Patrick Martens

Nog een week heeft Paars II voor een reeks ingrijpende beslissingen. De regering is er zelf verantwoordelijk voor dat alle zware dossiers tegelijk op tafel komen.

Dat mankeerde er dus nog aan. Terwijl de paarse regering ook het dossier van de nachtvluchten als een monster van Loch Ness naar een nieuwe deadline sleept en zich daarnaast voorbereidt op een nieuwe ministercarrousel, davert een van de coalitiepartijen op haar grondvesten. Het kostte partijvoorzitter Elio Di Rupo drie dagen om, na het ontslag van zijn sterke man in Charleroi en Waals minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe, orde op zaken te stellen in de PS en de Waalse regering. Al die tijd waren de Franstalige socialisten meer bezig met zichzelf dan met de cruciale dossiers waarvoor Verhofstadt II een oplossing moet vinden.

En dat dus allemaal in een week dat de regering absoluut knopen wil doorhakken in het vraagstuk van het loopbaaneinde en in de financiering en de uitkeringen van de sociale zekerheid. Deze discussies verlopen bovendien in een budgettaire context die niet rooskleurig is. Om het financiële huishouden enigszins in evenwicht te houden, wordt dan maar voor de zoveelste keer gegrepen naar eenmalige operaties, zoals ‘een verkoop van belastingschulden’ en het van de hand doen van overheidsgebouwen.

Veel soelaas hoeft de regering voor haar begroting in elk geval niet te verwachten van de evolutie van de economie. Het Federale Planbureau voorspelt voor 2006 een bescheiden groei van 2,2 procent en is voorts pessimistischer over de toename van werkgelegenheid dan de Nationale Bank enkele maanden geleden. De 200.000 nieuwe banen die Paars als doelstelling had vooropgesteld, zijn daarmee alleen nog een natte droom van premier Guy Verhofstadt (VLD).

Niet alleen de begroting en de economie geven Paars weinig speelruimte. De regering zit ook aan tafel met nukkige sociale partners. De werkgeversorganisaties zijn vooral geïnteresseerd in bijkomende lastenverlagingen en houden de boot af voor nieuwe verplichtingen (zoals vorming en outplacement) die de loonkosten zouden opdrijven. De vakbonden mobiliseren al hun energie en mankracht voor de (verworven) rechten van oudere werknemers, welvaartsvaste uitkeringen en meer fiscale inkomsten voor de sociale zekerheid. Dat de twee grote vakbonden ACV en ABVV daarbij tactisch (tegelijk staken en onderhandelen, of eerst onderhandelen en dan pas staken) en voor een deel ook inhoudelijk verdeeld zijn, verhoogt evenmin de kansen op een grote sociale consensus.

Liberalen en socialisten hebben zeker vijf jaar de tijd gehad om de bakens uit te zetten voor maatregelen die een groei van de welvaart mogelijk maken en tegelijk de kosten van de vergrijzing kunnen opvangen. De paarse coalitie is te laat in gang geschoten en krijgt nu alle uitdagingen tegelijk op haar bord. Met halfslachtige maatregelen kan ze in feite niet meer wegkomen.

Patrick Martens

De 200.000 nieuwe banen die Paars als doelstelling had vooropgesteld, zijn alleen nog een natte droom van premier Verhofstadt.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content