Bestaat er, na de bocht van CD&V, nog een kans dat holebi’s adoptierecht krijgen? SP.A-kamerlid Guy Swennen, die het voorstel indiende, heeft goede hoop.
Vorige week maakte CD&V een spectaculaire bocht: terwijl de partij zich bij monde van voorzitter Jo Vandeurzen aanvankelijk vóór adoptierecht voor holebi’s had uitgesproken, kwam ze bij monde van ondervoorzitster Cathy Berx ineens met een alternatief voorstel: geen volwaardig adoptierecht, wel een regeling die partners van hetzelfde geslacht de kans geeft om ‘zorgouder’ of ‘mee-ouder’ te worden.
Gelet op het feit dat ook de Franstalige liberalen van de MR dwarsliggen, en er zelfs een dissident geluid weerklonk bij de Vlaamse liberaal Herman De Croo, ziet het er slecht uit voor het wetsvoorstel van SP.A-kamerlid Guy Swennen. Toch? ‘Nee, hoor’, zegt Swennen. ‘Het ziet er spánnend uit, het is een thriller waarvan de afloop onbekend is. Toen ik mijn wetsvoorstel indiende, ging ik ervan uit dat CD&V tegen zou zijn. Ik was veeleer verbaasd toen ik merkte dat een aantal CD&V-kamerleden mijn voorstel steunde. De vraag is nu wat zij uiteindelijk zullen doen. Dat zal pas blijken bij de stemming. Ook zonder de CD&V-steun is een parlementaire meerderheid haalbaar, al wordt het onvoorstelbaar nipt.’
Volgens het Europees Hof voor de Rechten van de Mens is het geen discriminatie als holebi’s geen adoptierecht krijgen: met die juridische ruggensteun voelt CD&V zich goed bij zijn nieuwe voorstel om holebi’s de kans te geven om zorg- of mee-ouder te worden. Maar in die redenering vertrek je vanuit de mogelijkheid om een biologische band te hebben met het kind, legt Swennen uit. Twee mannen kunnen samen onmogelijk een kind verwekken, terwijl bij een lesbisch koppel een van beide vrouwen zich kunstmatig kan laten insemineren. Dat is inderdaad een ‘ongelijke’ situatie, geeft Swennen toe. Maar dat aangrijpen om een ongelijke behandeling te rechtvaardigen? Swennen: ‘Dat is juridisch bochtenwerk, om het verwijt van discriminatie te vermijden, maar het is en blijft pure uitsluiting.’
‘Want vanuit het oogpunt van het kind bekeken, is die discriminatie er overduidelijk: er kan geen enkel objectief element worden aangedragen waaruit zou blijken dat het voor de opvoeding van een kind een verschil maakt. De kinderen van holebi-koppels bevinden zich dus wel degelijk in een ‘gelijke situatie’ en worden derhalve ook gediscrimineerd. In het belang van het kind is het beter om volledige gelijkheid te creëren, in plaats van een nodeloos ingewikkelde juridische doolhof van ouderschapsstatuten.’
‘En er is nog iets wat ik mij afvraag’, stelt Swennen. ‘Niet om het nog ingewikkelder te maken, maar om duidelijk te maken dat een grondige en eenvoudige oplossing het beste is. De tegenstanders van mijn voorstel hebben het vooral moeilijk met adoptie door twee mannen, omdat die normaal gesproken toch geen kinderen kunnen verwekken. Wat doen ze dan met de hypothetische situatie van twee vrouwen die samenwonen en allebei onvruchtbaar zijn, zodat geen van beiden zich kunstmatig kan laten insemineren? Mogen die vrouwen wél of niet een kind adopteren?’
J.D.C.
