Gedaan met de flauwe kul: bij de VLD richten ze zich voortaan alleen nog tot de hardwerkende Vlamingen. Volgens de liberale partijvoorzitter Bart Somers leven er van die hardwerkende Vlamingen nog twee en een half miljoen specimens in volle vrijheid. Voor de VLD komt het erop aan die loslopende exemplaren te vangen.
Volgens perscommentatoren was dit weer eens een briljante zet van de alweer eendrachtige Vlaamse liberalen. De hardwerkende Vlaming kan uitgroeien tot een even sterke slogan als het socialistische gratis van Steve Stevaert, wist een van hen. Nee, ze zitten daar echt niet stil in de Wetstraat.
Blijft de vraag: wat richten die overige twee miljoen lanterfanters – de Vlamingen die dus niet hard werken – een godganse dag uit? En wie zijn ze?
Zou het kunnen dat ze daar bij de VLD die paar honderdduizend officiële werkloze Vlamingen mee bedoelen – in België zijn ze met bijna een half miljoen – die de hardwerkende Vlamingen al langer een doorn in het oog zijn? Die werklozen zorgen er nu ook al voor dat ons land een rotfiguur slaat in de Europese statistieken.
Ondanks de beloften van premier Guy Verhofstadt, die 200.000 nieuwe banen in het vooruitzicht stelde, zit België wat de werkloosheid betreft voor het eerst in twintig jaar boven het Europese gemiddelde. Daarmee staan we tussen de twaalf landen van de eurozone op de achtste plaats. Zelfs Italië slaagt erin ónder het Europese gemiddelde te blijven.
En zeg niet dat er geen werk is. Een hoofdeconoom van een grote bank wist afgelopen zaterdag in De Tijd te vertellen dat vooral laaggeschoolden zich in de werkloosheid nestelen en dat het grootste probleem erin bestaat dat die mensen in ons land onbeperkt stempelgeld krijgen. Terwijl internationale studies aantonen dat het vooruitzicht zonder inkomen te vallen de beste motivering is om werk te zoeken.
Vervelend voor hen die dat beweren is de vaststelling in het jongste Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting dat vier tot zes procent van de 1.500.000 Belgen – dat is meer dan de bevolking van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en Antwerpen samen – die onder de armoedegrens leven, een baan hebben. Hoe kan dat nu? Hardwerkende Vlamingen en toch onder de armoedegrens leven?
Het kan, weten de auteurs van het jaarboek, door ‘ de lage inkomens in sommige banen, bepaalde gezinssituaties (zoals één kostwinner met verschillende afhankelijke gezinsleden) en arbeidsproblemen zoals terugkerende werkloosheid of het niet vinden van een voltijdse baan‘.
Zijn ze bij de Vlaamse liberalen ook geïnteresseerd in hardwerkende Vlamingen die onder de armoedegrens leven? Dat is niet duidelijk. Want wat lezen we daar in Het recht van de rijkste, het boek van MO*-journalist John Van Daele? Dat de vertegenwoordiger van de Belgische regering bij het Internationaal Monetair Fonds zich samen met zijn Angelsaksische collega’s afzet tegen de invoering van het minimumloon en zich best kan vinden in de privatisering van het pensioenstelsel.
Het is niet dat België en Europa in het IMF onder de Amerikaanse knoet liggen. Europa telt 32 procent van de IMF-stemmen, de Verenigde Staten met 17 procent iets meer dan de helft.
Hoeveel armen zal België tellen als het IMF zijn slag thuis haalt? Hoeveel hardwerkende Vlamingen zullen we dan nog overhouden? Interessante vragen voor de premier die volgens De Morgen met de dag progressiever wordt.
De Vlaamse socialisten komen in al deze verhalen niet voor. De christendemocraten ook al niet. Geen van de SP.A- of CD&V-verkozenen voelde zich geroepen om de jongste armoedecijfers te becommentariëren. Een beetje waarnemer zou nochtans denken dat het socialisten en christendemocraten als een pijnscheut door het hart gaat te moeten vernemen dat 2251 arme Vlaamse gezinnen geen toegang meer hebben tot de elektri- citeitsvoorzieningen. Voor die gezinnen is honger en kou geen statistiek maar realiteit. Zou het de Vlaamse Gemeenschap echt zo veel kosten om die mensen weer op het elektriciteitsnet aan te schakelen?
Blijkbaar krijgen in het autonome Vlaanderen andere problemen de voorrang. Zo pleitte SP.A-parlementslid Dany Vandenbossche er onlangs voor om de financiële verlangens van de openbare omroep VRT – 200 miljoen euro extra per jaar, geïndexeerd, wat neerkomt op ruim 8 miljard oude Belgische frank – ‘niet zomaar van tafel te vegen’. Dankzij een van de nieuwe digitale kanalen, die de VRT met dat geld kan financieren, zullen de Vlaamse armen, als ze weer op het elektri- citeitsnet raken, een hele dag naar cartoons kunnen kijken.
Zou het kunnen dat ze daar bij de SP.A hun prioriteiten niet langer op een rij hebben? n
Rik Van Cauwelaert
