ma/04/05

Ho! Stoppen iedereen. Knack wegleggen. Weliswaar op een makkelijk terug te vinden plaats en goed in het zicht, maar niettemin even aan de kant ermee. Gebeurd? Dan nu, en wel als de wiedeweerga, naar de boekenwinkel. Zo snel uw beentjes u dragen kunnen. Daar vragen naar Wat ik zag, was ontnuchterend, het boek van eresenator Leo Goovaerts waarvan dit blad de eer heeft om u een voorpublicatie te mogen aanbieden. Eerlijk betalen. Nu terug naar huis. En lezen maar. Niet bang zijn, het loopt als een trein, als een TGV.

Het gaat over de onvoorstelbare kuip- en kruiperijen achter de schermen van de VLD. Daar hadden wij ons vorige week al min of meer een gedacht over gevormd. Een partij waarvan de voorzitter belastinggeld gebruikt om bij een andere partij een mandataris om te kopen en zo een democratisch verkozen fractie haar rechtmatige werkingsmiddelen te ontnemen, die heeft in een fatsoenlijke democratie geen plaats. Dat ze Bart Somers niet nog dezelfde dag naar de uitgang hebben begeleid, zegt alles over de waarde die de Vlaamse Liberalen en Democraten nog hechten aan het laatste deel van hun naam.

Ze hadden eerder al zedig weggekeken toen dezelfde voorzitter in Mechelen zijn goede vriendin een schepenambt cadeau deed. En toen een van hun drie Europarlementsleden een gunstig rapport opstelde over de verkiezingen in Uganda, waar ze de tegenkandidaat van de president in de gevangenis hadden gegooid, waar alleen de president met staatsgeld campagne kon voeren, en waar de dag van de stemming de tanks door de straten van Kampala denderden. Geen enkele VLD’er stoorde zich eraan dat na dit schandelijke rapport het bewuste Europarlementslid een riante subsidie kreeg om samen met de organisator van de folterhuizen een hotel te bouwen, en dat zijn vrouw hoofdredactrice mocht worden van de staatskrant.

Nu zou een welwillende nog kunnen aanvoeren dat Bart Somers handelde om goed te doen voor zijn partij. Maar ook de hardnekkigste naïeveling kan dit niet meer volhouden wanneer we het hebben over ex-premier Guy Verhofstadt die, ook zwart op wit op papier, een Senaatszetel aan Leo Goovaerts beloofde in ruil voor twee miljoen frank, die niet in de partijkas terecht zou komen maar in zijn eigen zak. Erger: die twee miljoen stak daar al in. En dan willen wij nog niet te diep nadenken over hoe een politiek onding als het Vivant van de steenrijke Roland Duchâtelet, niet eens veertigduizend stemmen waard, toch al vóór de verkiezingen zeker kan zijn van twee van de negen Open VLD-Senaatszetels.

We spreken dus over een partij waar het versjacheren van politieke ambten schering en inslag is. En het is niet de lectuur van dit blad die ons ooit op andere gedachten heeft gebracht. Maar wat eresenator Goovaerts allemaal vertelt, slaat ons alsnog met verstomming. Over wat een tiran en egoïst de ex-premier wel is. En wat een politieke charlatan. Bovendien een dief, er is geen schoner woord voor iemand die twee miljoen frank leent en die nadien weigert terug te geven, ook al groeit zijn eigen rijkdom intussen tot stuitende proporties aan.

Benieuwd of de openbare omroep evenveel aandacht zal besteden aan het onthullende werk van Leo Goovaerts als aan de vele onleesbare prullen van Dirk Verhofstadt die de ex-premier onder zijn naam op de markt gooit. Levert aardig wat geld op. Dirk Verhofstadt schrijft die boeken, of schrijft ze af, terwijl hij met uw en mijn belastinggeld wordt betaald als obscuur medewerker van deze of gene liberale mandataris, Guy Verhofstadt doet die rommel met uw en mijn belastinggeld door allerlei overheidsdiensten aankopen, laat ze met uw en mijn geld vertalen, verplicht de ambassades er met uw en mijn geld een paar palletten van aan te schaffen, en steekt ook nog eens de auteursrechten in zijn zak.

De nieuwste pennenvrucht van de ex-premier, De weg uit de crisis, is zonder twijfel het slechtste boek van het jaar. Hier raakt niet eens een Vlaamse auteur nog overheen. Zelfs de boeken die in Knack worden gerecenseerd, zijn niet half zo slecht. ‘Van een ontstellende simpelheid’, moest onze chef-Wetstraat concluderen, en hij is Verhofstadt nochtans goedgezind. Geloof nu vooral niet dat de ex-premier die rommel zelf ineen heeft geflanst tijdens het jaar vakantie dat hij op uw en mijn kosten heeft doorgebracht. Een stuk of vijf mede-auteurs hebben het leeu-wendeel van het werk gedaan. Het enige lezenswaardige hoofdstuk is van de hand van professor Paul De Grauwe, die tijdens de voorstelling van het boek in Leuven plotseling weer op de eerste rij mocht komen zitten, nadat hij enkele jaren persona non grata was vanwege kritiek op het onverantwoordelijke begrotingsbeleid van Paars. Ineens weer vrienden, want als Verhofstadt iemand kan gebruiken, zal hij het niet laten.

Wat is nu de weg uit de financiële en economische crisis die de wereld heeft getroffen? Tevens uit de varkensgriep? Ga eerst zitten want de schok zal groot zijn: niet minder maar meer Europa! Dát is volgens de ex-premier de uitweg uit de crisis. Geef toe, daar was u zelf nooit opgekomen. Niet minder maar meer Europa, wát een vondst. Daar mag een mens al eens een jaar op kosten van de belastingbetaler over nadenken, niet?

We moeten ook meer geld aan Europa geven, zegt de ex-premier, onder wiens liberale bewind onze belastingdruk de hoogste van de hele wereld is geworden. Goed, hoeveel dan wel? De ex-premier: duizend miljard euro! Of vierduizend miljard euro, dat was niet helemaal duidelijk en heeft ook geen belang. Waar halen we dat geld? Door Europese ‘staatsbons’ uit te geven. Hoe betalen we die bons ooit terug, en waar vinden we de centen voor de rente?

Hier haakt de ex-premier af, voor pietluttige details heeft een groot visionair als hij geen tijd. Vandaar ook dat ons land in een uitzichtloze financiële puinhoop is terechtgekomen, dat staat in elk officieel verslag dat ter zake wordt gepubliceerd. De ex-premier zelf vestigde een wereldrecord onbeschaamdheid door te verklaren dat na zijn doortocht het geld op was, zoals bij elke kas waar hij gepasseerd is.

Nadat hij dus eerst ons land ten gronde heeft gericht, gaat hij nu aan de Europese Unie beginnen. En hij roept daarbij, naar een oud Vlaams gebruik, Duitsland op om het voortouw te nemen. Iets wat zeventig jaar geleden ook al werd nagestreefd door Hermann Göring en Rudolf Hess. De Duitsers hebben bewezen dat ze dat kunnen, het voortouw nemen.

Er rest nog één vraag bij dit zoveelste door collaborerende media opgeblazen non-boek van Verhofstadt: waarom heeft hij de grote aula van de Katholieke Universiteit Leuven gekozen om het voor te stellen? Waardoor trouwens alle liberale kabinets- en andere medewerkers verplicht aanwezig moesten zijn om de zaal gevuld te krijgen. Waarom koos de ex-premier niet voor de VUB? Acht hij de VUB te min? Liggen katholieken hem beter dan logebroeders? Of zaten er op de VUB nog te veel van die vieze slachtoffers van het non-beleid van P. Potager en A. Turtelboom?

di/05/05

Er bereiken ons alweer onheilspellende berichten uit het immer woelige grensgebied tussen Umbrië en Toscane. Meer specifiek uit het vroeger zo rustige dorpje Monte Santa Maria Tiberina. Daar blijkt een heuse burgeroorlog te zijn uitgebroken naar aanleiding van het storende gedrag van een hond. Met name de hond van de ex-premier van België, die daar een uitgestrekt landgoed bezit van naar schatting vijf miljoen euro. Plus een wijngaard die verkeerd is aangeplant en door de Italiaanse wijnbouwscholen in de basisopleiding is opgenomen als voorbeeld van hoe het zeker niet moet.

De ex-premier heeft twee honden gehad. Met de eerste mocht hij thuis niet binnen. Veto van de poedel die daar al resideerde en wier ouders de bouwgrond hadden geschonken. Het arme beest werd dan maar gedropt bij Dirk Verhofstadt, waar het sindsdien op uw en mijn kosten boekjes van Bessy en Rataplan leest.

Nu is de ex-premier niet iemand die zich makkelijk schikt wanneer hij zijn zin niet krijgt. En dus kocht hij een tijdje geleden eerst een nieuw huis en daarna opnieuw een hond, en noemde die Potager. Vanwege veel geblaf maar weinig te vertellen.

Telkens als Verhofstadt nadien naar Toscane reed, mocht Potager mee. De Renault van garage Valckenier uit Aalst puilde bij momenten uit: de ex-premier, de bagage, de twee kinderen, de poedel, de andere hond, Veerle Claus, een gedreven Italiaanse kokkin uit Brussel, en Pol, het paard van Hilde Goudmans. Hilde zelf volgde dan discreet op tweehonderd meter achter de ex-premier, in haar bouwvallige VW Golf vol stro en paardenvliegen.

In tegenstelling tot de man naar wie hij is genoemd, leerde Potager snel aan. Net als zijn baas heeft hij geen enkel besef van het verschil tussen mijn en dijn, in casu zijn, en pakt hij wat hij pakken wil. Bijvoorbeeld de konijnen van de nieuwe buurman in Toscane, die op zijn terrein geen druiven maar Vlaamse reuzen wil telen. Toen Potager zijn zevende keun had doodgebeten, schouderde de nieuwe buurman zijn geweer, legde aan, schoot de hond van de ex-premier de achterpoten van onder zijn lijf, en deed even later bijna hetzelfde bij de inderhaast toegesnelde ex-premier zelf.

Die ontstak in een nog grotere razernij dan die keer dat hij in het Antwerpse Sportpaleis de uitgang niet vond. Nog altijd is niet duidelijk op wiens bevel die scène is weggeknipt uit de propagandafilm die de VRT in Puur persoonlijk heeft uitgezonden. Dat wil zeggen: op wiens bevel is wel duidelijk, maar niet wie op de openbare omroep zich tot deze censuur heeft geleend. Ongetwijfeld een van de vijf idioten, maar welke?

Verhofstadt bezwoer zijn nieuwe buur dat hij de volgende keer de hond van zijn broer zou meebrengen, desnoods zijn broer zelf, en dat hij eens zou zien wat hij zou zien. De nieuwe buur liet zich niet onbetuigd en schold de nu kreupele Potager, die in de armen van de ex-premier lag te janken, uit voor een nog grotere dief dan zijn baas.

Net voor de gealarmeerde carabinieri arriveerden, stapte de ex-premier buiten zinnen in zijn Renault van garage Valckenier, en scheurde in volle vaart af op het hok overgebleven Vlaamse reuzen van zijn buur. De ternauwernood aan Potager ontsnapte konijnen dankten hun leven uitsluitend aan de schietvaardigheid van hun eigenaar, die twee banden van de Renault lek schoot en de achterruit verbrijzelde.

Verhofstadt verloor de controle over het stuur, zwalpte terug zijn eigen domein op, en dook met een angstaanjagende snelheid zijn verkeerd aangeplante wijngaard binnen, waar hij de weinige ranken die mogelijkerwijs ooit een druif hadden kunnen voortbrengen finaal verwoestte. De auto van garage Valckenier zag er ook niet te best meer uit. Twee lekke banden, geen achterruit, deuken aan alle kanten, en het koetswerk vol krassen van het schuren langs de onbegroeide wijnstokken. In Aalst kregen ze vijf minuten later een woedende Verhofstadt aan de lijn, die hen sommeerde het wrak te komen ophalen en hem onmiddellijk een steviger exemplaar gratis ter beschikking te stellen. Een dat bestand was tegen de inslag van konijnen.

De burgemeester van Monte Santa Maria Tiberina was nog volop aan het overdenken welke maatregelen hij tegen die twee Belgische ambrasmakers zou nemen, toen er op de deur werd geklopt en eresenator Leo Goovaerts binnenschreed. Met in zijn hand Wat ik zag, was ontnuchterend in Italiaanse vertaling : Che cosa ho veduto, era sconcertante.

In Italië zijn ze inzake politieke zeden een en ander gewoon, maar na het lezen van het boek over Guy Verhofstadt moest de burgemeester worden weggedragen. Het schijnt wel al iets beter met hem te gaan, maar de artsen blijven waakzaam. Nog een week of drie op intensieve.

vr/08/05

Toch ook goed nieuws voor de Open VLD, zij het alleen voor Fientje Moerman. Ze moet wel voor het gerecht verschijnen voor dat valse consultancycontract voor Guy Serraes, mogelijk ook voor het zogezegde tikfoutje van 35.000 euro ten voordele van Greet Op de Beeck, maar er was ook een hoopgevend bericht in de krant: ‘Politica laat benen breken om langer te worden.’

Het Australische gemeenteraadslid Hajnal Ban liet in Rusland operatief de beide benen breken om langer te worden. Ze betwijfelde namelijk of ze met haar 1,54 meter wel meetelde als politica. Ban betaalde 21.000 euro voor de ingreep en is nu acht centimeter langer. De chirurgen braken haar benen op vier verschillende plaatsen en daarna werden die gedurende negen maanden dagelijks uitgerekt. Ban is naar verluidt in de wolken met het resultaat.’

Niet raar opkijken wanneer straks op het liberale congres een geblondeerde van een meter vierennegentig met opgespannen ooghoeken en een grote eigendunk verschijnt. Dat is de bijna-lijsttrekster van Oost-Vlaanderen.

door Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content