mag ik hem even uit Verwegistan wijzen? Zonder te wijzen op de honderden filologische, etnografische en semantische bijdragen van Vlaamse missionarissen, kan ik zonder moeite een vijftigtal namen geven van Vlamingen die over “ons” koloniaal verleden schrijven.

Vergeten we daarbij niet de twintig jaargangen van het maandblad Band, de drie jaargangen van het tijdschrift Zuiderkruis, het weekblad De Week en voeg daarbij nog de titels van een twintigtal dichters.

Literatuur, meneer Verhofstadt, is méér dan sloganeske beunhazerij.

Milieu

In “De partij kiest voor Tina” (Knack nr. 12) wordt in de vraagstelling gesuggereerd dat de consument voor vervuilende plastic flessen kiest. Vanzelfsprekend heeft een verpakking, zoals elk ander product, een milieukost. DG XI, directoraat-generaal Leefmilieu voor de Europese Commissie, heeft een vergelijkende studie laten uitvoeren van de totale milieukost van verschillende verpakkingssystemen.

De conclusies zijn:

– De herbruikbare plastic fles is meestal (niet altijd) de minst milieubelastende verpakking.

– De herbruikbare glazen fles en het eenmalig drankkarton zijn in bepaalde situaties weinig milieubelastende verpakkingen.

– De plastic fles, eenmalig of meermalig, is altijd milieuvriendelijker dan de eenmalige glazen fles.

– Er is weinig verschil in milieukost tussen de verschillende alternatieven.

In 1994 zijn levenscyclusanalayse-experts van VITO, in een studie in opdracht van De Batselier tot gelijkaardige conclusies gekomen. In zijn antwoord pleit De Batselier dan ook terecht voor een meer fundamentele aanpak van de afvalproblematiek, door de kostprijs van het afval te integreren in de kostprijs van de producten.

Proton

Het artikel “Problemen met Proton” (Knack nr. 14, “Modem”) doet ons vermoeden dat ofwel de informatie waarover u beschikt, onjuist en onvolledig is, ofwel dat u onze elektronische portemonnee Proton verwart met andere chipkaarten.

De aan het licht gebrachte Duitse fraudezaken hebben uitsluitend betrekking op telefoonkaarten (m.a.w. geheugenchipkaarten) en houden geen enkel verband met hoogtechnologische chipkaarten zoals Proton, uitgerust met een microprocessor.

Dat onlangs in België een aantal kaarten vervangen werd, bewijst duidelijk dat het controlesysteem van Banksys vlekkeloos functioneert en dat de Belgische banken alleen perfecte producten aan hun klanten willen afleveren. De kans bestond dat de vervangen kaarten niet konden worden gebruikt voor toekomstige toepassingen, die niets te maken hebben met de elektronische portemonnee Proton.

Wat de anonimiteit betreft, moet u weten dat enerzijds de individuele Proton betalingsgegevens volledig anoniem toekomen bij Banksys, maar nooit doorgegeven worden naar de banken en dat anderzijds Banksys over geen persoonsgebonden gegevens betreffende de kaarthouder beschikt. De verwerking van de transacties heeft net tot doel fraude of verkeerd gebruik uit te sluiten. En vermits eender wie zonder geheime code met een Proton-kaart kan betalen (je kan, bijvoorbeeld, je kaart aan je kind geven om brood te kopen) is deze betaalwijze even anoniem als betalen met baar geld. De Commissie voor de bescherming van de persoonlijke levenssfeer deed trouwens al een onderzoek naar de anonimiteit van het Proton-systeem. Dit wees uit dat Banksys op alle vlakken de wetgeving op de bescherming van de persoonlijke levenssfeer respecteert.

Tevens werd ons meegedeeld door het management van de Kredietbank dat de informatie van de “anonieme bron” onjuist is, zowel wat de aangehaalde feiten betreft als wat de beweegredenen van de vervanging betreft.

F. Anthuenis, VLD-volksvertegenwoordiger, Lokeren.,N. Van Dingenen, Aalst.,J. Willen, directeur kunstschool,W. Geerts, Tremelo.,G. Scheys, secretaris-generaal Fechiplast, vereniging van kunststofverwerkers, Brussel

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content