Klein pleidooi voor het voortbestaan van een ‘zielig hitradiootje’.
Was er beeld mee gemoeid, dan had het nu moeten gaan over de aangekondigde dood van een kutzendertje. Marketingstrategen zetten het product Radio Donna ooit in de markt voor meisjes van 15 tot 44 met een niet te moeilijke smaak. Fris, een vrolijk deuntje op de lippen. Zin in dansen, onder een eeuwigdurende lichte beat. Britney Spears, Gimme Gimme, geweldig. Hartenklop, swingend langs de wegen. Het bericht over het omgooien van hun favoriete radio zal de meisjes niet hebben bereikt. Een krant lezen ze niet, laat staan een kwaliteitskrant. Het waren dus de azijnpissers die massaal het einde van Donna toejuichten in hun e-mails naar de De Standaard online. Een keuze:
‘Hoe moet het nu verder? Moet ik Prozac kopen? Kunnen we Donna heruitzenden?’
‘Ik heb altijd alleen maar onder dwang (omdat het in warenhuizen en andere openbare gelegenheden werd uitgezonden) naar Radio Donna geluisterd.’
‘Eindelijk is het gedaan met de ziekenhuisradiozender Donna.’
‘Ziekenhuisradio. Ben jij verpleegster of patiënt?’
‘Radio Donna? Eindelijk rust!’
‘Donna verdwijnt maar men gaat iets oprichten dat net hetzelfde moet doen.’
De kwestie was het niet waard om er bij stil te staan, zat er tussen het gepiste azijn niet die ene oprechte zucht: ‘Het zonnetje in deze trieste zomer wordt ons afgenomen, dat is om depressief van te worden. Zowel mijn dochter (24) als ikzelf (52) vinden dat verschrikkelijk! Als je de stem hoort van Dave of Sofie, dan ben je direct klaarwakker, dat is de adrenaline die je nodig hebt om je dag door te brengen.’
De hartenkreet van moeder & dochter deed ons denken aan leemtes in de dagen. De zaterdag, onderweg met de boodschappen, uit de autoradio het opgewekte gezoem van een hitkoortje. Abba heeft al menigeen van een zelfgekozen dood gered, daar kijk je niet op neer. ’s Nachts op de ring rond Rijsel, eindelijk de moed om de juiste afritten te nemen, dankzij het aanvuren door Madonna op Donna. Of af en toe, bij het staren naar de televisie op uitzendloze uren, het zenboeddhistische beeld van de Donnastudio met de zalig onnozele muziek erbij.
Zeker is de zieltogende hitzender niet onbevlekt. Voorspelbaarheid gaat vervelen, evenals dingen als reclame, jingles en gesproken standjes. In dat bedje zijn wat loggere concurrenten als Q- Music en 4-FM even ziek. Maar Donna vergoedt veel door iets pretentieloos, dat toch getuigt van karakter. Niet het karakter van stoerdoeners onder de bruggen van Antwerpen. Daar bestaat Studio Brussel voor. Niet dat energieke van infojagers en voetbalfreaks. Die worden door Radio 1 bediend. Noch het schone van mensen in kraamklinieken, seniorenflats en landelijke feestzalen. Die hebben hun hart aan de besneeuwde Alpenschlagers op Radio 2 verpand. Zeker niet, ten slotte, het ingewikkelde karakter van culturo’s, die in een kraal op Klara zijn bijeengedreven. Nee, dat bijna onnaspeurbaar frêle, wat zich in de schaduw van de bloeiende meisjes ophoudt, dat is Donna. Dat moet blijven.
door Jan Braet
