Fraaie zeden daar, bij paars-groen.

Niet dat de federale Ecolo-minister van Verkeer, Isabelle Durant, Stevaert niet wil gerieven, maar in Franstalig België vindt zij daarvoor bitter weinig enthousiasme. Dus probeerde Vlaams Agalev-parlementslid Johan Malcorps zijn geestesgenote vorige week even uit de wind te zetten, door ook Stevaert een deel van de verantwoordelijkheid in de schoenen te schuiven.

Franstaligen en Vlamingen kijken nu eenmaal anders aan tegen het verkeersbeleid. Dat komt dan weer omdat beide landsdelen landschappelijk en urbanistisch grondig verschillen. Idem voor de manier waarop mensen zich daarin bewegen. Dus hoeft Stevaert niet eens het nationalistische heethoofd uit te hangen om een communautaire opsplitsing van het verkeersbeleid te bepleiten.

Dat verschil in visie blijkt wel vaker. Zo wil de Franse Gemeenschap niet horen van een Copernicus-achtige hervorming van haar openbaar ambt zoals Luc Van den Bossche die voor de federale ambtenarij beoogt. Een openbare dienst leiden, is daar nog iets anders dan alleen management. En als de Vlaams-Brabantse provinciegouverneur een onregelmatigheid in Wezembeek-Oppem wil corrigeren, ervaart de Franstalige meerderheid aldaar dat, heel ouderwets, meteen als een aanval op de taalfaciliteiten.

Stevaerts splitsingsdreiging bevalt Franstalig België niet. Een splitsing schaadt immers de federale staatsmacht. De Franstaligen lijden nu eenmaal onder een communautaire verlatingsangst. Die brengt hen ertoe om Vlaanderen te verdenken van een geheime separatistische agenda. Zelfs elke kritische opmerking over de monarchie, het symbool van het unitaire België, wordt (verkeerd) begrepen als een aanval op het federale staatsverband. Daardoor verdampte zelfs het laatste restje van het historische Waals-ouvriëristische republikanisme. Vlaams minister Paul Van Grembergen wakkerde die angst vorige week nog aan met zijn voorstel om het federale parlement niet langer rechtstreeks te verkiezen, maar te bemensen met mandatarissen uit de deelstaten. Dat is het confederalisme in de praktijk, de voorlaatste stap naar, inderdaad, het separatisme.

Die latente spanningen steken fel af tegen de communautaire dooi die onder het paars-groene bewind heet te zijn ingetreden. Alleen de termen waarmee het conflict wordt benoemd, zijn veranderd, toch aan Vlaamse kant. Daar is nuchtere zakelijkheid in de plaats gekomen van de vroegere nationalistische koortsopstoten – CD&V-parlementslid Pieter De Crem vergist zich dus als hij denkt nu van zo’n aandrang nog goed garen te kunnen spinnen.

Niemand verdenkt Steve Stevaert ervan zomaar een praatjesmaker te zijn. Als hij in september echt conclusies trekt omtrent het verkeersbeleid, heeft de federale regering nog negen maanden om daaraan iets te doen – de tijd van een zwangerschap. Als het een beetje tegenzit, baart ze dan een heuse communautaire rel.

Marc Reynebeau