Basisscholen gaan bijna kopje-onder in hun poging om corona buiten te houden, en extra maatregelen lieten lang op zich wachten. Twee leerkrachten en één directeur getuigen.
Eind vorige week waren in Vlaanderen 69 scholen volledig gesloten, een verdrievoudiging in enkele dagen tijd. En uit cijfers van de Centra voor Leerlingenbegeleiding blijkt dat leerkrachten bijna dubbel zo vaak besmet raken als de gemiddelde Vlaming. Vooral de basisscholen worden zwaar getroffen, omdat geen enkele leerling daar gevaccineerd is. Toch bleef het wachten tot afgelopen maandag voordat onderwijsminister Ben Weyts (N-VA) met strengere maatregelen kwam. Een prioritaire boosterprik voor leerkrachten werd naar de prullenmand verwezen. Op Twitter schreeuwden heel wat leerkrachten hun woede uit, met als hashtag #waarisweyts.
‘Dit is dramatisch’, zegt Nancy Libert van de vakbond ACOD Onderwijs. ‘Het personeel valt massaal uit en talloze leerlingen zitten in quarantaine. Wij krijgen zelfs telefoontjes van bedrijfsleiders die klagen omdat al hun personeel met jonge kinderen thuis zit. Iederéén wil de scholen zo lang mogelijk openhouden, maar de lakse maatregelen van de voorbije maanden hadden het tegenovergestelde effect: in geen enkele school kan nog op een aanvaardbare manier worden lesgegeven.’
Koen Van Kerkhoven van de Christelijke Onderwijscentrale valt haar bij. ‘Iedereen wacht met een bang hart af of we de kerstvakantie zullen halen. Niemand wil een volledige schoolsluiting, maar de vraag is of we er niet toe zullen worden gedwongen.’
Pieter Gregoor geeft les in de buitengewone basisschool Sint-Gerardus (Diepenbeek), die een week moest sluiten
‘In onze school zitten leerlingen met neuromotorische beperkingen, die veel medische ondersteuning en structuur nodig hebben. Op school voelen zij zich veilig, maar de huidige crisis is voor hen extra zwaar. Sommigen werden half in paniek opgehaald van school omdat ze plots in quarantaine moesten. En toen we onlangs een week moesten sluiten, was dat voor velen een ramp. Ze gingen ’s avonds nietsvermoedend naar huis, waar ze dan het nieuws kregen dat ze de volgende ochtend niet konden terugkeren. Hun structuur viel volledig weg.
‘Ook voor de ouders is het zwaar. Hun kinderen hebben veel extra zorgen nodig, terwijl zij vaak moeten blijven werken. Bovendien komen heel wat kinderen uit kwetsbare gezinnen. Over enkele leerlingen maakte ik me echt zorgen. Ik kan wel online taken uitdelen en contact proberen te houden, maar sommigen verdwijnen dan van de radar.
‘De directie en leerkrachten doen hun uiterste best, maar het begint zwaar te wegen. Normaal heb ik bijna altijd ondersteuning in de klas, van een logopedist of ergotherapeut, maar de voorbije weken stond ik er alleen voor. Zelfs de turnles moest ik zelf geven. En op een bepaald moment moest ik zelfs last minute een kleuterklas overnemen. Het is zeer pittig, en ik vrees dat het einde nog niet in zicht is.’
Wim Mertens is directeur van de Sint-Michielschool (Brecht), waar verschillende klassen dicht zijn
‘In onze school zijn op dit moment vijf leerkrachten afwezig, bijna een op de drie. Twee van hen zijn langdurig ziek, drie andere zitten in quarantaine. Drie klassen zijn dicht, en ook elders zitten heel wat leerlingen in quarantaine. Het is pure chaos. Ik moet hele dagen roosters in elkaar puzzelen en reorganiseren.
‘Waar ik me het meest zorgen over maak, zijn de gelijke onderwijskansen. Het ene kind na het andere verdwijnt uit de klas voor tien dagen quarantaine, waardoor leerkrachten op verschillende sporen moeten lesgeven. Er moet altijd wel iemand iets inhalen. En daarnaast vrees ik voor de draagkracht van onze leerkrachten. Ze moeten zeer veel taken overnemen van afwezige collega’s en zich constant aanpassen. Ik snap dat minister Weyts niet zomaar extra leerkrachten tevoorschijn kan toveren, maar hij zou wel sneller moeten communiceren en bijsturen. Het bleef windstil. Begrijpe wie kan.
‘Bovendien lijken de scholen buiten de samenleving te staan. Wij moeten strenge regels volgen, maar daarbuiten mogen we bij elkaar op schoot gaan zitten, bij wijze van spreken. Op die manier hou je het virus niet buiten. Misschien zouden alle scholen beter een paar weken sluiten, met afstandsonderwijs. Zo krijgen alle leerlingen tenminste dezelfde kansen.’
Annelien Missotten geeft les in lagere school ’t Bieske (Gellik), die een week gesloten was
‘Eigenlijk had onze school tijdens de hele coronacrisis al veel geluk gehad, met relatief weinig besmettingen. Maar na de herfstvakantie ging het ineens snel de verkeerde kant op. De ene na de andere leerkracht en leerling raakte besmet of moest in quarantaine. De school probeerde dat wel op te vangen, door bijvoorbeeld zorgleerkrachten in te zetten, maar na een tijdje raakte iedereen op. Mijn collega’s en ik begonnen steeds meer op de tippen van onze tenen te lopen. Bij elk telefoontje waren we bang dat er wéér iemand positief had getest.
‘Ik heb me altijd veilig gevoeld – ik draag een mondmasker, we hebben in elke klas een CO2-meter, de ramen staan de hele dag open – maar ik begon steeds ongeruster te worden over mijn leerlingen en hun ouders. Ik geef les in het derde leerjaar: die kinderen zijn te jong om constant afstand te bewaren. Zo kan het virus snel rondgaan.
‘Uiteraard vond ik het vreselijk dat de school dicht moest. Het voelt toch een beetje alsof je je leerlingen in de steek laat. In deze periode geef ik normaal veel nieuwe leerstof, terwijl we nu noodgedwongen weer moesten herhalen. Maar toch was ik ook opgelucht. Je wilt toch niet op je geweten hebben dat een kind of ouder heel zwaar ziek wordt?’
