‘Beter te hard blazen dan de mond verbrand.’ Zoiets moet directeur Glenn Audenaert van de gerechtelijke politie in Brussel hebben gedacht toen hij in een heuse bombrief minister van Justitie Stefaan De Clerck wees op een mogelijk systeem van corruptie en schriftvervalsing binnen de Brusselse magistratuur.

Maandenlang al gonsde het van de geruchten in de nabijheid van het Brusselse Justitiepaleis. Het parket-generaal van Brussel en het parket-generaal bij Cassatie, zo werd verteld, zouden alles ondernemen om het onderzoek te fnuiken naar een aantal verdachte vonnissen van voorzitter Francine De Tandt van de Brusselse rechtbank van koophandel. Het dossier lag al jaren te sudderen. Maar als gevolg van de Fortisperikelen en de onthullingen over onoorbare contacten tussen topmagistraten en vertegenwoordigers van de regering raakte alles in een stroomversnelling. ‘Want’, zo sprak een Brussels magistraat vorige week, ‘de zenuwachtigheid in en rond het Justitiepaleis is dezer dagen bijzonder groot. Uit lijfsbehoud haalt iedereen nu oude dossiers uit de lades, want je weet maar nooit dat die van pas komen.’

De voorzitter van de grootste rechtbank van koophandel van het land die haar vonnissen zou laten influisteren of dicteren door belanghebbende advocaten; magis-traten, belast met toezicht op de goede gang van het gerecht, die deze kwestie gedekt houden, het zijn geen lichte aantijgingen die de chef van de Brusselse gerechtelijke politie op papier zette.

Opmerkelijk is dat al die jaren niemand bij de Brusselse magistratuur de moeite nam om, zij het discreet, de kwestie te laten uitzoeken. En niet alleen omdat mevrouw De Tandt ooit door het hof van beroep in Gent veroordeeld werd tot het terugbetalen van een forse lening. Maar ook omdat haar naam eerder al, zoals ons zusterblad Trends opmerkt, was gevallen in een ander onverkwikkelijk faillissement waarbij de altijd naar zwavel riekende Brussels zakenman Pierre Salik was betrokken.

Het optreden van rechter De Tandt en haar mogelijke samenspannen met advocaat Robert Peeters stemde zo te horen ook advocaten al langer wantrouwig. Sommigen onder hen namen hun stafhouder in vertrouwen om over hem hun vermoedens kond te doen. Het was ook niemand ontgaan dat rechter De Tandt altijd voorzat als meester Peeters van de partij was.

Dat aanzetten van haar vonnissen in de pc van de advocaat werden gevonden, schrijven insiders dan weer toe aan de juridische beperkingen van de rechter. Mevrouw De Tandt gebruikte wel vaker letterlijke passages uit besluiten van de voor haar verschenen partijen voor haar vonnissen.

Verklaart die werkwijze de treffende gelijkenissen in haar vonnis waarmee ze de verkoop van Fortis aan het Franse BNP Paribas goedkeurend begeleidde, met de besluiten van de regeringsadvocaten die onder leiding van meester Christian Van Buggen-hout optraden? Of was bij de behandeling van de zaak-Fortis door de Brusselse rechtbank van koophandel inderdaad sprake van collusie tussen de rechter en de advocaten van de regering? Want dat laatste is wat substituut Paul D’Haeyer, die als Openbaar Ministerie tegen de verkoop van Fortis aan BNP Paribas adviseerde, liet verstaan voor de parlementaire onderzoekscommissie. En was voorzitter De Tandt door haar precaire financiële situatie vatbaar voor chantage?

Het zijn allemaal vragen die de Gentse raadsheer-onderzoeksrechter Henri Heimans hoe dan ook zal moeten behandelen, wil hij tot klaarheid komen in zijn onderzoek naar de afhandeling van de Fortis-zaak voor het hof van beroep in Brussel. Temeer omdat ook de voorzitter van de achttiende kamer, Paul Blondeel, ook genoemd wordt in dit ophefmakende dossier dat werd aangekaart door politiechef Audenaert.

Als gevolg van de zaak-Fortis beschikt zelfs de voorzitter van het Hof van Cassatie, Ghislain Londers, niet meer over voldoende gezag om de top van de Brusselse magistratuur tot de orde te roepen. Daarom zal Justitieminister Stefaan De Clerck, die tien jaar geleden al de zaak-Dutroux over zich heen kreeg, deze onverkwikkelijke zaak zelf moeten afhandelen. Want intussen vliegen de beschuldigingen over en weer.

Wellicht zit er niets anders op dan de komende weken en maanden enkele van de hoofdrolspelers in deze kwestie tot ontslag te dwingen, ‘in het belang van de dienst’. Zoniet dreigt het hele dak van het Brusselse Justitiepaleis te worden weggeblazen.

‘Uit lijfsbehoud worden nu alle oude dossiers uit de lades gehaald. Je weet maar nooit waar die goed voor zijn.’