Waarom willen wij toch altijd per se mee figureren in de grote werelddrama’s? De tweede toren van het World Trade Center (WTC) was nauwelijks ingestort of de ministerraad besloot om een team rond politieman Joan Dewinne, bekend van veel graafwerk ten tijde van de zaak-Dutroux, naar de Verenigde Staten te sturen. Maar de luchtmachtjet met Dewinne werd naar IJsland afgeleid en keerde vijf dagen later stilletjes naar België terug. De Amerikanen zaten niet op ons te wachten. Zelfverklaard wereldredder Luc Beaucourt telefoneerde boos naar de Amerikaanse ambassade in Brussel, omdat hij niet met zijn twaalfkoppige ploeg kon vertrekken. Geen drama zonder Beaucourt!

De Belgische media bleven ondertussen hun best doen om Belgische slachtoffers van de aanslagen te vinden – alsof zesduizend doden tout court niet volstonden. Eerst enkele honderden, toen zestig, toen een tiental, uiteindelijk eentje: het lijstje met potentiële Belgische doden slonk zienderogen. De VRT trok tegen haar gewoonte in naar Wallonië, want daar woonde een tot Belg genaturaliseerde Joegoslaaf met een familielid die glazenwasser was in het WTC. Een bewoonster van het Big-Brotherhuis had een verre neef die in de ramp bleef, maar dat bleek een Griek te zijn. Het grote groepsgevoel wordt soms pijnlijk op de proef gesteld.

Bijna had België een echt drama gekend, want prins Laurent was met een uitgebreide delegatie geboekt om de ochtend na de aanslagen van Boston, waar twee van de gekaapte vliegtuigen opgestegen waren, naar San Francisco te vliegen. De prins werd met een Frans militair vliegtuig geëvacueerd, terwijl bijvoorbeeld drie artsen van de gerenommeerde hartkliniek in Aalst na deelname aan een wetenschappelijk congres een week lang in de VS geblokkeerd zaten. Maar een land moet zijn prioriteiten stellen.

Ondertussen heeft de VRT vier televisieploegen in de VS en drie rond Afghanistan. Iedereen wil erbij zijn. ‘We moeten duiding geven bij de snelle berichtgeving van CNN’, legde chef-buitenland Peter Verlinden van het VRT-nieuws uit. Waarna de Vlaamse kranten daarheen moeten om duiding te geven bij de berichtgeving van de VRT, en de weekbladen om de informatie van de kranten te duiden. En álle landen vinden dat ze erbij moeten zijn. Overal heerst een groot groepsgevoel. Zo krijgt men in acute crisisgebieden een opeenhoping van duidinggevers.

Het is te hopen voor de horden journalisten die nu samentroepen aan de grens met Afghanistan dat de Amerikanen niet beslissen om, bijvoorbeeld, Irak te bombarderen. Het zou niet de eerste keer zijn dat het Amerikaanse ministerie van Defensie zand in de ogen van de media strooit om de vijand op het verkeerde been te zetten.

Dirk Draulans