Dit weekeinde wordt op de golfbaan van Oakland Hills (Detroit-Michigan) de US Open gespeeld. Na de Masters is dat het tweede major-toernooi van het seizoen.
THE GUARDIAN, niet meteen een sensatiekrant, bracht het vorig jaar september groot op zijn eerste sportpagina : ?Woosnam heeft een boek gelezen !? Een bom, vier dagen vóór de British Masters en tien dagen vóór de Ryder Cup, de legendarische golfwedstrijd tussen de Verenigde Staten en Europa, die plaatsvond op de baan van Oak Hill in Rochester-New York.
Ian Woosnam, Welshman en één van de karakters uit het Europese golfcircuit, was eerst niet in het Ryder-Cupteam opgenomen. Die selectie gebeurt zo : er wordt een lijst opgesteld van verdiensten in vooraf bepaalde Europese toernooien. De eerste tien van die lijst zijn geselecteerd, aangevuld met twee wild cards die worden toegekend door de team-captain, vorig jaar Bernard Gallacher.
Bij die eerste tien ontbraken enkele zwaargewichten. In de eerste plaats Nick Faldo, die om in de grote Amerikaanse toernooien beter uit de verf te komen, had ingeschreven voor het Amerikaans circuit. Zonder succes overigens, Faldo heeft zelden een zwakker seizoen gekend dan 1995. Ook niet bij de tien : de Spanjaard Jose-Maria Olazabal, één van de betere Europeanen die na een operatie aan zijn grote teen het vorige seizoen helemaal de mist zag ingaan. En een derde topper die ontbrak was Woosnam, die gekozen had voor wat rust en aan te weinig toernooien had deelgenomen om voldoende punten in feite wordt die lijst samengesteld op basis van het verdiende geld te behalen.
Twee wild cards, drie spelers die er absoluut recht op hadden. Gallacher sliep drie weken niet en selecteerde tenslotte Faldo en Olazabal. Volgens kwatongen onder druk, omdat de volgende editie van de Ryder Cup in 1997 in Spanje is geprogrammeerd. En volgens nog kwadere tongen om Seve Ballesteros, de vaste partner van Olazabal, een dienst te bewijzen. Ballesteros was vorig seizoen, ondanks een vijfde plaats in de Europese Ryder-Cupselectie, zo slecht dat het ontbreken van zijn vertrouwde maat tot een drama kon leiden. Woosnam dus boos, vooral omdat hij zich zes keer na elkaar wél met de punten had geplaatst voor de Ryder Cup, terwijl Olazabal al vier keer was opgevist met een wild card. ?Ik drink me een beroerte,? antwoordde de Welshman aan een reporter die wenste te weten wat hij nu ging doen.
Wat er precies achter de schermen gebeurd is, is één van die geheimen waaraan de golfwereld zo rijk is, maar twaalf dagen vóór de eerste bal in Oak Hill geslagen zou worden, gaf Olazabal forfait. Hij was, negen maanden na de operatie, nauwelijks in staat om te stappen. En dus zeker geen 25 kilometer. Men kan zich de vraag stellen waarom die teen van Olazabal zo nodig onder het mes moest, maar dat is dan weer een geheim waaraan de medische wereld nog veel rijker is dan de golfwereld. Naderhand werd trouwens ook nog een vorm van arthritis aan de voet vastgesteld, wat weinig goeds doet verwachten voor de toekomst van Olazabal.
NEGATIEVE GEDACHTEN.
Gallacher stond dus ten tweede male voor een delicate taak : Woosnam ergens vanonder een tapkraan in Wrnsyrd up Shrywr slepen en hem vragen of hij, alstublieft, toch nog deel wou uitmaken van het team. Woosnam zei ja, want niemand zegt nee tegen de Ryder Cup.
En toen gebeurde het. In de aanloop naar de British Masters op Collingtree, de laatste oefengalop voor de Cup, verraste een verslaggever de Welshman terwijl hij een boek las.
Dit was nooit gezien. Zoals The Guardian in een extra commentaarstuk schreef : ?Woosnam verhoudt zich tot literatuur, zoals Frank Bruno tot de nouvelle cuisine.? Woosie zelf verwoordde vroeger zijn aversie voor de boekdrukkunst als volgt : ?Ik lees weinig boeken omdat het veel te veel tijd vergt. Toch op de manier waarop ik lees.?
Waarmee u meteen begrijpt hoezeer deze verandering, zo kort vóór de Ryder Cup, het Europese golfmilieu met stomheid sloeg. De laatste kleine restjes hoop op misschien toch nog een eervol resultaat tegen de Amerikanen, smolten als sneeuw in een micro-golfoven. Een golfer uit Wales wordt geacht zich op belangrijke wedstrijden voor te bereiden aan de bar in het club-house. Het is toch niet toevallig dat Woosnam begin ’96 twee grote toernooien op rij won : de Johnnie Walker Classic in Singapore, en een week nadien de Heineken Classic in Perth.
Het ging bovendien niet om zo maar een boek, wel om een werk met als titel : ?Neuro Linguistic Programming.? Ga daar eens aan staan. Gevraagd naar het waarom van deze bizarre gedraging kwam Woosnam met een merkwaardig verhaal. ?Ik moet mijn putting verbeteren. Op het oefenterrein is die perfect, maar eens ik in een wedstrijd op de green sta, sluipen er op het beslissende moment negatieve gedachten in mijn geest. Waardoor ik verkrampte shots neem en mis. Dit boek leert me dat je alleen positieve gedachten mag hebben bij het putten. Denk aan de goede putts die je onder druk hebt gespeeld, in de plaats van aan de slechte.?
Woosnam sprak hiermee, wellicht onbewust, een theorie tegen die verkondigd werd door de auteur Dan Jenkins : ?Ik zal je zeggen hoe je alles kan leren over putten. Op dezelfde manier waarop het slachtoffer van een lawine alles leert over sneeuw.?
En er zijn er nog die veeleer kracht putten uit negatieve dan uit positieve gedachten. De Ier Eamonn Darcy schonk in 1987 Europa de Ryder-Cupzege dank zij een prachtige putt op de achttiende. Toen de verslaggever vroeg wat er door hem heen ging voor dat laatste shot, gromde Darcy : ?Dat ik niet mocht missen.?
Putten : de Knack-lezer kent het probleem, het werd in deze kolommen al herhaaldelijk behandeld. En dan verwijzen wij telkens naar Sir Walter G. Simpson, die al in 1887 in The Art of Golf schreef : ?Als een golfer op de laatste hole met een putt van minder dan twee meter de match kan beslissen, is het van vitaal belang dat hij aan niets denkt. Op dit sublieme moment moet hij zijn geest trachten te vullen met complete ledigheid. Hij dient zich zelfs de troost van de religie te ontzeggen.? Sir Walter zelf gaf wat dat betreft het voorbeeld. Weinig mensen hebben zich zozeer de troost van de religie ontzegd als hij. Ook als hij niet vanop minder dan twee meter moest putten.
Putting en dan meer bepaald slechte putting, wat de meest voorkomende vorm van putting is kan spelers tot waanzin drijven. Wereldberoemd is het geval van Ky Laffoon, die voor het verontwaardigde oog van tienduizend toeschouwers zijn putter eerst probeerde te wurgen, vervolgens het meer in keilde en hem bovendien nog achterna riep : ?Verdrink dan, ellendeling.? Dit spijtige incident deed zich voor nadat Laffoon, een matig getalenteerde Amerikaan die in de jaren dertig en veertig een paar kleinere toernooien won, drie strokes had nodig gehad voor een bal die initieel op veertig centimeter van de hole lag.
Golfers hebben een haat-liefdeverhouding met hun putter. Gordon Nelson had er altijd eentje extra in zijn set zitten. Op de vraag waarom antwoordde hij : ?Dan weet de andere tenminste dat hij niet onvervangbaar is.?
MAJORS.
De Neuro Linguistic Programming had op Woosnam een verbluffend effect. In de British Masters haalde hij niet eens de cut, maar een week later in de Ryder Cup pakte hij in de fourballs (twee Amerikanen tegen twee Europeanen, vier ballen, de beste per koppel telt) van de tweede dag het enige punt voor Europa. Samen met Costantino Rocca versloeg Woosie het Amerikaanse koppel Davis Love III – Ben Crenshaw. U vraagt zich nu misschien af waarom er III achter de naam van Davis Love staat ? Dat is uit aanstellerij. Je hebt dat wel vaker bij Amerikanen.
Door die overwinning kwam Europa opnieuw in het spoor van de Yanks, het was toen 9-7. En de laatste dag, die van de singles, ging het oude continent er overheen. Met 14,5 tegen 13,5 won Europa voor de zesde keer de Ryder Cup, de tweede keer nog maar op Amerikaanse bodem. De totaalstand in deze prestigieuze competitie is 23-6, bij twee gelijke spelen. Het duurt natuurlijk nog een eeuw of drie voor die achterstand ooit zal goedgemaakt zijn, maar als er iets is wat in golf geen belang heeft, dan is het wel de tijd.
Dat Europa de Ryder Cup zou winnen, had niemand durven voorspellen. De vier majors van vorig jaar gingen aan onze neus voorbij.
Masters in Augusta (Georgia) : Ben Crenshaw, Amerikaan.
US Open op Shinnecock Hills (New York) : Corey Pavin, Amerikaan.
British Open op Saint Andrews (Schotland) : John Daly, Amerikaan.
US PGA op Riviera Country Club (Los Angeles) : Steve Elkington, Australiër.
De Europeanen kwamen niet verder dan twee ereplaatsen. Costantino Rocca dwong John Daly tot een playoff in de British Open. Die hij verloor. En Colin Montgomerie deed hetzelfde met Steve Elkington in de PGA. Montgomerie geniet de twijfelachtige eer in enkele jaren tijd vijf playoffs te hebben verloren. Waaronder een US Open en deze PGA. Hetgeen hem verleidde tot de gewaagde uitspraak : ?Ik hou niet van playoffs.?
Voor de rest viel er voor Europa in ’95 niets te rapen. Topspelers als Faldo, Olazabal en Ballesteros brachten er geen sikkepit van terecht. Faldo koos zonder succes voor het Amerikaanse Tour-circuit. Olazabal had zijn teenperikelen. En wat Ballesteros betreft, vatte een Engelse verslaggever het probleem kernachtig samen als volgt : ?Van Ballesteros wordt gezegd dat hij het golf dichter bij het publiek heeft gebracht. Dat was zeker dit seizoen het geval, omdat hij meer dan ooit shots moest nemen vanop plaatsen die normaal voor het publiek zijn voorbehouden.?
Geen sarcasme is kwetsender dan dat van de golfchroniqueur. Nu goed, van Ballesteros zijn we wel een en ander gewoon. Ben Crenshaw zei jaren geleden al : ?Ballesteros is de enige speler die ik ken die in een boom klimt om zijn tweede shot te nemen en zich niet schijnt te realiseren dat dit niet tot de normale geplogenheden van het golfspel behoort.?
Het Europese Ryder-Cupcomité kreeg in dat verband op het einde van vorig jaar een schitterende inval : het vroeg Ballesteros of hij in Valderrama ’97 de captain van het Europese team wou zijn. Hoewel het reglementair niet verboden is, speelt de captain van het team doorgaans niet mee. De laatste die het toch deed, was Arnold Palmer in 1963. De Amerikanen droogden Europa toen wel af met 23-9, maar dat had weinig te maken met de captain. Ballesteros, die ook begreep waaraan hij de eer te danken had, kondigde aan dat hij zijn beslissing van zijn sportieve resultaten zou laten afhangen. Meteen was het officieel : Seve wordt onze captain in ’97 ! Eerder dit seizoen eindigde hij in Dubai laatste, twee weken later in de Masters voorlaatste. Wat hem bracht tot volgend sterk staaltje van optimisme : ?Het gaat van toernooi tot toernooi beter.?
WALTON.
Ondanks al deze ongunstige voortekenen, bleek al de eerste dag van de Ryder Cup dat Europa niet kansloos was. Want tijdens de eerste foursomes (twee Amerikanen tegen twee Europeanen, één bal per team) sloeg Costantino Rocca tot ieders verbijstering een hole-in-one op de ?Pin Point?, de korte zesde hole.
Rocca had drie maanden vroeger al voor een historische stunt gezorgd, door op de laatste hole van de British Open met een sensationele putt van naast de green, vanop meer dan twintig meter (!), een playoff af te dwingen. En dat op Saint-Andrews, de bakermat van het golf. Vooral de vreugde-uitbarsting van de Italiaan, die zich languit in het gras liet vallen en minutenlang van plezier met de vuist op de grond bonkte, is opgenomen in het gouden boek van het golf. Dat hij die playoff verloor van de Amerikaanse geweldenaar John Daly, is niet meer dan een detail.
Zijn hole-in-one op Oak Hill was zo mogelijk nog spectaculairder. Het was nog maar de derde hole-in-one in de hele geschiedenis van de Ryder Cup. Twee dagen later sloeg de Engelsman Howard Clark de vierde. Toeschouwers en verslaggevers kregen ei zo na een hartaderbreuk. Twee holes-in-one in één en dezelfde Ryder Cup, daarbij schieten woorden uiteraard tekort. Het spreekt vanzelf dat deze twee stunts het Europese team vleugels gaven. Al brengt de golfer zelf, in euforie gebracht door dit zeldzame succes, er nadien meestal nog maar weinig van terecht, op zijn ploeggenoten heeft het het effect van een vat Spaanse peper in de neus van een Catalaanse stier.
De twee spelers die uiteindelijk de grootste verdienste werd toegeschreven bij de Europese zege, waren Nick Faldo en Philip Walton. Faldo versloeg na een adembenemende match Curtis Strange met één hole verschil, nadat hij zowat de hele match op achterstand had gestaan. Hij bracht Europa 13,5-12,5 voor. Daarna verloor de Zweed Per-Ulrik Johansson van Phil Mickelson en werd het 13,5-13,5. De laatste match die nog aan de gang was moest dus de beslissing brengen : Walton tegen Jay Haas. Als Walton zijn match won was de Cup binnen. Een gelijkspel was niet voldoende want bij 14-14 zouden de Amerikanen als titelhouder de Cup behouden. Het was zuchten en zweten tot op de achttiende, maar Walton bracht het onder een verschrikkelijke druk voor mekaar. Waarna het hele team, inclusief de spelersvrouwen, de green op stormde en de Ier in uitzinnige vreugde de lucht in gooide. Terug op de begane grond verklaarde Walton : ?Ik heb mijn benen terug. Daarnet, bij die laatste putt op de achttiende, behoorden ze iemand anders toe.?
De beste quote uit deze Ryder Cup staat op naam van Costantino Rocca, die zijn single-match tegen Davis Love III verloor, maar het filosofisch opvatte : ?Ik heb een match verloren, maar twaalf vrienden gewonnen.? Waarmee Rocca doelde op de twaalf leden van het Amerikaanse team.
AUGUSTA.
Dat alles was dus vorig jaar, maar het is belangrijk het even in herinnering te brengen voor wie de ontwikkelingen dit seizoen goed wil inschatten : de Ryder Cup bracht de Europeanen er weer bovenop. Dat werd begin ’96 onder meer onderstreept door de al genoemde dubbele zege van Ian Woosnam in het Verre Oosten, en de successen van Colin Montgomerie, al deed die zijn reputatie de voorbije maand weer alle eer aan door liefst drie keer op rij tweede te eindigen. Maar goed, hij is in topconditie. Ook het eerste van de vier major-toernooien hebben we ondertussen al gehad èn gewonnen : de Masters in Augusta.
Nick Faldo werd, voor de derde keer al, de fiere eigenaar van het befaamde groene jasje dat aan de winnaar wordt overhandigd. Het leven werd hem nochtans grondig zuur gemaakt door Greg Norman, aan een sterk seizoen bezig. Zo won de Australiër, van hoed tot schoenen in het zwart gekleed zoals de oude revolverhelden, begin dit jaar de Ryder Open in Miami. Slechts een uurtje of vier rijden van waar hij resideert. Toen kort voor de slotronde tot zijn ontzetting bleek dat de kop van zijn driver los zat, belde hij zijn vrouw op om sito presto de helikopter uit de garage te halen en een nieuwe te brengen. Norman heeft een gitzwarte heli waarop in gouden letters ?The Shark? staat geschilderd, zijn bijnaam. De club in kwestie was een Cobra. In metaal ! Wat nog voor meer opschudding zorgde. De overwinning bracht Norman negen miljoen frank op. Een peulschil voor de Australiër die fijntjes opmerkte dat hij hiermee de brandstof voor de helikopter kon betalen.
Ook in de Masters was Norman goed op dreef. De eerste drie dagen speelde hij ronduit schitterend. Met eerst Phil Mickelson en nadien Nick Faldo in zijn spoor, maar op veilige afstand. Bij het begin van de slotronde stond Norman dertien onder par, Faldo zeven. De laatste dag werd voor Norman, zoals wel vaker, een nachtmerrie. Tot vóór deze Masters, stond hij zes keer na de derde dag aan de leiding in een major-toernooi. Slechts één van die zes keer, de British Open in ’86, kon hij zijn koppositie behouden.
Dat ellendige record werd half april nog wat scherper gesteld. Een zelden geziene instorting in de slotronde van een major. Zes strokes voorsprong op Faldo bij de eerste hole, vijf strokes achterstand na de laatste. Nooit voordien gebeurd. Vijf bogeys (één boven par) en twee double bogeys (twee boven par). Plus een enorme dosis pech, onder meer op de vijftiende waar een chip vanop 25 meter de hole raakte maar er toch niet in viel. De tribune veerde als één man in ongeloof overeind en Norman liet zich in wanhoop languit achterover in het gras vallen. Vijf minuten later kwam zijn tee-shot op de zestiende met een akelige plons in het water terecht. Masters afgelopen voor Norman, die de slotronde in 78 slagen aflegde, een miserabele score. De eerste dag had hij nog 63 laten noteren.
Nick Faldo onderstreepte zijn rustige meesterschap met een prachtige birdie-putt op de achttiende. Waarna het aangenaamste en het moeilijkste moment volgden : de omhelzing met Fanny, al jarenlang zijn trouwe caddie, en de troostende woorden voor Greg Norman. De discrete manier waarop Faldo, met tranen in de ogen, deze onwaarschijnlijke overwinning begroette, getuigde nog het meest van zijn grote klasse. Ook de toeschouwers, nochtans overwegend Amerikanen, toonden met een ingetogen applaus hun respect voor de winnaar, maar tegelijkertijd hun begrip voor de verliezer.
In de plaats van Norman zouden er velen uit een helikopter springen. Gelukkig is Greg het verliezen gewoon want er zijn weinig golfers tenzij slechte die op de course zoveel pech hebben gehad als hij. De Australiër bezit trouwens nog een triest record, merkwaardiger nog dan dat van Colin Montgomerie waarover boven sprake : hij heeft in alle vier de majors een playoff verloren. En hij eindigde 52 keer tweede in een officieel toernooi. Deze tegenslagen worden wel enigszins verzacht door het feit dat Norman één van de grootverdieners in het golf is. Behalve een fortuin in geld, bezit hij zoals gezegd een helikopter, een vliegtuig, een yacht, twee boten, twee Harley-Davidsons, een Mercedes en zeven Ferrari’s. Om maar iets te noemen. Volgens sommige romantisch aangelegde golfverslaggevers zou Norman dat alles graag willen ruilen voor een groen jasje maat 44, de prijs voor de winnaar van de Masters, maar dat werd door mevrouw Norman prompt ontkend.
GRAND SLAM.
Er zijn in de wereld honderdduizenden golfspelers die nooit de Masters hebben gewonnen, en miljoenen die de Masters nooit drie keren hebben gewonnen. Nick Faldo behoort niet tot deze categorieën. Hij is halfweg voor het record van Jack Nicklaus, zes stuks. Hij is vanzelfsprekend ook de enige die dit jaar de grand slam kan winnen : de vier majors in één seizoen, iets wat nog geen enkele golfer gelukt is. Ben Hogan kwam in 1953 aan drie, maar moest forfait geven voor de PGA. En Robert T. Jones, de stichter van de Masters, deed het in 1930 als enige in de hele geschiedenis wèl, maar dan bij de amateurs. Dat Faldo het als eerste prof zou klaar spelen, is natuurlijk niet uitgesloten zoals het evenmin uitgesloten is dat er vannacht een straaljager door het dak van uw slaapkamer valt maar de kans is miniem. Zeker omdat de US Open Amerikaans terrein is, veel meer dan de Masters. Dat komt door het beperkte aantal buitenlanders dat aan de start wordt toegelaten. Een reglementspunt dat al langer dan vandaag ter discussie staat, maar nog niet te vlug zal worden gewijzigd.
Faldo is nochtans klaar voor de klus. Dat bewees hij door twee weken geleden tweede te eindigen in het Europese toptoernooi in Wentworth. De overwinning was voor Costantino Rocca, over wie we het al uitgebreid hadden. Zijn eerste overwinning in drie jaar tijd. De Italiaan is bij zijn collega’s graag gezien. Vóór de slotronde had Faldo Italiaanse verslaggevers toevertrouwd : ?Ik zou het niet erg vinden om tweede te worden als de winnaar Rocca is.? Zo geschiedde, waarna Rocca op zijn beurt verklaarde : ?Ik ben blij dat ik Faldo een plezier heb kunnen doen.?
Het hoeft niet gezegd dat er golf van het allerbeste niveau te bewonderen zal zijn op de baan van Oakland Hills, waar de spelers zich voorbereiden op hun tweede putt, nog vóór ze de eerste geslagen hebben.
Koen Meulenaere
Faldo en Fanny op Augusta : zo ongeveer moet het paradijs eruit zien.
De US Masters ’96 zullen niet herinnerd worden als die van winnaar Nick Faldo (links), maar als die van verliezer Greg Norman.
Costantino Rocca, winnaar in Wentworth : Blij dat ik Faldo een plezier kon doen.
