De organisatie van de 25ste Vrouwendag ligt in handen van jongere vrouwen. Hun verhaal.
Ze liepen nog in de luiers of ze waren nog niet eens geboren in ’72, en voor de meesten van hen is dit het jaar van hun allereerste Vrouwendag. En toch waren ze vermetel genoeg om deze belangrijke 25ste editie te organiseren.
?Onze generatie krijgt het verwijt dat wij veel kritiek hebben maar niks ondernemen. Het feit dat wij deze dag organiseren, bewijst het tegendeel,? zegt Hilde.
Wij, dat zijn een dertigtal jonge vrouwen van de meest diverse pluimage, twintigers met een fulltimebaan, nog studerend of werkzoekend. De vrouwen op de foto hebben hun diploma al op zak. Nathalie De Bleeckere is germaniste. Hilde Verschaeve, criminologe. Marieke Kindt, juriste. Isabelle Van Cauwenberge, sociologe. Mieke Verschaeve, kunsthistorica. Twee van hen werken aan een doctoraatsthesis. Allemaal zijn ze zich bewust van het feit dat feminisme ook heden ten dage een noodzaak is.
Mieke : ?Ook met alle verworvenheden van de tweede feministische golf draait de maatschappij nog niet zoals het hoort. Elke dag worden we geconfonteerd met ongelijkheid van mannen en vrouwen. Om een onnozel voorbeeld te geven : als een koppel samen op de baan is, zit meneer negen kansen op tien achter het stuur. Als er leiding moet gegeven worden, als er gedirigeerd wordt, is het door hem.?
Isabelle : ?Tot het de keuken betreft. Toen mijn vriend en ik verhuisden, kwam een kameraad helpen. Hij vroeg : Isabelle, waar wil je je gasfornuis ? Waar wil je je koelkast ? Het is niet mijn keuken of mijn fornuis. Voor die verhuizing moest ik bij de dienst Bevolking formulieren invullen en daar staat op : gezinshoofd, hij. Hoeveel alleenstaande vrouwen met kinderen zijn er niet ? Trouwens, de stad is een openbare instelling en die moet man en vrouw gelijk behandelen. Ook het sociaal recht is nog altijd afgestemd op de man als kostwinner. Dat is toch niet meer zo ? Vrouwen zijn minstens even talrijk op de arbeidsmarkt.?
Nathalie : ?Zowel mannen als vrouwen, jong en oud, zeggen dat we ons bezighouden met pietluttigheden. Dat klopt, maar die details zijn veelzeggende symbooltjes. Zoveel dingen zijn nog niet vanzelfsprekend, je moet er steeds opnieuw op wijzen. Wettelijk is er al veel verbeterd, de onderliggende mentaliteit helaas nog lang niet. Hoe mensen met elkaar omgaan, verander je niet door een paar wetjes te vervangen. Ik geef les aan jongeren tussen 18 en 23. Niet te geloven hoe de stereotypen er nog ingebakken zitten. Wij moeten blijven opboksen tegen de stokoude vooroordelen. Nog altijd krijgen we te horen dat feministen manwijven zijn of mannenhaatsters, en we zijn te lelijk om een man te strikken. En als we een man of een vriend hebben, wordt hij beklaagd. Ik krijg soms te horen : Die arme Henk. Zit hij nu weer alleen thuis ? Hoe komt hij aan zijn eten, of zet jij iets voor hem klaar ??
Mieke : ?De belangstelling voor het feminisme sluimerde bij ieder van ons, maar het bleef elk voor zich. De vrouwen van de tweede golf zijn veertig, vijftig jaar oud en gegroepeerd in het VOK. Wij vonden geen aansluiting bij de oude club, en die zochten we ook niet, het zou leuker zijn met leeftijdsgenoten.?
Isabelle : ?Wij vonden elkaar ongeveer een jaar geleden. Toen organiseerde de Feministische Werkplaats in Elcker-Ik een debatavond : Feminisme, Bewogen Beweging, met onder meer spreeksters van het VOK. De hoge opkomst (een tachtigtal) en de jeugdige leeftijd van de aanwezigen wezen duidelijk op een belangstelling voor feminisme vandaag. Later riep het VOK de deelneemsters een aantal keer op om eens te kijken wat er leeft onder de Gentse jonge vrouwen, en om eens te luisteren of zij misschien ideeën hadden voor de Vrouwendag ’96 die in onze stad zou plaatsvinden. En ideeën hadden we, bij de vleet. En zin om die Vrouwendag te organiseren, hadden we ook. De vrouwen van het VOK waren opgetogen. Ze gaven ons carte blanche voor het programma en zij gaven ons ook de nodige administratieve ondersteuning.?
Marieke : ?Aanvankelijk stonden de vrouwen van het VOK eerder argwanend tegenover ons jonge geweld. Volgens hen zagen wij de Vrouwendag veel te groots. Ze gaven ons de goedbedoelde raad wat gas terug te nemen en te snoeien in het aantal voorgestelde projecten en workshops. Verloren moeite, we legden dat advies gewoon naast ons neer. Naarmate de maanden vorderden, bleek dat de angsten van het VOK onterecht waren geweest : we kregen het voor mekaar. En daar zijn we best trots op. Net zoals we onszelf fier feministe noemen.?
Hilde : ?Het VOK was de motor die ons samenbracht. Nu is 11 november onze bestaansreden als groep, en daar leven we naartoe. Na die datum ? Wij weten nu dat wij samen veel kunnen realiseren. En we zijn van plan iets te blijven doen, maar wat ? We kunnen geen stemrecht meer eisen, want dat hebben we. De meeste wetten zijn aangepast, en nu ? Zaak is : wakker en waakzaam blijven. En je mond opendoen.?
